“Wat gaan we eigenlijk zien vanavond?” “Brecht, dat is altijd lachen”. Deze flard van een gesprek ving ik op in de foyer van de Schouwburg. Zo had ik nog nooit naar Brecht gekeken en ik vraag me ook af hoe hard die mensen gelachen hebben.
Er zaten inderdaad wat grappige fragmenten in maar verder is het nogal tragisch en heftig allemaal. Bekend verhaal met toch weer een nieuwe draai eraan. Heel goed geacteerd, vooral Wolter Muller die parmantig trippelt als vette prins en Jef Hoogmartens die van bijna al zijn rollen iets bijzonders maakt. Als pantserruiter is hij het angstaanjagendst. Maar het grootste compliment moet toch naar de vormgeving: met weinig middelen zoveel suggereren is knap.
Ik las op sommige plekken wat gemopper over de overdaad aan gekke details maar ik vind dat juist prachtig, anders is het wel een heel erg bot verhaal. Nu is het weer een soort sprookje met het juiste happy end.

Alle mannen zijn slappelingen. In elk geval in deze voorstelling van Orkater. En alle vrouwen zijn goed maar toch ook wel enigszins beschadigd.
Marisa van Eyle mag na een heleboel moedergekloek één keertje helemaal uit haar dak gaan en dat doet ze met verve maar Leny Breederveld steelt de show. Niet alleen als dementerend oud vrouwtje maar ook in het bewegingsgedeelte. Zij lijkt de enige te zijn die hier echt iets mee kan, de rest van de acteurs heeft er meer moeite mee. Ik vond dat zelf nogal overdone, ietsje minder gespring en gezwaai had van mij best gemogen. Vandaar die tomaat. Want nu was het een (op zich goed) stuk met muziek maar die choreografie tussendoor leidde wat mij betreft teveel af van het verhaal. Waarschijnlijk had het de boel tot een geheel moeten smeden maar het haalde het juist uit elkaar.
Het was wel een erg herkenbare voorstelling, vandaar waarschijnlijk die enthousiaste reacties na afloop in de foyer.

Geweldig begin van het nieuwe jaar!
Prachtige voorstelling over de vrouwen in het leven van Rembrandt, niet alleen over zijn liefdes maar ook over zijn kinderen. Pas aan het einde wordt duidelijk wie dat blonde meisje is die steeds over het toneel zwierf. Rembrandt is hier een volks mannetje dat bezeten is van zijn kunst en van schoonheid. Een groot deel van Rembrandts schilderijen komt voorbij in een of andere vorm, niet als reproductie maar (soms terloops) als beeld in de voorstelling.
Alles ziet er geweldig uit maar het is meer dan een mooi plaatjesboek ook de muziek is prachtig. Extra gewei voor Vincent van Warmerdam…

Een boek, een film en nou ook nog een toneelstuk, is dat niet een beetje veel het goede? Kan dat wel, zo’n brievenboek op het toneel?
Ja, dat kan. Dat laat Johan Doesburg hier overtuigend zien. Hij wordt wel zeer geholpen door Gijs Scholten van Aschat die er ontzettend veel zin in heeft en zich zelfs door een zaal vol hoestende Amsterdammers niet van zijn stuk laat brengen.
Een verhaal over deugdzaamheid en verdorvenheid en over hoe verwrongen sommige mensen met de liefde omgaan. En dat alles in een ingenieus decor dat slaapkamer, salon en alles tegelijk kan zijn.

Deze Koning is helemaal niet dement maar een man in de bloei van zijn leven die op het hoogtepunt zijn zaakjes wil regelen.
Er wordt geweldig geacteerd, niet alleen door Jack Wouterse (fantastische Koning Lear!) maar ook door Bart Slegers en Lukas Smolders. Alles ziet er prachtig uit. Het decor is in het eerste uur vrij sober (het tweede uur juist heel spectaculair) en daar passen die over de top kostuums dan weer prachtig bij.
Heel indrukwekkend!

De Koopman van Venetië maar dan anders. Shakespeare komt zelf uitleggen hoe het ook alweer zat met die klassieker maar dan gaat het verder in Amsterdam (-west?). Justus van Oel schreef niet alleen een lesje in theatergeschiedenis maar ook een cursus politiek bewustzijn en dat bedoel ik in de meest positieve zin, dus zonder opgeheven vingertje. Hij speelt met vooroordelen en verwachtingen en hij houdt het toch spannend tot het eind.
De acteurs zijn geweldig, zeker Mirjam Stolwijk die in haar slotmonoloog bijna gaat hyperventileren. Ze combineert emotie en passie met humor en overdrijving en dat maakt het des te sterker.
Een aanrader!

Leuker dan Tsjechov. Er is nog maar weinig van Tsjechovs tekst overgebleven maar toch zijn het onmiskenbaar de drie zusters. Dit zijn drie actuele zusjes die zich ontzéttend vervelen en hééél erg smachten naar een ander leven.
Het zijn hele herkenbare zussen die elkaar door en door kennen, die elkaar vliegen afvangen maar er toch door dik en dun voor elkaar zijn.
Grappig en tragisch en alles ziet er ook nog eens prachtig uit.

Ik heb Lear al vaker gezien maar ik heb nu voor het eerst (bijna) gehuild bij de scene waar King Lear zijn dochter onterfd. Rick van Uffelen is zó intens beledigd en verdrietig over het verraad van Cordelia, dat schiet recht naar je hart. Die arme man..
Jammer genoeg eindigt het nogal rommelig, alsof ze er na 3 uur heel hard werken op het toneel opeens geen zin meer in hadden. Vandaar die tomaat. Eva van der Gucht is aandoenlijk als Cordelia en grappig als nar en ze kan erg mooi zingen maar ze schiet af en toe wel een beetje door. Een beetje minder mag wel wat mij betreft.
Maar over het geheel genomen een mooie voorstelling, niet in het minst door de soepele vertaling van Léon van der Sanden.

Beetje bloedeloos en ik weet niet precies waar dat in zit. Want er is emotie genoeg. Misschien omdat die emotie eigenlijk niet in zo´n Grieks stuk zit maar er in de bewerking aan toegevoegd is? Prachtig decor, overweldigend prachtig maar heel onpraktisch. Myranda Jongeling die op haar kont naar beneden glijdt vanaf die ski-schans doet toch afbreuk aan het geheel. Om nog maar te zwijgen van de lelijke schoenen die iedereen aanmoest om niet uit te glijden.
Volgens het programmaboekje heeft Boermans een voorstelling gemaakt over helden en respect maar dat komt niet echt uit de verf. Dat Ajax een held is weet je pas aan het einde, in deze voorstelling is hij eerst een dief, daarna waanzinnig en daarna opstandig.
Er wordt prima geacteerd maar het geheel komt toch niet tot leven. Jammer.

Ger Thijs is veel Limburgser dan hij zelf wil toegeven. Hij wil een stuk schrijven over vriendschap, over kunstenaars en over het verraden van je wortels en ook nog over de tegenstelling Limburg/grote stad maar hij kan niet kiezen en hij wil niemand voor het hoofd stoten. En dus schrijft hij een stuk dat al die punten wel aanraakt maar nergens diep gaat. Heel erg Limburgs dus, niet kiezen, iedereen te vriend houden. (ik heb zelf Limburgse wortels, dus ik mag dit zeggen…)
Mark Rietman wordt nooit echt te zelfingenomen als “grote kunstenaar” en Peter Blok wordt nooit echt sneu als mislukkeling. Ze spelen beiden prima, maar met zo weinig diepgang kunnen ze niet veel. Het ziet er allemaal prima uit qua decor en kleding en ik heb een hele leuke avond gehad want er staan natuurlijk wel een paar keien op toneel. Maar of ze daar nou genoegen mee willen nemen, met prima…..?