In de gelukkige omstandigheid geweest deze voorstelling twee keer te zien. Beide keren een meer dan aangename ervaring. Tekst, muziek en personages typisch van Warmerdam, schitterend toneelbeeld/ regie en uitstekend geacteerd. De humor van van Warmerdam pakt je, of hij pakt je niet, er lijkt geen tussenweg te zijn. Kortom 4 geweien: regie, tekst, spel en muziek. Die ene tomaat is voor het ongelooflijk chagrijnige gezicht van Pierre Bokma bij het in ontvangst nemen van het applaus. Jammer.

´t Ligt aan mij, ik weet het. Het ligt aan mij en misschien aan Alex van Warmerdam maar zeker niet aan de acteurs want die waren natuurlijk prima als vanouds. Misschien moet ik voortaan de voorstellingen van Van Warmerdam maar gewoon overslaan. Ik wil namelijk graag emotie op het toneel zien, en echte mensen en het liefst in een min of meer logisch verband. En daarvoor moet je niet bij deze voorstelling zijn. Het zijn weer allemaal cliche-mannetjes (ook het vrouwtje)en die ken ik zo langzamerhand wel. Ik vind ze niet grappig maar zielig en sneu. Ik kan ook niet lachen om de Dikke en de Dunne dus het ligt echt aan mij. Wat wel heel knap is is dat typische toneelbeeld: zet een tak rechtop op het toneel en je herkent het meteen als Van Warmerdam. Er gebeurt op dat toneel verder weinig, het had ook net zo goed een hoorspel kunnen zijn waarbij je de plaatjes er dan zelf bij kunt verzinnen. Niet echt mijn smaak dus.

Dat Alex van Warmerdam ondanks zulke geweldige acteurs nog steeds zo’n saaie en voorspelbare voorstelling kan maken is mij een raadsel. Ik blijf het maar proberen, ik weet dat hij het kan, maar de magie is ver te zoeken in deze voorstelling. Vanaf het eerste kwartier is het duidelijk waar het verhaal heen gaat, een echt conflict blijft uit en het geheel kabbelt ongestoord voort. 1 gewei voor de acteurs, de tomaten zijn voor een maker met talent die er maar niet in slaagt om met zijn Mexicaanse Hond een echt boeiende theatervoorstelling te maken.

Katherina wil een man met talent. Prinsesje nimmertevree.
Is Katherina muze of anti-muze? Scheppen Julius, Simon en Jack dankzij of ondanks haar uiteindelijk geslaagde werken?
Een heerlijke voorstelling, perfecte timing, absurd én triviaal, scherpe teksten, alle personages uitstekend neergezet.

Alex van Warmerdam schrijft sprookjes voor grote mensen. Zijn personages zijn gewoon ongewoon, hun gedrag ligt steeds nét naast normaal. Zijn teksten schuren langs alledaagse én conversaties. Kortom: ik ben gek op zijn films en toneel. Waar nog bij komt dat hij bijna altijd een goed ingespeeld sterrenteam ter beschikking heeft. De toneelreus Pierre Bokma natuurlijk en een geweldige Ariane Schlüter. Maar Aat Ceelen en Stefaan Degand doen daar niet voor onder.

Het sprookje gaat over een onbereikbaar ideaal van kwaliteit en perfectie (denk ik). Tevergeefs proberen drie bevriende en rivaliserende mannen - een schilder , een dichter en een componist - hardnekkig aan de onhaalbare eisen van hun gedeelde muze te voldoen. Als zo vaak bij van Warmerdam, wordt daarbij gereisd (meer van het doel af dan er naar toe uiteraard) en intiem en ongemakkelijk gebivakkeerd in het bos.

De personages lijken - ietwat droevig, wellicht wat wijzer, maar in ieder geval niet gebroken- uiteindelijk met hun tocht toçh niet al te veel te zijn opgeschoten. Maar ik verliet tamelijk blij de zaal.

Ik wil alleen maar zeggen: JA JA JA JA JA JA!!!
Wat een goed, mooi en absurd stuk! Waarom goed? Omdat het allemaal klopt, alles is goed in elkaar gezet en loopt gesmeerd. Waarom mooi? Door het spel en doordat het ergens over zonder dat het ergens over gaan moet. Waarom absurd? Omdat alles steeds weer anders loopt dan je denkt, omdat de één een knecht wordt en daar niets meer aan kan doen of doet, omdat de ander steeds niet in de scène hoort te zijn en omdat je soms 3 keer dezelfde scene ziet. Het begint jolig en dan krijg je de zoektocht naar de muze of de man of het geluk of hoe het geluk kwijt te raken of het talent of de ware liefde of hoe mensen met elkaar omgaan of de conventies daarvan. Zijn er minpuntjes? Ja, natuurlijk. De vlag die voor de mensen op de 1e rij niet werkte en leuker was geweest als het vaker terug kwam. En ik heb Ober niet gezien en het schijnt dat daar ook negers een onbeduidende rol spelen. Maar dat mag de pret niet drukken. Topstuk!