Een prima voorstelling. Prima, maar verliet de zaal toch met een ontevreden gevoel, terwijl ik er zo verwachtingsvol in ging. Het stuk is inderdaad wat de titel beweert dat het is, de geschiedenis van een familie. En dat is dus is eigenlijk meteen ook de zwakte van het stuk. Doordat er zo enorm veel karakters zijn met allemaal hun eigen lijntjes waarbij er niet gekozen wordt voor een bepaalde hoofdlijn, leef je eigenlijk met niemand echt mee. Allerlei karakters die voor hen belangrijke keuzes moeten maken, maar ik als publiek word er niet warm of koud van. Het wordt zo een documentaire waar je mild geinteresseerd naar kijkt. Acteerwerk was prima (gewei). Regie vond ik ook wel prima (het andere gewei). En ik zal ook wel naar deel 3 en 4 gaan. Misschien wordt het makkelijker om mee te leven als het tijdsbeeld meer aansluit bij mijn eigen ervaringen. Ik vermoed dat dat niet moet uitmaken, maar wil het in ieder geval proberen. Wat in ieder geval in het voordeel werkt van deel 3 & 4, is dat ik er niet meer zo verwachtingsvol heen zal gaan.

Een nieuwe ‘Heijermans’ in het theater: geen echt plot maar eerder een sfeertekening, die aansluit bij de voorstelling Smoeder van Maria Goos.
Grappige en soms diepzinnige uitspraken maken het stuk interessant. Het acteren van Peter Blok en Gijs Scholten van Aschat is de moeite waard. Het stuk na de pauze komt wel wat moeilijk op gang. We kijken uit naar deel 3 en 4.

Daar was-ie dan. De lang verwachte en goed gemarketingde (fraai Nederlands) Maria Goos. Het was een onderhoudende avond, met acteerwerk zoals je dat mag verwachten van die club acteurs. Afgeladen Schouwburg, met heel wat mensen die er verder niet veel te vinden zijn: dat is op zich natuurlijk een verdienste en brengt bij mij de e-maildiscussie tussen Wilfred Takken en Ivo van Hove in het NRC van 09-02 weer levendig in herinnering. Geweitje dan maar.
Maar eigenlijk is het geen goede voorstelling. De inleiding van Goos voor een club ‘volkskrant-arrangementers’ aangevuld met geïnterseseerden was top, en laat Goos horen van een kant die je graag in de voorstelling terug zou willen zien. Maar nee: klucht, typetjes, vet erbovenop, een beetje sexuele provocatie voor een grijze zaal.. dat heeft het toch allemaal niet nodig. De onderwerpen zijn interessant, de karakters ook.. maar ensceneeer en spéél het gewoon in al zijn Hollandse Naakheid. Wellicht was het bij dan ‘aangekomen’. Tomaatje..

De voorstelling in Rotterdam gezien.
Ik was al door voorgaande publiciteitsactiviteiten op mijn hoede. Helaas: alweer veel tamtam over een inhoudelijk zwak stuk. Ik heb in die periode in Amsterdam gewoond en ben betrokken geweest bij allerlei gebeurtenissen. Maar toch echt niet met een (correcte) Marokkaan met een geheel bloot meisje. Zwak als je , bij voorbeeld, met ” sex / bloot ” je creatie “aankleedt ( of ontkleedt ?).
En de scene op het centrale deel van het toneel: erg goedkoop en een verwijzing naar de ontluikende NVSH slaat nergens op.
Soms was de uitgesproken tekst achter in de zaal niet te verstaan, jammer.
De ouderwets overkomende regie, of moest dat ook al aangepast aan de tijd zijn, was storend
Misschien is dit stuk wel geschikt voor een TV-productie met snap-shot mogelijkheden, maar op zo’n grot toneel loop je het risico met jouw blik te laat te zijn om een scene op tijd te “pakken”.
Kortom: of ik ben te kritisch of…. het stuk was echt onder de maat ?
Pepe

Een beetje teleurgesteld. Het stuk van Goos heeft niet die kracht als de stukken in haar eigen milieu, d.w.z. dit is ook haar milieu geweest, maar ze heeft er niet die scherpe blik op als op de Amsterdamse culturele upperclass. Wat ouderwetse regie met de focus op wie praat en de rest wacht braaf tot ie aan de beurt is. Schiyterende Scholten van Aschat. Al met al jammer.

Wat een gemiste kansen! Maria Goos kan prachtig personages schrijven en de acteurs zijn stuk voor stuk goed (met speciale vermelding van Marisa van Eyle), maar waarom moet ieder moment dat dreigt schrijnend te worden worden afgebroken met een flauwe grap? En waarom zoveel haast? Waarom moeten er twee delen op één avond gespeeld worden? Laat ieder deel op zich drie uur duren. Met wat meer tijd voor drama en pijn zou de Familie Avenier echt episch en Heimat-achtig kunnen worden

Mensen, kunnen we ophouden onder de indruk te zijn van 3,5 uur toneel. Dat is de gemiddelde duur van een voorstelling tegenwoordig, waarom mag dit dan ineens een toneelmarathon heten? Goed zo lang is dat dus niet en daarnaast ging alles te snel en te veel. Niks mag pijnlijk, moeizaam of ongemakkelijk worden. Supersaai veel teksten, supersaai veel tijdsbeeldanecdotes, tja dat vind ik dan saai. Na 3 uur toneel begint de voorstelling eindelijk wanneer het personage Henk (Peter Blok) opkomt. Acteurs zijn niet slecht, maar hebben zo weinig te doen. Realistisch en “het is wat het is toneel”, noemt Wilfred Takken dat. Dat is nou precies niet de reden dat ik naar toneel ga.