In de kwantiteit zit het niet. Veel mensen op het podium en meer dan drie uur degelijk toneelspel. Maar vooral werd daarmee aangetoond hoe ouderwets, landradig en oninteressant Arthur Schnitzler blijkbaar kan zijn. Nee, geen productie waardoor mensen aan theater verslingerd raken. Al flonkerde gelukkig nog wel even de ster van Leny Breederveld.

Het Wijde Land van de Theatercompagnie!Over-all een hele mooie voorstelling met een fantastische cast. Om even te tutoyeren; Leny Brederveld was humoristisch en oprecht, Myranda Jongeling speelde eindelijk weer eens een fatsoenlijke sterke rol en Mark Rietman speelde met overtuiging zijn karakter. Soms leek hij wel een beetje nerveus, maar misschien lag dat aan de avond. Anneke Blok stelde me tot de pauze een beetje teleur. Het leek alsof de rol haar niet lag en dat ze niet meende wat ze zei TOT het gesprek met Jongeling na de pauze. Toen brak er iets in haar en trok ze de ploeg naar de TOP!Veel beelden waren fantastisch zoals de timing en het gebruik van de deuren en (al eerder gezegd) het dienstmeisje dat op het eind voor zichzelf kiest en de rommel laat voor wat het is. Ik heb het dienstmeisje alleen geen applause zien halen en dat had ze wel verdiend! Waarom dan die tomaat? De lengte! Vooral uit het eerste deel had er zoveel geschrapt kunnen worden. En dan nog iets. Waarom zoveel acteurs? Ik snap dat er niet met dubbelrollen gespeeld werd maar dit is theater!Als je zoveel acteurs wil regisseren, ga dan een film doen!Om dan nog even met een positieve zin te eindigen; alle acteurs DIE mee speelden deden het wel fantastisch. Tot een volgende keer..

Huwelijkstrouw of -ontrouw, het is mijn onderwerp niet. En morele of sociale regels die daarvoor zouden moeten bestaan of juist niet, het kan me niet echt boeien. Voor mij hebben die dingen alleen maar te maken met liefde, en daar is geen systeem voor. Geen systeem dat wij kennen. Misschien dat daarom dit stuk me niet aansprak. Niet iets om je druk over te maken. Om veel woorden aan vuil te maken. En dat gebeurde hier wel in extreme mate, woorden vuilmaken. Tekst, tekst, tekst. Tekst kun je ook lezen, en dan zou ik in dit geval veel bladzijden hebben overgeslagen.
Geweldige spelers, dat wel, en bijna allemaal spannend om bezig te zien. Behalve Anneke Blok - hoe is het mogelijk? Ik zou me bij de intrige van dit stuk nog iets hebben kunnen voorstellen als de vrouw waar het uiteindelijk toch om draait een spetterende of fascinerende of voor mijn part onontkoombaar sexy uitstraling had gehad, maar dit was de uitstraling van V&D, net als de gekreukelde kleren die ze aanhad. Gruwelijk.
Mark Rietman blijft in dit stuk onovertroffen, een genot om aan het werk te zien. Tijn Docter sympatiek. Leny Breederveld komisch, sterk. Jappe Claes ook. En Katja Herbers misschien niet de beste van de jonge actrices, maar in elk geval wèl van begin tot eind fascinerend aanwezig.
Ook de vormgeving en de hele mis-en-scène konden me niet boeien. Terwijl je toch èrg veel tijd had om er rustig naar te gaan zitten kijken. Soms zag het er zelfs echt niet uit, bijvoorbeeld waar je door de geopende deuren de personages die niet aan de scène deelnamen toch aanwezig zag, of ze zelfs iets wat in de scène besproken werd op de allereenvoudigste en ongenuanceerdste manier zag illustreren. Geen grootse regie. En waar het op zich een goed idee is om zo’n aan de klucht herinnerend deuren-decor te gebruiken om het gebrek aan handeling op een handige manier te kunnen oppeppen, gebeurde dat laatste gewoon niet overtuigend. Er lopen wat mensen deur-in deur-uit te figureren, maar echt leuk of functioneel of spannend is dat nergens. Futloos, fantasieloos. Erg gemiste kans-erig. Voor de pauze vond ik het niet interessant, en na de pauze niet overtuigend. Nèt niet saaaai. Jammer.

Gezien Koninklijke Schouwburg Den Haag. Een leuke maar erg lange voorstelling die toch blijft boeien. Met veel acteurs op het toneel en in het tweede bedrijf veel deuren. Die een beetje aan het ‘theater van de lach deden denken’ Verder was er weinig te lachen aan deze voorstelling. Het waren veel woorden.

34 deuren en 330 gloeilampen (om de enige verrassing in het stuk ook maar te verklappen, dit worden er 330 - 1 = 229!). Wat je allemaal wel niet doet om de tijd door te komen….en toch kan ik het niet slecht noemen. Het acteren is op zich niet slecht, zeker niet van Katja Herbers die ik graag in een minder naieve rol nog een keer zou willen zien. En ja het lijkt op een Tsjechov en op een Ibsen, maar die twee hadden interessante onderwerpen, interessante personages, interessante verhaallijnen, maar dit was echt niet interessant! Wel verrassend was dat er steeds weer een personage erbij kwam, waar ik dan van hoopte dat die een interessante draai in het plot kon brengen, maar nee, binnen de kortste keren vielen ze in slaap of gingen ze tennissen. Alleen de geregiseerde poses van het ensemble brengt nog enige verandering van spijzen. Het mooiste beeld van de voorstelling was de dienstmeid die wel een leven heeft en een besluit neemt om de rotzooi niet op te ruimen die anderen voor haar achterlaten. De gevonden tennisbal had ik liever als een Aktie Tennisbal raak gegooid. Ook de acteurs voelden dat een derde keer applaus halen echt te ver zou gaan.

Ergens moest een concept zijn, met al die witte deuren op het toneel. Iets met binnen en buitenwereld en sport en spel. Vooral heel lang en ondanks het vele schrappen liepen er toch nog allemaal personages rond, waar ik geen raad mee wist. Mark Rietman is charmant en Anneke Blok handenwringend en hun huwelijk lijkt me pijnlijk maar het interesseert me niet. Leeftijdsverschillen en spelkwaliteiten zijn enorm, timing en teksten zitten nog niet zo geramd bij iedereen als ik bij Boermans verwacht. Redelijk burgerlijk toneel wat ik waarschijnlijk weer ga vergeten.

N heerlijke Theatercompagnie-voorstelling. Weer een doos met verschillende ruimtes (van decorontwerper Bernard Hammer) maar fantastisch bespeeld door zowel de ensemble-acteurs (Myranda Jongeling, Anneke Blok en ‘Pillowman’- Mike Reus) als de charmante Mark Rietman en de komische Leny Breederveld. Deze voorstelling is af en geslaagd.Tragisch door het verhaal en de personages (petje af Anneke) en grappig door het kluchterige spel van o.a. Jappe Claes en het doorwerkte dienstmeisje wat over het podium heen schuifelt. De vraag is alleen welke keuzes Theu en zijn gezelschap hiermee maken. Welke koers willen ze varen? Dat is mij niet duidelijk. Eerst een fantastische en dramavolle Meeuw, een overweldige Don Carlos, een kluchterige Driekoningenavond en nu Het Wijde Land. Het Wijde Land schommelde een beetje tussen de voorstellingen van Ivo van Hove en Johan Doesburg in. Hetgeen wat Ivo uit zijn acteurs haalt (het beste) maar het brave en langdraadige werk wat terug te vinden is bij het NT. Daarom een tomaat. Het had wel een uurtje korter gekund!En doordat er zoveel personages waren vond ik het wel jammer de stagiair(e)s (wederom) zo weinig op het toneel waren en ik niet zo van hun kon genieten. In ieder geval was ik geboeid en ik vind het wel een aanrader.