Begin is goed, herkenbaar en grappig. En daarna worden het inderdaad nummertjes zonder rode draad waar het publiek zich blauw om lacht (vooral om het woord kontneuken). De komst van de page uit Molière is geweldig, maar ook dat mocht nog wel wat meer wringen. En toen poef uit.

Ze doen het keurig, Ton Kas en Willem De Wolf: hun typetjes neerzetten en naar een bulderlach toewerken. Vakmensen. Harrie en Leo zijn heel herkenbaar, niet alleen als je buurman, maar ook als je zelf. Een gewei voor het moment waarop ik dacht “shit zo praat ik ook”.
Maar was dit nou een komische voorstelling? Ja, het is een lange reeks van grappige anekdotes, maar zo saai! Gevaarloos. Misschien komt dat omdat ze hun personages niet serieus nemen. De knipoog zit er vanaf de eerste minuut in en maakt dat het nooit mis kan gaan. Niet met Ton en Willen, noch met Leo en Harrie. Ik zat de hele tijd te wachten op de achterkant van het verhaal. Op het moment waarop er iets zou gaan wringen, volgens mij krijgt ‘leuk’ dan pas betekenis. Verkeerde verwachting. Het was gewoon allemaal leuk. Leuk, leuk leuk. De zaal leek het ook leuk te vinden. Ik vond het saai.

Fantastische voorstelling. Ik heb anderhalf uur zitten lachen. En een mooie vondst op het eind, waardoor de acteurs zichzelf in de overtreffende trap op de hak nemen.
Gaat dat zien!!!
(Volgend jaar is er een uitgebreide reprise)