Voor het archief: Dit was een prachtige voorstelling, waar ik met volle teugen van heb genoten.
Het was als een warme deken van schoonheid die over me heen werd getrokken. Alle lof voor Hans Dagelet, Lizzy Timmers en het Alt-Tijd Kwartet voor mooie muziek, mooie teksten en mooie dans.
Beeldbeschrijving: Vier Altviolisten in Engel-achtige gewaden, en lege fietsbanden kruislings om de borst geknoopt. Timmers, die in een kleurig pakje en met een nonnenkapje van geel latex namaakhaar op het hoofd, als een nieuwsgierige hinde over het podium huppelt. Dagelet die met witgekrijt gezicht en holle doodskop-ogen vrede sluit met de dood. Dit alles onder beeldschone muziek.
“Is er iets op aarde dat van betekenis is?” Yup. Dit.

Hoe ouder hij wordt, des te minder voorspelbaar hij is. Dat is mooi oud worden. Dagalet is een ongrijpbare theatermaker en dat boezemt sympathie in. Ook nu, net als vorig jaar met zijn Frank Lloyd Wright, weet hij een gevoelige snaar te raken zonder dat ik precies begrijp waarom. De Hydropaten, is een aaneenschakeling van tekstfragmenten, dans en muziek, mooie muziek afkomstig van een kwartet met louter altviolen. Met zijn beschilderde gezicht lijkt hij op een primitief holenmens, met de sierlijk bewegende Lizzy Timmers als contrast. De hulpeloosheid die Dagelet soms kan uitstralen is zeer aandoenlijk en soms ook erg grappig. Mooi slot moment ook met Dagelet zittend op de vloer en trompet spelend hetgeen me ineens deed beseffen dat hij lang geleden bij Vera Vingerhoeds in 5 Slag 1 Wijd speelde. Wat een veelzijdigheid toch.