Wat een lieve en mooie voorstelling. Vormgeving en regie halen het maximale uit het draaischijf-toneel. Met zeer veel liefde voor detail (de geur van uien en worteltjes die uit de kokende pannetjes de zaal in drijft) en gevoel voor wat al honderd jaar werkt in het theater. Een heerlijke ‘Jan Klaasen achter je’-voorstelling, die ook nog over iets gaat. En dat voor best wel kleine kinderen. Erg goed.

Wat een merkwaardige avond was dit. Ik vond het een erg mooie, ontroerende voorstelling. Prachtig spel van Thomas Thieme, mooie gedachten over wat geheugen, logica en trouw is. Wat ziekte in een familie kan doen. De andere helft van de zaal had besloten dat ze naar een cabaret-voorstelling zaten te kijken en moesten om alles gieren van de lach. Komt dit door Jan Bijvoet en ‘De Krippel’, komt dit omdat het zaterdagavond was? ‘k Heb geen idee, maar het was niet mijn ideale publiek beste BV. Tomaten voor de lachers en voor die mobiel die maar af bleef gaan.

Minder goed dan een jaar geleden, maar nog steeds hilarisch. De Expo-zaal is te groot en alle doeken van de wereld helpen geen zier. Kwam moeizaam op gang, maar ging des te beter en smeuiger door. Tot diep in de nacht heeft men onder het genot van veel te veel drank nog de Paradox besproken. Zo zie ik dat graag, Vive la Discussion! Tomaat voor de Expo en de stoeltjes naast het kneuterige publieksopstellinkjes.

De tekst blijft nog steeds erg geestig. Het krijgt zelfs iets nostalgisch. Het gaat over een tijd waarin je politici er nog van kon verdenken bezig te zijn met een politiek spel, met gekonkel en lange termijn. Ger Thijs is natuurlijk geweldig, vooral zijn liefdesverklaringen zijn komisch. ‘t Kon nog scherper, maar ik vind het een prettig genre; de politieke farce. Ik ben voor meer.

Hè nou, wat zijn kindervoorstellingen zonder kinderen stom! Een groot blik tomaten voor de lege zaal. Een speciaal gewei voor de bitchy actrice die het nu echt helemaal alleen moest doen en weinig tot geen feed-back kreeg van die zaal. Ik kan dus ook niet echt beoordelen hoe deze voorstelling is, want ik kan me zo voorstellen dat kitkunderen dit heel leuk vinden. De Belgische kinderziel leek me iets te teer voor dit geweld, vooral voor hun ouders eigenlijk. Die ik dan weer vriendelijk toeknikte als ze geschrokken rond zich heen keken. En dat het grote voordeel van volwassen zijn is, dat je met iedereen kan tongzoenen, is natuurlijk waar.

Hoera een groep die de Ierland-verheerlijking door de autobanden versnipperaar draait. Ik zie dat graag. Maar vond ik het niet grappig. Volgens mij is dit de voorstelling waar het Nederlands-Belgisch smaakverschil lekker naar bovenkomt. Geweldige bewerking, geconcentreerd acteren maar wel eenzijdig, je raakt er op uitgekeken. Het kan de avond zijn geweest maar het spelplezier lijkt iets versleten.

Aha, geregiseerd theater. Ik wil het Duits noemen en het schijnt dan ook een Duitse tekst te zijn. Glasplaat is goed, maar had ik al veel te veel over gehoord. Verder zou ik wel eens een voorstelling die verder ging dan de constatering dat het bestaat en verschrikkelijk is. Een tomaat voor het begin, die technici zijn een stijlbreuk en een tomaat voor de comic-reliefs. En Amsterdam BOVENTITELLEN!

Wheah, wat een smerig wereldbeeld heeft Sarah Kane toch. Ik blijf er tegen strijden. Tekst weegt loeizwaar in deze voorstelling en soms gaat het kopje onder. Vooral tweede deel met de priester valt om van de moraal. Het werkt het best als er wat leuks tegen over staat, vrolijke samba muziek, dansjes, gekleurde slingers. Typische soap en tweezitsbank conversaties, maken de seks, dood, verrotting en verval herkenbaarder. Speciaal gewei voor het moordwapen en Villa-lobos.

Dit is gewoon niet zo’n goeie voorstelling en Lowlands is een slechte plek ervoor. Veel te veel afstand, de grappen zijn daardoor te hard en de stemming wordt grimmig. Wel heerlijk om te merken dat mensen zich oprecht boos maken over toneel, waar maak je dat nu nog mee. Speciaal gewei voor Astrid van Eck, die de opgave had het af en toe kwestbaar te maken, met al dat theater-, publieks- en pop-geweld om zich heen. Aan het eind maakte ze het publiek heel knap mede-plichtig. Schuldig verlieten we de zaal, uiteindelijk is de voorsteling dan op een vreemde manier toch gelukt.

Aha, weer een onvervalste autistische Dood Paard voorstelling. Na een half uur denk je “Mijn hemel, hoe hou ik dit in Godsnaam nog een uur uit” en dan ineens, floep is het afgelopen. Veel mensen liepen weg, maar de club die over bleef, was supergeconcentreerd en savoureerde de gedachten. De kabouter-anekdote was echt on acid. Ach die grote zaal, dat lukt ze wel. Vooral Gillis lijkt er helemaal klaar voor.