Quade en Paiva maken een mix van dans, video en poppentheater. Opvallend is de ingetogenheid waarmee de twee te werk gaan. Dead Orange Walk, geïnspireerd op Frida Kahlo, was een prachtig, intiem theaterwondertje. Twee oude vrouwtjes, naar het boek van Toon Tellegen, heeft soms wel diezelfde magie, maar is minder goed in balans. De poppen en het spel zijn prachtig, maar de voorstelling wordt ontsierd door enkele tamelijke platte danspassages en weinig aansprekende animatiefilmpjes. De dialoogscènes tussen de twee oude vrouwtjes zijn erg mooi gespeeld. De levensgrote poppen worden door de spelers subtiel bewogen en je bent al na een minuut vergeten dat je naar schuimrubberen poppen kijkt. Twee oude vrouwtjes heeft dus zeker zijn goede momenten, maar als geheel is het toch wat onevenwichtig.Quade en Paiva zijn niettemin wel een duo om in de gaten te houden, omdat hun cross-over tussen dans, beweging, objecten en film wel een heel eigenzinnige poging is om tot een nieuwe, poëtische theatertaal te komen.