Don Duyns kan toveren. En anders dan zijn Opa is hij nog een bescheiden tovenaar ook. Onroerend, innemend, grappig, overtuigend is deze voorstelling- een pracht mix kortom. Wat is op deze manier toneel toch mooi.

Don Duyns kan niet acteren en Don Duyns kan niet goochelen. Wel kan hij goeie teksten schrijven, zich aan een artistiek zelfonderzoek onderwerpen en pijnlijk eerlijk op het toneel zijn. Hij doet eigenlijk precies het tegenovergestelde van zijn Opa. Hij goochelt niet en vertoont geen illusies. Hij leidt juist niet de aandacht af van waar het eigenlijk om gaat, maar laat het ons allemaal zien. Zenuwen, mislukkende trucs, angst voor het burgerbestaan, het lot van de middelmatigheid, de grote vragen en een kleinzoon.

Een bijzonder egodocumentje zonder ego. Klein maar fijn.
Groots in zijn liefde voor de man van Studio 7. Twaalf jaar lang het duffe gat in Tilburg verblijden met fantastische ‘nummers’. Duyns poseert zichzelf als nummer. Een anti-nummer want onroerend is zijn besef dat hij nooit in voetsporen van zijn grootvader zal kunnen treden.
Zal hij ooit dat ene grootse nummer over het voetlicht kunnen brengen? Hoe was het, vroeg hij bij het naar buiten gaan. Mooi en teder.

Hoe het was? Dit was mooi, dit was lief. Dit was beter dan Moustafa’s Magic Show, en die was goed! Hoe hij een mes joeg door het gloednieuwe blazertje van een Somalische gast, en het weer ongeschonden teruggaf. Bij Montagne alias The Pickpocketman proef je de tranen van professionaliteit. Helaas is de wereld nog niet geheel en al betoverd. Maar de Zondagsjongen mocht toch even staan in zijn lucky number: Studio 7, en wist het spiegelpaleis der generaties te betreden. De verborgen dynamiek van familiebanden. De jongeman vroeg: “Wat moet ik doen om te worden wat u bent geweest?” De oude man antwoordde:”Zijn!”