Hoe ouder hij wordt, des te minder voorspelbaar hij is. Dat is mooi oud worden. Dagalet is een ongrijpbare theatermaker en dat boezemt sympathie in. Ook nu, net als vorig jaar met zijn Frank Lloyd Wright, weet hij een gevoelige snaar te raken zonder dat ik precies begrijp waarom. De Hydropaten, is een aaneenschakeling van tekstfragmenten, dans en muziek, mooie muziek afkomstig van een kwartet met louter altviolen. Met zijn beschilderde gezicht lijkt hij op een primitief holenmens, met de sierlijk bewegende Lizzy Timmers als contrast. De hulpeloosheid die Dagelet soms kan uitstralen is zeer aandoenlijk en soms ook erg grappig. Mooi slot moment ook met Dagelet zittend op de vloer en trompet spelend hetgeen me ineens deed beseffen dat hij lang geleden bij Vera Vingerhoeds in 5 Slag 1 Wijd speelde. Wat een veelzijdigheid toch.

De jonge choreograaf en danser Jens van Daele –zelf noemt hij zich liever dansmaker - maakte bij Generale Oost in Arnhem Perfecti, gebaseerd op de religieuze rituelen van de Katharen, een middeleeuwse sekte uit Zuid-Frankrijk. Er zit behoorlijk wat gedeclameerde tekst in die niet altijd helder is. De strijd die de Katharen tegen de katholieken voeren en uiteindelijk verliezen, levert wel prachtige beelden en dansscènes op. De energie waarmee de dansers het kleine speelvlak in bezit nemen, is erg aanstekelijk. Ook het acrobatische gehalte van sommige danspassages imponeert.

Geboren als jood, bekeerd tot het katholicisme om chef-dirigent in Wenen te kunnen worden, een complexe relatie met Alma, de Kindertötenlieder gecomponeerd voordat zijn eigen dochter op 5-jarige leeftijd overleed. Ingrediënten genoeg om een spannend verhaal te schrijven over Gustav Mahler. Maar auteur Ronald Harwood, (The Dresser,Het Verhoor)stelt hier zwaar teleur. Mahler is een braaf biografisch verhaal geworden dat keurig de chronologisch Mahers leven volgt zonder ergens dieper op in te gaan. Mahlers verbod aan Alma om te componeren wordt ons meegedeeld, maar verder niets, terwijl dit hun huwelijk van begin af aan onmogelijk maakt. Alleen de ontmoeting tussen Freud en Mahler, doet je opeens weer even rechtop zitten. In deze scène is de brille die je van het hele toneelstuk verwacht, opeens wel aanwezig. De regie van Karst Woudstra is tuttig, Rudolf Lucieer doet zijn best en Iwan Walhain, die me vorig jaar volkomen overdonderde met zijn spel in Caligula van OT zag, is goed, maar krijgt weinig ruimte om te schitteren. Zonde dat zo’n prachtonderwerp zo’n oppervlakkige uitwerking krijgt.

Gebaseerd op een 100 jaar oude vertaling brengen de drie mannen van het Vlaamse Tonic, aangevuld met Katelijne Damen, hun versie van de teloorgang van Koning Lear. Damen speelt Lear en de drie mannen spelen Lears dochters en overige rollen. Hier en daar zijn wat muzikale en –los van de nar– clowneske intermezzi ingelast, maar verder volgt Tonic, dat voorheen Gordijnen voor Koningen en daarvoor De Vrije Radicalen heette, trouw het originele verhaal. Daar zou je dan over kunnen vallen, want weinig nieuwe visie, maar dat wordt overschaduwd door een spetterend, gretig spelplezier. Het acteren is prachtig en een lust voor het oog.

Apen en Goden heet het nieuwe gezelschapje van Carlo Scheldwacht (ex Ro) en Ghislaine Pierie. Mooie bewerking met veel vertelling, simpel en toegankelijk gemaakt, hoewel de beoogde doelgroep van 15-plussers er wel een forse kluif aan zal hebben. Dat maakt deze Medea natuurlijk niet minder interessant. Erg grappig waren de muzikale intermezzi, hoewel de keuzes van de liedjes, waaronder Heartbreak Hotel (!) leuker zijn dan de uitvoering ervan.

Altijd al een zwak gehad voor de eigenzinnig poëtische teksten met korte gekke zinnetjes van Peer Wittenbols. In de zeer geslaagde productie Zouthuis die ik een jaar geleden in Arnhem zag, waren die vreemde zinnetjes er nog wel, maar al minder dan in zijn stukken als Noordeloos bij De Federatie. In deze voorstelling is die typische Wittenbols-signatuur helemaal verdwenen. Dit moderne liefdesdrama, waarin veertigers zoeken naar de waarheid van liefde en leven, kent soms scherpe teksten. Er wordt bekwaam geacteerd, de dramatische ontwikkelingen zijn zeker niet voor de hand liggend, maar ondanks dit alles raakte de voorstelling me niet erg diep, terwijl het verhaal toch confronterend is. Misschien wilde Wittenbols vooral lekker heftig zijn a là Albee en Norèn en is daardoor en door de toch wat al te brave regie van Rob Ligthert de geloofwaardigheid te veel geweld aan gedaan. Jammer toch, het tandem Wittenbols/Ligthert kan beter.

Nachtvlucht werd begin dit seizoen na tien jaar hernomen in een nieuwe enscenering, geregisseerd door de vorig jaar afgestudeerde Pepijn Cladder. Nachtvlucht is een pareltje. We zien de kleine Goof die ernstig ziek is en zijn tijd doorbrengt met zijn vliegtuigenhobby, vriendschap sluiten met een oudere man die altijd met zijn hondje Max voor Goofs raam langs liep. Als Goof hoort dat Max dood is, klopt hij op een dag bij de man aan met het idee om een erevlucht voor Max te maken door een zelf gemaakt vliegtuigje vanaf een torenflat naar benden te laten gaan. Dit inspireert de man om hetzelfde voor Goof te doen, maar dan in een hele andere, spectaculaire vorm. Met mooie, eenvoudige symboliek slaagt Theater Terra er in een luchtige productie te maken over een zwaar onderwerp. Een knappe prestatie. Een mooie, erg mooie voorstelling.

Woensdag was de allerlaatste voorstelling van Mondo Leone van Leon Giessen te zien in Vredenburg. Een speciale aflevering van deze zo succesvolle Huis aan de Werf productie. De combinatie van mooie, soms ietwat ontroerende filmpjes, en live gespeelde muziek van een gitaar-bas-drum trio heeft een bepaalde kneuterigheid die desondanks niet verveelt. De voorstelling is een ode aan het leven. Leuk waren de bijzondere gasten zoals Edo de Waart met acht contrabassisten van het Radio Philarmonisch Orkest en de twee oudere mensen die een tango-achtig dansje op het podium uitvoerden.Een verademing om eens een voorstelling te zien die louter positiviteit uitstraalt.

Quade en Paiva maken een mix van dans, video en poppentheater. Opvallend is de ingetogenheid waarmee de twee te werk gaan. Dead Orange Walk, geïnspireerd op Frida Kahlo, was een prachtig, intiem theaterwondertje. Twee oude vrouwtjes, naar het boek van Toon Tellegen, heeft soms wel diezelfde magie, maar is minder goed in balans. De poppen en het spel zijn prachtig, maar de voorstelling wordt ontsierd door enkele tamelijke platte danspassages en weinig aansprekende animatiefilmpjes. De dialoogscènes tussen de twee oude vrouwtjes zijn erg mooi gespeeld. De levensgrote poppen worden door de spelers subtiel bewogen en je bent al na een minuut vergeten dat je naar schuimrubberen poppen kijkt. Twee oude vrouwtjes heeft dus zeker zijn goede momenten, maar als geheel is het toch wat onevenwichtig.Quade en Paiva zijn niettemin wel een duo om in de gaten te houden, omdat hun cross-over tussen dans, beweging, objecten en film wel een heel eigenzinnige poging is om tot een nieuwe, poëtische theatertaal te komen.

We komen één voor één lopend door een lange donkere gang de zaal binnen en zien een donker speelvlak met een enorme hoop aarde. Op een prachtig, traag tempo maken twee figuren zich los uit de aarde en bewegen. Behalve Schweigman zien we ook een oudere man, Jaap Flier, een vroegere danser van NDT. Beheerst en subtiel is het spel tussen die twee. Intimiteit, stilte en gestileerde bewegingen bepalen in het begin de sfeer. Later wordt de sfeer af en toe muzikaal op subtiele wijze ingekleurd door bassist Jelte van Andel. Erg fraai is het lichtontwerp van Theun Mosk met wie Boukje ook haar voorstelling Benen maakte. Grond is een prachtig spel van licht en beweging met één van de mooiste openingsscènes die ik mij kan heugen.