Porgy Franssen is natuurlijk een heerlijke acteur om aan het werk te zien. Hij viert zijn 25-jarig toneeljubileum met een solo bij Orkater en koos daarvoor een tekst van Alessandro Baricco. Novecento is het verhaal van een vondeling die op een schip wordt gevonden en zich ontwikkelt tot gevierd jazzpianist, zonder ooit het schip te hebben verlaten. Merkwaardig dat Franssen zo viel voor deze tekst. De dramatische ontwikkelingen zijn niet bijzonder en het verhaal is simpelweg niet sterk. Geweien voor de subtiele regie van Dirk Groeneveld en het spel. Met een andere tekstkeuze had Franssen vast een glorieuzer jubileum gehad.

De opening is prachtig. Drie dansers zijn gevangen in een lichtcirkel naast elkaar midden op de speelvloer. Soms springen zij er uit, dan weer bewegen ze op de halve vierkante meter. Helaas is de opening meteen het sterkste beeld. Er zitten veel herhalingen in de bewegingen en soms is de dans merkwaardig en zo lijkt het, bewust anti-esthetisch. Het toneelbeeld is strak, leeg en wordt vooral bepaald door licht wat zeer fraai is. De abstracte danspassen worden voor een niet ingewijde als ik al snel inwisselbaar en de gemaakte figuren te lang gerekt.

Zonder woorden brengen Titus Tiel Groenestege en Ria Marks de levensloop van een echtpaar op treffende wijze in beeld. Van de gepassioneerde ontmoeting, de terreur van het huwelijk, tot de wederzijdse afhankelijkheid jaren later. Superieur spel van beiden, waarbij Ria Marks net iets meer imponeert. Mooi aangekleed, prachtig slot.

Inez Derksen en vijf toneelschrijvers baseerden zich losjes op Koning Arthur en maakten er een mooi verhaal van dat vooral over normen en waarden gaat. Prachtig is de vondst om veertig houten kinderstoeltjes onder meer te gebruiken als toren, ronde tafel en als paard. De spelers zijn enthousiast en de verschillende vooral Ierse liedjes zijn zuiver gezongen. Maar een uur en twintig minuten met enorme lappen tekst, hoe fraai ook, is wel erg van het goede voor een 8+ publiek

Arme acteurs. Het voelt bijzonder ongemakkelijk om spelers als Gijs Scholten van Aschat en Ariane Schlüter in platte, genante poses te moeten aanschouwen. Demonen van een veel te lang relatiedrama over veertigers dat naarmate het vordert ook steeds minder goed te volgen is. Noren zit inmiddels jaren in psychoanalyse staat in het programmaboekje… Merkwaardige regieopvatting van Doesburg die er in elk geval in slaagt om mij geen moment te raken.

Gerti is een vereenzaamde schooljuffrouw. Ze vertelt ons over haar verregende vakantie op de Veluwe, haar belerende zus met puberende zoon en haar grote liefde van vroeger. Servaes Nelissen geeft op adembenemende wijze gestalte aan Gerti. Met subtiele gebaartjes, onopvallende kleding en kleine stembuigingen wordt Gerti’s isolement griezelig tastbaar. De wetenschap dat ze in het leven de boot gemist heeft, schuift ze mopperend van zich af, wat haar lot nog schrijnender maakt. Zelfs slaagt Nelissen er in een vrijscène plastisch te beschrijven, zonder dat het plat wordt en zelfs komisch is. Zó helder, zó licht en zó treurig. Dat zie je maar zelden!

Prachtig ziet het er uit. De tango is een sterke vondst en leidt zelfs een keer tot een open doekje. Jammer dat de bewerking ietwat onevenwichtig is. In het begin racen we door het verhaal en ergens na de helft is het tempo weg en sleept de voorstelling zich naar het einde. Mafalaani blijft een interessante regisseur, maar haar Koopman in Venetië van een jaar geleden was toch meer uitgebalanceerd en daardoor een stuk helderder.

Mooie kostuums en fraai licht. Dat is wat me vooral bijblijft. Verder was het niet zo geweldig. Natuurlijk, het is goed gedaan, maar het mist de artistieke diepte van Saltimbanco dat ik 10 (?) jaar geleden zag. De BV Soleil lijkt vooral perfect entertainment te willen brengen. Dat lukt ze dan ook prima, zo lijkt het. Ronald Koeman, Frans Weisglas en Pieter van Vollenhoven, veel politici en de onvermijdelijke soapdozen vonden het prachtig. Mij is het te pompeus. De muziek irriteert al snel want een amorfe potpourri van pop en wereldmuziek die Peter Gabriel 15 jaar geleden al maakte, maar dan met negentien keer zoveel bombast, eindeloze woordeloze zang in de hoge toonsoorten en dichtgesmeerd met synthetische klanktapijten. De acrobatiek is fraai, de clowns niet zo leuk en de choreografie prima, daar had wel meer in gezeten, maar dat zou wellicht al snel te artistiek worden. Het moet immers voortdurend spetteren. Vermoeiend.

Gaat mank aan een script dat te weinig ruimte laat voor het uitwerken van geloofwaardige personages. De regie van Porgy Franssen is magertjes. Als je er in slaagt om Tom Jansen te laten acteren zonder dat het imponeert, dan doe je toch echt iets niet goed. Nergens wil deze filmbewerking echt tot leven komen.

Het Woelige Baren is een tweepersoonsgezelschapje uit Maastricht. De eenvoudigen gaat over de zoektocht van simpele mensen naar het geluk.Hun cabareteske stijl is soms wat te woordspelerig maar toch eigengereid en creatief. Het totale gebrek aan middelen -geen decor, licht vrijwel alleen in een totaaltje, hun efficiënte en expressieve spel, maken Esther de Koning en Joost Horvard sympathiek. Lichtvoetig, maar toch gelaagd. Origineel.