Goed gedaan! Ik ben nogal kritisch op dingen rond de Beatles, maar hier kon ik niet tegen op Kniesoren. Hele slimme voorstelling, met veel plezier voor popnerds, meezingers en muziekfreaks. Godzijdank was de band echt goed. Wat een leuke jongens allemaal, speciale aandacht voor Erik van der Horst, wat klopt omdat ik in een George-periode ben. Kippevel bij video publieksbeelden met Roosmarijn Luyten. En nu alsmaar heel veel zin in De Beatles en om in een bandje te zitten. Fuck de canon, dit is pas erfgoed doorgeven.

Volledig gewei voor het schitterend rood fluwelen voordoek met vol automatisch ratelend gordijnopeneners; very non silent drape-runners. Zelden Beckett zo recht voor zijn raap gehoord, weinig bedoeling, wat het ineens kraak helder maakt. Sinds Discordia’s about Beckett ben ik sowieso enorm bijgeschoold en zijn de oren goed gespoeld. Lekker begin van dit Beckett volle seizoen.

Veel interessante ideeen (auditorium als spiegel van de wereld/ringen van de hel), andere integer (Dantes reis als vluchtelingen diaspora), andere open deur (Dantes poezie als Cafe de Wereld). Hoera voor die veelheid, maar allemaal worden ze op weer losgelaten voor een volgend beeld of effect. Ik haakte goed af bij het lelijke Biersee conferentie cabaretstuk, waar overigens wel een paar goeie grappen inzaten. Ik vond de vormgeving wat zuinig, geweldige ideeen en ‘schitterende beelden’, maar ik wilde bijna alles groter meer em matelozer. Gelukkig werd dat helemaal ingelost met de luchtomhelzingen aan het eind, erg mooi. Ik ben om wat betreft acrobate Dreya Weber, zij was een schitterende Beatrice en Merijn de Jong is op podium, zaal en in de lucht overtuigend. The Ex-man was performatief, maar snapte zijn rol als gids niet helemaal, gids voor wie? voor ons publiek? voor Dante? Grootse gemis, Dantes teksten zelf, die er wat bekaaid afkwamen in de verbeelding en de hertaling.

Jeetje, omdat ik net het kaartje voor deze voorstelling in mijn jaszak vind, herinner ik het me weer. Voor de rest was ik het al weer aardig kwijt. Dat kwam vooral omdat het allemaal veels te lang duurde, als ze 3/4 kwartier eerder waren gestopt was het wel sterk geweest. Onevenwichtig ensemble ook waar Suzanne Bakker en Tjebbe Roelofs de kastanjes uit het vuur moesten halen. Viebrock en Marthaler hebben echt school gemaakt en das best prettig, maar ook niet echt verrassend.

Olivier. Hoewel ik zijn werk altijd met gemengde gevoelens heb ontvangen, was ik toch oprecht blij weer eens een onversneden Provily te kunnen zien. In de kleine zaal en met het meest tonelige stukje wat ik van hem zag. Mooie concentratie, maar op een gegeven moment word ik het zinloze opmerkingen tegen elkaar maken wat beu. Maria beeld, weg d’rmee. Ook moeten de acteurs oppassen met hun tekstbehandeling, want zodra een gevoel van drama achterkomt word het moeilijk doenerig. Acteur Kalki ging knap onnadrukkelijk naakt en ik vind mensen zonder achternaam en met een goeie website (kalki.nl) een enorme aanwinst.

Helemaal niet stom, deze Hoop. Ik ga altijd wat cynisch naar Toneel Speult, maar ze zijn echt ver gekomen. Ik wilde wel eens kijken of dat stuk van Heijermans zonder muziek/jeugd/dans/musical/Marthaler opleuking zelf ook wat is. Enscenering is streng en precies. Tomaat voor het toneelhuischangemant, en nog wat meer vormgerommel. Hoogte punt, hoe kan het anders, de nacht van de storm. Reuze blij met Myranda Jongeling en Bart Klever, echte ensemble spelers die met kleine gebaren en lichte smier de vaart er in houden. Marisa van Eyle is een echte irritante Knier, fijn in balans met een schattige Barend, ontdekking Maarten Heijmans. Eigen gewei voor Heijermans, die blijkbaar een stuk heeft geschreven dat de anecdote van de visserij, voorbijgaat.

Mag je een Gouden Tomaat geven aan leuke sympa mensen die wat in het Gasthuis lopen te kutten? Natuurlijk wel! Wel als het zo onvervalst mislukt is. Leuke jongens doen goede dingen. Koppeltje duikelen van CS naar de speelplek en slopen daar de tribune eruit, verzinnen allerhande gekkigheid om een oprechte avond te maken en echt te voelen. Daar gaat het natuurlijk als snel mis. Echte twijfel, pijn en lichamelijke ongemakken zijn oersaai. In een hoekje oprecht twijfelen of je nu wel of niet een onderbroek naar beneden zullen doen en vijf minuten in je blootje gaat springen. Een gesprek (door publiek sic!) of het modene dansje wel echt oprecht gevoeld werd door de danser. Samen lachterapie doen, gevarieerd ja, maar allemaal saai, want echt. Potje echt doen levert een soort bedplasserstheater op. Het is vast gerafineerd, met een loeislim concept, daar verdenk ik ze wel van. Daarom is het goudentomaat werk.

Ah een mislukte voorstelling! Zo zie ik ze niet zo vaak, doet me deugt. In plaats van te weinig, veels te veel ideeen. Echt een Gouden Tomaat voorstelling. Niet eens zulke hele slechte ideeen, maar zo bij elkaar werd het een troepje, hoe clean alles er ook uitzag. Ik breek een lans voor de meisjes van het koor, hoewel ze supermoeizaam op het toneel stonden. Muziek en klanken waren er ook, maar wanneer en waarom? En een hoop lelijke poppen van Dries Verhoeven (zou hij die geurende lavendel ingebracht hebben?). Ik denk dat die meneer de regiseur zich een hoedje is geschrokken van dat eigengereide zooitje bij TGA en geef hem volleidg de schuld. Ook extra tomaat voor Warchildfolder na afloop, nee dank u wel.

Slim concept, maar net niet strak genoeg uitgevoerd. Eigenlijk is oordelen vals, mijn callcenter gesprek werd ernstig ontregeld door een dwingende intercom met Ikeabezorger aan de andere kant. Ik accepteerde deze bezorger van ‘s werelds grootste meubelwarenhuis volstrekt als personage in mijn box, maar na enige minuten werd mij duidelijk dat dit in elk geval geen script was. Nog lastiger dan uitleggen aan Calcutta dat er een Ikeabezorger in de voorstelling is, is uitleggen aan een Ikeabezorger dat hij in een voorstelling zit. Wat dan wel weer een ongelovelijke paradox is.

Voorstelling begint veelbeleovend, maar al snel raak je uitgekeken op het concept. Spel virtuoos en sterk en daarom flauw decor en vormgeving jammer. Bleef erg hangen op de grap, deed een poging om persoonlijk en pijnlijk te worden maar kwam er niet helemaal uit. Dat heb ik wel vaker bij Amerikanen, dat hun naturel ook zo waanzinnig fake op mij overkomt.