Indrukwekkend spectalstuk met leuke regie/vormgevingsvondsten. Stefan de Walle moet helaas nog altijd opboksen tegen zijn flodderimago, jammer maar helaas. Zijn spel is indrukwekkend intens en hij maakt sterk gebruik van zijn fysiek. Af en toe trekt hij een wenkbrauwtje op en dan heb je toch weer die associatie met zijn tv-werk.
De cast was over het algemeen sterk, al waren er duidelijk ook mindere goden aanwezig. De hoofdrollen waren stuk voor stuk sterk bezet.
Kippenvel kreeg ik in het laatste kwartier, het duel was schitterend vormgegeven en de slotscene bleef nog lang hangen. Prima vormgeving en licht.

1 klein (cherry)tomaatje voor de verhaallijn die soms erg moeilijk te volgen was.

Een overrompelende interpretatie van de klassieker van Dumas. Stefan de Walle draagt de avond, maar ook Camilla Siegertsz is prachtig – als Mercedes, maar vooral ook haar monoloog als Arabische prostituee - en Hajo Bruins en Mirjam Stolwijk scheren virtuoos langs de rand van de schmiere. Dennis Rudge, zwijgend, maakt met zijn fysieke uitstraling grote indruk. Vanuit de orkestbak opereert bruiteur Harry de Wit met dezelfde mengeling van vuur en ironie als het hele ensemble. Het plezier spat eraf, maar als de avond vordert wordt duidelijk dat de makers meer beogen dan superieur vermaak. Natuurlijk, dit is melodrama, en alles serieus nemen zou dodelijk zijn, maar in de bewerking van Sophie Kassies en de regie van Johan Doesburg gaat het, temidden van de verloren schatten en teruggevonden wezen, over politieke keuzen. “Monte Christo” is in hun handen een gelaagd kunstwerk, waarin men uit naam van recht en integriteit meer slachtoffers maakt dan uit opportunisme en eigenbelang. Waarin romantische keuzes ontmaskerd worden als dom, egoïstisch en nietsontziend. Waarin een laffe man een held wordt en de titelheld eindigt als een pathetische figuur die vanuit zijn hang naar genoegdoening, liefde en zuiverheid alles op zijn weg vernietigt, uiteindelijk ook zichzelf.
En toch lees je dan, zelfs van mensen die de hele tijd geboeid werden, geklaag over de lengte van de voorstelling. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Is er een minder gepaste plek om te zitten rekenen dan het theater? Mensen, onthaast! Zolang een voorstelling boeit, prikkelt of bekoort kan de ervaring zich toch alleen verdiepen? Geef je over aan het theatrale kunstwerk, al duurt het de hele nacht! Ik verheug me nu alweer op de vijf/zes uur durende marathonversie van De Romeinse Tragedies…..

Boek nooit gelezen maar dat hoeft gelukkig ook niet want het verhaal wordt duidelijk genoeg gemaakt. Het knappe van deze voorstelling is dat de sfeer van een spannend jongensboek (woeste avonturen op exotische locaties) met heel eenvoudige middelen wordt opgeroepen. De kijker wordt in een hoog tempo door alle verwikkelingen gesleurd, die drie uur zijn zo voorbij, maar toch bleef ik een soort van “en toen, en toen, en toen…” gevoel houden. Er wordt heel goed geacteerd en eigenlijk is er niks aan te merken op deze voorstelling. Alleen had iemand af en toe Harry de Wit moeten tegenhouden: zijn muziek is vaak prachtig, maar soms net een beetje te veel of te lang of te hard. Vandaar die tomaat.

Soms heb je, vooraf aan een voorstelling, het idee dat hetgeen je gaat zien bij voorbaat alleen maar kan tegenvallen. De verwachtingen voor, in dit geval, de Graaf van Monte Cristo, waren hooggespannen door alle goede recensies die ik gelezen had. Bovendien had ik, bij een uitzending van Kunststof, mij al verheugd op de uitvoering van de muziek door musicus en componist Harry de Wit.

De voorstelling haalt net mijn verwachtingen, en dat heeft te maken met de knappe wijze waarop het oorspronkelijke verhaal van Alexandre Dumas over Edmont Dantés (de graaf van Monte Cristo) vertaalt is van roman naar een toneelstuk. Het verhaal van Dumas kent 1400 pagina’s en wordt gekenmerkt door verschillende uitwijdingen in het verhaal wat voor een voorstelling niet te doen is. Ook het acteerwerk van de cast vond ik erg goed, en ook de vondsten die Harry de Wit heeft gevonden voor het nabootsen van allerlei geluiden vond ik erg knap.

Minpunt aan de voorstelling vind ik de duur van het stuk. Ruim drie uur voor een bekend verhaal kan lang zijn, maar gelukkig verveelt de voorstelling van het Nationale Toneel niet en wisselen scénes zich snel af. Een aanrader voor een ieder die wel even de tijd heeft en bekend is met het verhaal. Wie niet bekend is met het verhaal kan de inleiding bezoeken die ook bij de voorstelling die ik bezocht heb werd gegeven door een dramaturg. Op die manier krijg je diverse handvatten aangereikt om alles goed te kunnen volgen.

Gezien in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag

Het Nationale Toneel staat voor degelijk theater. Kijk bijvoorbeeld naar Heksenjacht, die betiteld wordt als saai, maar daardoor een goede voorstelling. De Graaf van Monte Cristo straalt ook een soort degelijkheid uit, maar is absoluut niet saai.

De voorstelling gaat over de wraak van Edmond Dantès. Als de Graaf van Monte Cristo zoekt hij degenen op die hem ten onrechte 14 jaar lang lieten wegkwijnen in een gevangenis.
Ondanks dat de voorstelling veel te lang duurt (van 19:30 tot 23:15!!), boeit het voor het grootste gedeelte. Er zijn wel wat gedeeltes waarin de voorstelling een beetje trekt, maar toch word je even later door een humoristische opmerking of een flinke klap op een trommel door musicus Harry de Wit terug het verhaal ingetrokken.
Verder spelen Stephan de Walle, Mirjam Stolwijk en Camilla Siegertzs de sterren van de hemel en ontstaan er fantastische beelden door het indrukwekkende decor van Niek Kortekaas.
Wat dat betreft dus een echte aanrader, maar bereid je dus wel voor op een flinke lange zit.