Eén voor één wandelen de toeschouwers in inktzwarte duisternis langs een touwtje. Eenmaal gezeten zien ze een gloeiend hemellichaam aan een doodstil, volkomen zwart uitspansel. Daarna ontwaren ze een schedel op een vlakte van aarde. Waarna menselijke vingers, handen, voeten en benen zich uit de grond vrijmaken. Dat eerste kwartier van “Grond” is ongetwijfeld fascinerend en onbeschrijfelijk mooi. Maar tijdens het vervolg van deze korte voorstelling, toen ik niet meer zo visueel oververblufd was, nam bij mij die fascinatie af en de twijfel toe.

Boukje blijft mooie voorstellingen maken. Minder mooi dan Benen, maar het blijft heel prachtig. Mooie muziek, maar van moeilijk rammelen op de klankkast moet ik altijd een beetje lachen. Speciale aandacht voor het papier over de publieksbankjes, waardoor elke beweging die je maakt, enorm veel geluid maakt en je dus piepstil blijft zitten. ‘k Weet niet wie toch alsmaar die mooie dingen bedenkt, zoals bijvoorbeeld ook de wandeling naar de zaal. Is het decormens Theun M. of Bouke zelf? In elk geval hulde.

We komen één voor één lopend door een lange donkere gang de zaal binnen en zien een donker speelvlak met een enorme hoop aarde. Op een prachtig, traag tempo maken twee figuren zich los uit de aarde en bewegen. Behalve Schweigman zien we ook een oudere man, Jaap Flier, een vroegere danser van NDT. Beheerst en subtiel is het spel tussen die twee. Intimiteit, stilte en gestileerde bewegingen bepalen in het begin de sfeer. Later wordt de sfeer af en toe muzikaal op subtiele wijze ingekleurd door bassist Jelte van Andel. Erg fraai is het lichtontwerp van Theun Mosk met wie Boukje ook haar voorstelling Benen maakte. Grond is een prachtig spel van licht en beweging met één van de mooiste openingsscènes die ik mij kan heugen.