Annette Speelt alles wat ze heeft (2002)

Een nieuw gezelschap…vers van de Amsterdamse Theaterschool! Ze presenteren zichzelf aan de hand van de voorstellingen die ze de afgelopen jaren hebben gespeeld…goed idee! Het zijn alledrie voorstellingen waar je niet zomaar een oordeel over kan hebben; je moet ze laten bezinken en erover nadenken. Ze blijven in je hoofd zitten. Knap acteerwerk en goede regie..kortom een veelbelovende start! Na het zien van voorstellingen uit hun verleden ben ik erg benieuwd naar de toekomst…

Wat een verademing. Tussen al dat gesubsidieerde geweld een club jonge mensen met lef, rechtstreeks van de theaterschool. Deze avond in het festival heb ik het genoegen gehad Licht en Nijinski te zien. In Licht staat Sluysmans in zijn eentje de vloer te vullen alsof hij niet anders gewend is. Bevlogen, energiek, virtuoos. Kom er maar eens om vandaag de dag. Rijnders’ ondoorzichtige tekst volledig begrijpelijk gebracht. Pluim in dezen ook voor Mooy. Glashelder geregisseerd. Petje af, extra eland. Nijinski was al net zo’n feest. Grote, sterke Römer zet daar een ijzersterke schizofreen neer, die danslegende Nijinski bleek te zijn. Indrukwekkend spel, prachtig begeleid door violiste Glover en en Oskam’s vormgeving.
Beste mensen, theaterminnend publiek, gun uzelf het plezier om die grote zaal eens te laten voor wat hij is en beleef Annette Speelt. Niet alleen uit sympathie voor deze makers, maar omdat zij bewijzen dat het niveau van een voorstelling niets te maken heeft met de hoeveelheid subsidie en al helemaal niet met de locatie waar het is onstaan. De toneelschool was hun werkplek, het theater is waar het thuis hoort. Knappe voorstellingen van hoog niveau.
Kritische noot (1 stuks tomaat): Doe wat aan je publiciteit. Het is eenvoudigweg misdadig dat zo weinig mensen weten dat Annette Speelt.
Nog te zien in de Toneelschuur in Haarlem. Grijpt uw kans.

Ik volg de trend hier om alle voorstellingen in één minirecensie te bespreken. Ook omdat de verzameling meer zegt dan een geweitje voor het geweldige paarde-bloesje van Michel Sluysmans in ‘Acné’ of een tomaatje voor het verstoppen van de metronoom bij ‘Hoe’. Om te beginnen gewei voor de lieve flyers en de totale ver-Annetting van het Appel-theater. Ook voor het lef om je geschiedenis neer te zetten. Maar dan die geschiedenis. Jezus, jongens wat zijn jullie serieus! Het klopt hoor wat jullie doen, maar nou even minder perfectionistisch zijn. Alle spelers kunnen goed acteren, alle lichtstanden bespelen de ruimte, alle teksten hebben betekenis. Het is een theater-bastion. Had bij ‘Nijinski’ de ramen lekker open gelaten: licht, lucht, adem. Zoveel betekenis past niet in zo’n kleine zaal, erger nog het vervlakt. Iets meer ruis graag en wat je dan echt wil zeggen dat dan helder.