DE nachtmerrie van elke leraar, deze klas. Maar deze leraar zou ook een ramp zijn voor elke klas. Erg grappig, heel beeldend en helder. Goed gespeeld ook. En precies lang genoeg. Want als dit verder wordt uitgewerkt kan het alleen maar meer van hetzelfde worden. Ook pretentieloos genoeg voor de Parade. Iedereen kan hier vast wel iets in herkennen: in mijn geval was dat de leraar wiskunde aan het einde. Erg leuk, voor herhaling vatbaar.

Hier vallen eindelijk alle Van Hove-fratsen op hun plaats: geweldige voorstelling, die rare Verweysveld-sceneografie klopt eindelijk en alles is een soepel geheel. Het publiek is tot decor gebombardeerd (of gedegradeerd, kun je ook zeggen) en dat is meer dan een leuke gimmick. Het geeft de voorstelling een extra dimensie. Alleen jammer dat sommige toeschouwers op het podium het dan nodig vinden om heel nadrukkelijk in het beeld van de cameraman te gaan staan. Het lijkt sowieso wel of mensen vergeten dat ze in het theater zitten, naast me zat een dame steeds hardop commentaar te geven. Maar dat kan ook aan haar leeftijd gelegen hebben. Er is flink in de originele teksten gehakt, jammer maar onvermijdelijk als je deze drie stukken op deze manier aan elkaar wil koppelen. Ik ben het overigens niet met Van Hove eens dat Antonius en Cleopatra over politiek gaat: ik vind dat het over de Liefde (met hoofdletter) gaat. Dat wreekt zich in de voorstelling ook: de eerste twee stukken gaan vrij naadloos in elkaar over maar het derde stuk haakt er een beetje raar bij aan. Het gaat weliswaar over gedeeltelijk dezelfde personen maar het thema is heel anders. Door de liefde er zo uit te halen wordt het klassieke liefdespaar hier gedegradeerd tot een hitsig stelletje. Complimenten voor de acteurs, iedereen heeft minstens een hoogtepunt en ‘s nachts om half een was iedereen nog even scherp. Een extra gewei voor de muzikanten, die zorgden voor de extra slagroom op de taart. Gaat dat zien inderdaad: die zes uur zijn zo om!

De film met Richard Burton kende ik niet maar dat is geloof ik ook niet zo erg. Want wat ik er zo fragmentarisch van zag leek me allemaal nogal pompeus maar misschien liet ik me wel misleiden door hoe lelijk het er allemaal uitzag. Volgens het programmaboekje probeert de Wooster Group een hypothetisch theaterstuk te reconstrueren maar ze speelden “gewoon” de Hamlet. Soms met horten en stoten, dat wel, maar ze hielden zich keurig aan het verhaal en ook de tekst was volgens mij vrij volledig. Het duurt even voordat je er in komt, in het begin zat ik nogal met mijn ogen te knipperen (waarom schuiven ze toch steeds met het decor…?). Als je door hebt wat de bedoeling is wordt het spectaculair maar op een gegeven moment heb je het trucje wel gezien en dan is ruim drie uur wel heel erg lang. De acteurs zijn geweldig, vooral Scott Shepherd als Hamlet en Kate Valk als Ophelia maar waarom die film nou zo ontzettend uitgegumd moest worden ontgaat me eerlijk gezegd.

´t Ligt aan mij, ik weet het. Het ligt aan mij en misschien aan Alex van Warmerdam maar zeker niet aan de acteurs want die waren natuurlijk prima als vanouds. Misschien moet ik voortaan de voorstellingen van Van Warmerdam maar gewoon overslaan. Ik wil namelijk graag emotie op het toneel zien, en echte mensen en het liefst in een min of meer logisch verband. En daarvoor moet je niet bij deze voorstelling zijn. Het zijn weer allemaal cliche-mannetjes (ook het vrouwtje)en die ken ik zo langzamerhand wel. Ik vind ze niet grappig maar zielig en sneu. Ik kan ook niet lachen om de Dikke en de Dunne dus het ligt echt aan mij. Wat wel heel knap is is dat typische toneelbeeld: zet een tak rechtop op het toneel en je herkent het meteen als Van Warmerdam. Er gebeurt op dat toneel verder weinig, het had ook net zo goed een hoorspel kunnen zijn waarbij je de plaatjes er dan zelf bij kunt verzinnen. Niet echt mijn smaak dus.

Boek nooit gelezen maar dat hoeft gelukkig ook niet want het verhaal wordt duidelijk genoeg gemaakt. Het knappe van deze voorstelling is dat de sfeer van een spannend jongensboek (woeste avonturen op exotische locaties) met heel eenvoudige middelen wordt opgeroepen. De kijker wordt in een hoog tempo door alle verwikkelingen gesleurd, die drie uur zijn zo voorbij, maar toch bleef ik een soort van “en toen, en toen, en toen…” gevoel houden. Er wordt heel goed geacteerd en eigenlijk is er niks aan te merken op deze voorstelling. Alleen had iemand af en toe Harry de Wit moeten tegenhouden: zijn muziek is vaak prachtig, maar soms net een beetje te veel of te lang of te hard. Vandaar die tomaat.

Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. De voorstelling is heel saai maar ook wel weer heel intrigerend. Door de langdradige inleiding (waarin de vrouwen eindeloos dezelfde riedel op die naaimachines draaien) kom je in een soort van trance die je meevoert in het akelige sprookje van Marthaler. Waar ik die associatie met een sprookje vandaan haal weet ik niet, want het is eigenlijk een fel realistische aanklacht tegen de 19e eeuwse naaiateliers. Maar dan wel met een twist… Misschien vanwege de prachtige samenzang of vanwege die draai die het verhaal op tweederde opeens maakt? Het is in elk geval een hele fascinerende voorstelling. De omgeving waarin het stuk zich afspeelt roept veel associaties op, wat mij betreft was het een soort kruising tussen een oude fabriek en een ruine van een Romeins badhuis (sweat shops..). Dat is misschien wat ver gezocht, maar dat krijg je met zoveel tijd om na te denken tijdens de voorstelling. Het stuk had wat mij betreft korter gekund, al weet ik niet wat er dan uit zou moeten. Ik heb wel het gevoel dat ik de nuances uit deze voorstelling mis omdat ik niet Vlaams (of Gents?) ben.

Erg gelachen. Niet gebulderd maar veel gegrinnikt. Vaak gedacht “die moet ik onthouden” of “die ga ik gebruiken” maar ik ben ze allemaal vergeten. Ko van den Bosch heeft heel scherp geobserveerd en heeft een hele bijdehante tekst geschreven vol vondsten. Heel humoristisch maar sommige verhalen hebben toch een akelig scherp randje. Frank Lammers is overweldigend als ontheemde reiziger en Harriet Stroet en Anna Schoen zijn lekker op dreef als sneue types. De mimespelers leken eerst vooral als bewegende decorstukken te dienen maar ze bleken toch wel een essentieel onderdeel van het stuk uit te maken. Vooral gaan kijken. En trouwens: Lammers Zingt!

Een gewei voor Marc Rietman, want het lukt hem om van die nare fabrieksdirecteur Hofreiter een hele charmante, zelfs wel schattige man te maken en daardoor komt het einde extra hard aan. Anneke Blok is lijdzaam maar toch niet vervelend en al het jongvolk huppelt vrolijk over het toneel zoals het hoort. Kortom: er wordt erg goed geacteerd en het decor is vooral in de derde scene erg mooi. Maar het stuk zelf is toch wel lang, er moet erg veel vertelt en uitgelegd worden. Het is me niet helemaal duidelijk waarom dit stuk nu gespeeld wordt, in het programmaboekje wordt enige actualiteit gesuggereerd maar die ontgaat mij.

Leuk. Dat nietszeggende woord blijft kleven aan deze voorstelling. Ik heb een leuke avond gehad maar er is weinig van blijven hangen. Er staan aandoenlijke karakters op het toneel, er wordt prima geacteerd en alles doet erg authentiek aan. Maar Maria Goos probeert wel erg veel actualiteiten aan te snijden, vooral in het tweede deel. Ze had er beter een tv-serie van kunnen maken, dan had ze meer tijd gehad om alles uit te werken. Het is extra leuk voor Brabanders want (bijna) iedereen heeft een geloofwaardig brabants accent aangeleerd. Maar ik ben wel benieuwd hoe het met deze familie verder gaat. Voor wie kiest Toos: voor haar man of voor haar grote liefde? Eigenlijk net een soap, leuk dus.

Als ik de reacties hier zo lees hebben ze wat tijd nodig gehad om in het stuk te groeien, want ik zag de op een na laatste voorstelling en die was prachtig. Wat nou talentloos? Thijs Römer had als enige nadeel dat het leeftijdsverschil met Desdemona te klein was, verder was hij prima. En Michel Sluysmans was ook geslepen genoeg als Jago. Ik vraag me wel af of Aniek Pheifer net zo´n woeste en sterke Desdemona neer kan zetten als Pauline Greidanus. Ze was nu vooral erg zwanger. Othello worstelde heel erg met zijn liefde en ik vond het onvermijdelijke einde erg ontroerend.