Zondagmiddag 14.00 uur, buiten vies weer; dus haal je kinderen achter te televisie vandaan en naar het theater… zou je zeggen. Maar dat valt tegen; zo’n 40 kinderen met ouders verzamelen zich in het theater om te komen kijken naar de voorstelling “Nachtvlucht”.
Jammer, want Terra verdient veel meer publiek.
De manier waarop Terra in deze kindervoorstelling omgaat met de ziekte kanker en de dood, is prachtig.
De voorstelling volgt gelukkig niet de snelle wereld, waar de internetkinderen van tegenwoordig in zitten. Er zit een prachtig rustig ritme in en de kinderen in de zaal blijven erg geboeid kijken.
De twee acteurs/poppenspelers spelen prachtig samen en maken gestroomlijnde overgangen. Met weinig middelen (less is more) weten ze een hele wereld te scheppen.
Het poppenspel is erg boeiend. De spelers van Terra weten een pop echt tot leven te wekken en het publiek de speler erachter te laten vergeten. Dat is echt vakwerk!
Kortom ik heb genoten van deze prachtig gestileerde voorstelling. Helaas vandaag de laatste van de tour, maar ik weet zeker dat het met “Kleine Ezel” weer gaat lukken om me te verrassen.

Nachtvlucht werd begin dit seizoen na tien jaar hernomen in een nieuwe enscenering, geregisseerd door de vorig jaar afgestudeerde Pepijn Cladder. Nachtvlucht is een pareltje. We zien de kleine Goof die ernstig ziek is en zijn tijd doorbrengt met zijn vliegtuigenhobby, vriendschap sluiten met een oudere man die altijd met zijn hondje Max voor Goofs raam langs liep. Als Goof hoort dat Max dood is, klopt hij op een dag bij de man aan met het idee om een erevlucht voor Max te maken door een zelf gemaakt vliegtuigje vanaf een torenflat naar benden te laten gaan. Dit inspireert de man om hetzelfde voor Goof te doen, maar dan in een hele andere, spectaculaire vorm. Met mooie, eenvoudige symboliek slaagt Theater Terra er in een luchtige productie te maken over een zwaar onderwerp. Een knappe prestatie. Een mooie, erg mooie voorstelling.