Begin is goed, herkenbaar en grappig. En daarna worden het inderdaad nummertjes zonder rode draad waar het publiek zich blauw om lacht (vooral om het woord kontneuken). De komst van de page uit Molière is geweldig, maar ook dat mocht nog wel wat meer wringen. En toen poef uit.

Laten ik beginnen een tomaat naar de buitengewoon lege en dooie Opkomst hal te gooien. Klonk, echo, echo. Nou, gezellig hoor. En dan dus deze dinges. Artisjok/Nultwintig, dat waren toch van de gezellige multi-culti kinderen met vrolijke dansjes? Hemel, wat een hysterisch, donker, grunge gedoe. En multi-media is wat anders dan een jochie met een webcam.

Don Duyns kan niet acteren en Don Duyns kan niet goochelen. Wel kan hij goeie teksten schrijven, zich aan een artistiek zelfonderzoek onderwerpen en pijnlijk eerlijk op het toneel zijn. Hij doet eigenlijk precies het tegenovergestelde van zijn Opa. Hij goochelt niet en vertoont geen illusies. Hij leidt juist niet de aandacht af van waar het eigenlijk om gaat, maar laat het ons allemaal zien. Zenuwen, mislukkende trucs, angst voor het burgerbestaan, het lot van de middelmatigheid, de grote vragen en een kleinzoon.

Natuurlijk hoera voor de katten! Geweldige shoot-out-kunst en vliegwerkscene, hatsjikidee. Stuk is geestig en personages en leven van eilandbewoners zijn na ‘De krippel’ en ‘Leenane Trilogie’ vertrouwd. Maar het geweld en de gruweldaden blijven erg kunstmatig, waardoor de lach niet zo bevrijdend is al ie kan zijn. De zinloosheid van geweld lijkt maar weer eens aangetoond en vrolijk verlaten we de zaal. Had die kat op het eind wel doodgeschotendan was er meer om na te denken geweest.

Leuk decor, niet te moeilijk doen. Spel is ook lekker, veel vaart. Vooral Rogier In ‘t Hout stelt zich geweldig goed aan. Maahaar “WAAROM”? Jullie spelen wel Tasso! Omdat het onduidelijk was waar het nu echt overging, viel het einde ook uit de lucht. Jammer want er werd met genoeg brille gespeeld om wat moraal en stellingname verteerbaar te maken.

Leuk joh, zo’n voorstelling in Paradiso, kun je dus ondertussen plassen, bieren, met kennissen bijpraten en een tosti halen. Heb ik dus ook allemaal gedaan en daardoor even wat minder opgelet op de uh voorstelling. Ik vond dat er wat weinig gebeurde, kreeg niet het gevoel dat het aan de hand was. Bij ‘Ruigoord 2’ vond ik de muziek geweldig, maar nu was het een soort has-been-dance. Dat je later in de capsule kon was leuk, maar ik kreeg er ook een ontzettend Megafestatie gevoel van.

Ik volg de trend hier om alle voorstellingen in één minirecensie te bespreken. Ook omdat de verzameling meer zegt dan een geweitje voor het geweldige paarde-bloesje van Michel Sluysmans in ‘Acné’ of een tomaatje voor het verstoppen van de metronoom bij ‘Hoe’. Om te beginnen gewei voor de lieve flyers en de totale ver-Annetting van het Appel-theater. Ook voor het lef om je geschiedenis neer te zetten. Maar dan die geschiedenis. Jezus, jongens wat zijn jullie serieus! Het klopt hoor wat jullie doen, maar nou even minder perfectionistisch zijn. Alle spelers kunnen goed acteren, alle lichtstanden bespelen de ruimte, alle teksten hebben betekenis. Het is een theater-bastion. Had bij ‘Nijinski’ de ramen lekker open gelaten: licht, lucht, adem. Zoveel betekenis past niet in zo’n kleine zaal, erger nog het vervlakt. Iets meer ruis graag en wat je dan echt wil zeggen dat dan helder.

Wauw, wat een geweldige acteur is Peter de Graef! Spel is voorbij virtuositeit, buitengewoon meeslepend. Mooie tekst ook. Fijn ook dat je er in de Bovenzaal van de Stadschouwburg Amsterdam bovenop mag zitten. Om te lachen en te huilen, ach wat; ik noem het belangwekkend. Mooi geconcipieerd!

Wat een stom idee om deze voorstelling in de Stadsschouwburg Amsterdam neer te zetten! Zeker een leuk grapje over lage en hogere cultuur ofzo. Het schijnt de hit van de Parade te zijn geweest, maar ik vond het erg ouwbollig. Flauw en met weinig kloten. Doe het dan echt bloot.

Veel van de hilariteit van de pies- en poephumor ging verloren in een zaal vol volwassen. Maar er was des te meer ontzag voor de poppen waar Mathieu Güthschmidt zich met alle liefde door laat wegspelen. Decor en soundtrack hadden iets te veel gedoe, waardoor het soms wat flodderig was. Maar verhaal was glashelder en tja die poppen, die zijn echt geweldig.