Schooltoneel. Dat woord schoot me halverwege de voorstelling te binnen en ik ben er nog niet uit of dat aan de acteurs of aan het stuk zelf ligt. Het verhaal is tamelijk eenvoudig en je ziet de clou al van ver aankomen, maar dan blijft er niet veel spannends meer over op het toneel. Behalve het decor dan, want dat is prachtig, het verhuist stukje bij beetje van de vloer naar de achterwand (een gewei). De kostuums zijn daarentegen vreselijk, een lelijk bij elkaar geraapt zooitje waarin Rene Fokker volledig onherkenbaar wordt gemaakt. Alleen Theo Pont als de vader van Keetje wekt de indruk dat hij precies weet wat hij staat te doen op het toneel, de rest staat daar volgens mij of tegen zijn zin of weet niet waar die mee bezig is. En kan Gunilla Verbeke alsjeblieft ophouden met dat vreselijke nep-hollandse accent?

Na alle verhalen over hoe ontzettend heftig deze voorstelling was viel dat eigenlijk reuze mee. Al die doden vallen alleen maar in de tekst en dan moet je soms nog goed luisteren om ze niet te missen. Frank Lammers is geweldig (eerste gewei) als loopjongen(?) annex alter ego van Richard. Dreigend maar zeer trouw, tegen beter weten in. Tweede gewei voor Frieda Pittoors die haar hele familie ten gronde ziet gaan en zichzelf daarvan de schuld geeft. Wat kan die hartverscheurend huilen! De andere geweien zijn voor de kleding en de vormgeving want het ziet er allemaal prachtig uit. De tomaat is voor het slot, die eindeloze lap tekst ging een beetje langs me heen en dat zelfmoordvest vond ik er nogal met de haren bijgesleept. Was er nou echt niks hedendaags te maken van ‘My kingdom for a horse’? Ondanks dat toch een goede voorstelling.

De acteurs zijn geweldig, het orkest is fantastisch en toch wordt het geen echt goede voorstelling. Ligt het aan de regisseur, aan de schrijver of aan de componist? Ik weet het niet, waarschijnlijk is het de combinatie van deze drie die gewoon niet optimaal is. Het is een vreemd bijelkaar geraapte voorstelling geworden, een opera met slapstick trekjes. Het decor is prachtig maar de kostuums zijn lelijk, ook al zo´n tegenstelling. Er wordt heel goed geacteerd; Peter Blok is aandoenlijk maar Waldemar Torenstra steelt de show: met zijn voetbalkuiten in een lelijke maillot zet hij een heel overtuigend dienstmeisje neer. De geweien zijn voor de acteurs en de muzikanten, verder is het niet zoveel, ook niet in negatieve zin.

Zeer gemengde gevoelens, het is een rommelige voorstelling, lijkt wel alsof hij nog niet af is. Een gewei voor het idee: de tegenstelling tussen de families uitdrukken door de ene familie te laten dansen en de andere niet en dat met behoud van de orginele tekst (gedeeltelijk dan). Een gewei (met uitroepteken) voor de tangodansers want die waren geweldig en een gewei voor Pierre Bokma want die blijft tussen al dat gedoe om hem heen overeind. Er is geprobeerd om een groot gebaar te maken maar dat is helaas mislukt, het is nu een opeenstapeling van symbolen en gebaren die niet veel samenhang vertonen. Er wordt wel heel goed geacteerd (als de acteurs tenminste de kans krijgen). Een tomaat voor het werkelijk belachelijke einde en een tomaat voor het ontbreken van elk gevoel. Moet je je voorstellen, een Romeo en Julia waar je het einde met droge ogen kan aanzien!!

Geweldige voorstelling!! Zoveel passie en spelplezier heb ik allang niet meer gezien op het toneel. Een gewei voor een fantastische Xander Straat die zowel een walgelijke, dronken corpsbal neerzet als een liefhebbende echtgenoot. Een gewei voor Saskia Temmink die loopt te schelden als een viswijf en er toch in slaagt net niet ordinair te worden. De andere geweien zijn voor de lol die alle acteurs samen hebben en voor de scène waarin Petruchio zijn nieuwe vrouw wast en zij zich daarbij eindelijk aan hem overgeeft. Van een adembenemende schoonheid! Goede acteurs, een klassiek stuk, humor en goede muziek, wat wil je nog meer in het theater?