GJ schreef voor zijn lievelingsactrice een afscheidsstuk. Voor de pauze word je op amsuante wijze getrakteerd op 30 jaar toneelgeschiedenis en in het tweede deel is Koetse koningin op een manier zoals alleen zij dat kan spelen. De gelaagdheid van de voorstelling maakt dat je Bernhard op vele manieren kunt waarderen. Prachtig in zijn theatraliteit en de manier waarop realiteit en fictie voortdurend door elkaar lopen maakt de voorstelling tot een juweeltje.

Wie denkt dat toneel voor een breed publiek wel oppervlakkig moèt zijn kan zich bij deze voorstelling van het tegendeel laten overtuigen. Wat een goed stuk. Wat een smeuïge vertaling. Wat wordt er goed gespeeld. Wat heb ik een ontzettend leuke avond gehad. Kunnen er alsjeblieft meer van dit soort voorstellingen gemaakt worden?

Nadat Rogier Filipoom uit de cast was gestapt vanwege bedreigingen, was de Amsterdamse speelperiode in het water gevallen. Dus huurde Zep een theater in Amsterdam af om de pers alsnog te kunnen onthalen. Welk theater in Amsterdam kun je op korte termijn op zaterdagavond(!) huren? Precies Felix Meritis! Veelzeggend! ‘Hooligans’ is een lekker snel gespeeld verhaal, waarbij de acteurs ontzettend vet spelen, maar dat past precies bij het onderwerp. Goed gedaan. Jammer alleen van enkele scènes -bv het deel over sex als drijfveer voor al het mannelijk handelen- dat niets met het verhaal te maken heeft. Neemt niet weg dat ‘Hooligans’ goede pr is voor toneel voor jong publiek. En dat is ook wat waard. Veel zelfs

Niks truttig. De Kern verbaast en imponeert. Het goed geschreven verhaal is humoristisch en wordt zeer adequaat uitgevoerd. Ineke ter Heege als Juliana oogt en speelt erg goed en Vastert van Aardenne is een uiterst geloofwaardige Bernhard waarbij zijn Duitse tongval gelukkig niet te dik is aangezet. Het verhaal bevat nogal al wat feitenmateriaal, maar weet desondanks vrijwel voortdurend te boeien. Fraai zijn de af en toe opduikende verwijzingen naar Shakespeare’s King Lear. Erg goed gedaan.

Benieuwd wat Komrij geschreven had. De vervangende monoloog, gebaseerd op Brel-interviews, stelt zwaar teleur, want hoogst clichématig. Het neigt zelfs vervaarlijk naar cabaret. Gelukkig duurt dat niet lang. Als Jeroen Willems gaat zingen en een prachtcombo hem zeer geaffineerd begeleidt, valt er veel te genieten. Niet alleen is de repertertoirekeuze verrassend. Ook de teksten baren opzien. Vele zijn opnieuw vertaald, sommige door Rob Klinkenberg, de meeste door Peer Wittenbols die daarmee nog eens zijn eminente schrijverskwaliteiten onderstreept. Het mooist is Willems als hij zich concentreert op zijn liedtekst en de uitvoering ervan. Helaas is dat niet altijd het geval. Willems lijkt soms Brel te imiteren, maar straalt vooral erg veel arrogantie uit. Dat kan aantrekkelijk zijn zoals bij een Robbie Williams, maar bij Willems werkt het afstotend. Doodzonde dat een acteur van zijn klasse zich laat verleiden tot onvervalst schmieren. Het leidt te veel de aandacht af van uitstekende vertolkingen van liedjes als Laat me niet alleen en Leerdam.

De regie is saai, het spel, ook van Porgy Franssen, is matig en de lappen teksten zijn eindeloos. Slaap ligt al na twintig minuten op de loer. Niet om door te komen.

Na anderhalf uur plat vermaak en weinig verheffend spel vond ik het wel genoeg. Verbazend dat TA zoiets speelt.

Interessant om een diva als Willeke van Ammelrooy eens op het toneel te zien. Vooral als ze ergens halverwege gefilmd en geprojecteerd wordt. Dan merk je direct dat camera en actrice geen onbekenden voor elkaar zijn en gaat het verhaal veel meer leven. De documentaire voorstelling Toen het licht verdween is vooral een eerbetoon aan Nederlands eerste filmdiva Annie Bos die tussen 1912 en 1924 in vijftig films speelde. De tekst had sterker gekund en de spelregie had wat strakker gemogen. Blijft dat dit een sympathieke productie is die het stof van ons cultureel erfgoed afblaast en dat gebeurt niet zo vaak. Na afloop blijft echter de indruk hangen dat met dit unieke materiaal als het nagenoeg onbekende verhaal over Bos en de actrice Van Ammelrooy er toch wat meer had ingezeten.

Uitstekend geacteerd, mooi verzorgde regie, maar jammer dat de tekst zo zwakjes is; het kabbelt en kabbelt..

Theatermaker Elles Pleijter en auteur Özkan Gölpinar, bekend van Gümüs, maakten een voorstelling waarin de multiculturele samenleving besproken wordt door een Turkse ondernemer, een Marokkaanse politicus, een Oost-Duitse immigrante, een beveiligingsbeamte uit Curacao, een Afrikaanse vluchteling en een Nederlandse horecaondernemer. Gezamenlijk brengen zij een nacht door bij een bouwterrein waar de volgende dag de verkoop van bouwkavels begint. De nacht bestaat uit gesprekken waarin de onderlinge tolerantie op de proef gesteld wordt. Dit mooie uitgangspunt leidt tot een sympathieke, doch niet geheel geslaagde voorstelling. De spelprestaties zijn wisselend en de regie is soms te zwaar aangezet, wat versterkt wordt door een te nadrukkelijk geluidsdecor. Er zitten fraaie tekstpassages in, maar dat kan niet verhinderen dat de voorstelling toch wat onevenwichtig is.