Leuk en te lang. ‘k Snap de keus om Iep door een liliputter te laten spelen niet. Ben nu toch meer naar het gekke kleine mensje aan het kijken dan naar de reactie van de personages op Viegeltje. Waarom mag Joke niet veeel meer tekenen? Nu waren het meer een soort veredelde scene wisselingen. Ik vond het ouder echtpaar minder maar de bijrollen waren erg geestig. Band op het toneel was erg leuk en natuurlijk. Veel van de lol van het boek zit in de tekeningen en werd voornamelijk in tekst vertaalt, jammer.

Aardige voorstelling die niet in de schaduw kan staan van ‘Conijn’. Voorstelling leunt erg op Tamar van den Dop en Beppe Costa’s God-rol is wat onduidelijk. De geschiedenis van historische figuren leuk en levend vertellen is verrassender, dan een verhaal vertellen met fictieve personages in een historische setting. Aantal instrumenten zijn weer erg mooi, zang van Tamar is ontroerend, maar het bleven anecdotes.

Nou dit verbaasd me hoor, dat heel Nederland dit zo ontzettend goed vindt. Het zijn goede acteurs, maar ik heb ze allemaal wel eens beter gezien. Jaap Spijkers is gewoon niet goed en heeft een hele andere toon. Het decor is lelijk en saai en nu het belangrijkste; het stuk is slecht. Het is zomaar ineens afgelopen en lijkt het wel heel veel op ‘Art’ en ‘Oud Geld’. Bovendien is het enorm vrouwonvriendelijk en is het een schandaal dat Marleen Stoltz voor deze rol is genomineerd. Ze heeft vast wel mooiere dingen gemaakt en haar collega’s dit seizoen zeker.

In New York is meneer Maxwell een hele pief. De tekst gaat ook erg over New York. Maar ik kom niet uit New York. Ik kom uit Wim T. Schippers land. Emotieloos acteren, absurde valse liedjes, ‘k ken het al, maar dan leuk. De voorstelling begint te leven als Kitty stiekum toch de onvervalsde comedienne uithangt, wat natuurlijk niet mag. Laatste half uur was echt niet meer spannend en toen flopte licht uit. Toch geweien: voor de geweldig consequente van de pot gerukte combo-begeleiding, voor de soep achterna (hopelijk was dit niet een premiere gadget) en het ene lied van Cas, wat echt op single uitgebracht moet worden. Maar blijft, die acteurs zijn duizend keer beter dan de voorstelling.

Wauw, een onvervalsde Gouden Tomaat. Wat was er allemaal zo verschrikkelijk? Dat er zoveel getalenteerde mensen meewerken aan een middelbare school avond? Dat het toen ook nog over De Actualiteit moest gaan? De pretensieuze mime tegen de nooduitgang? Dat het gevoelig moest worden? Maar vooral ook de medewerkers, vriendjes en vriendinnetjes van de voorstelling die het allemaal geweldig vonden terwijl de rest van de zaal verbijsterd achter bleef. Niks grensverleggend nieuw publiek, dance cultuur experiment. gewoon wat in elkaar gedraaid omdat je het toch maar 3 avonden voor je vrienden speelt. Bah!

Over het commentaar op het spel van Jeroen Willems; wat een geneuzel, dit is gewoon geweldig. Het is waar; hij heeft de zaal volledig in z’n zak. Het is af en toe bijna Toon Hermans (vooral bij het eten van het toetje) maar het blijft gevaarlijk en vliegt niet uit de bocht. Al vijf jaar wordt hij overal waar de voorstelling speelt de hemel in geschreven en het is nog steeds niet routineus. Bravo! Tekst, inhoud, spel, regie: geweldig theater. Maar wel vijf jaar oud. De thematiek was destijds iets om over te filosoferen, maar nu een echt probleem. Publiek is inderdaad lekker anti-globalistisch, anti-kapitalistisch en koestert zich in de persiflage. Inmiddels is het tijd voor een voorstelling over de zelfde problemen met meer stelling. Graag meer voorstellingen die zich niet “achter de dorpspomp verschuilen”.

Beh! Zo hier ga ik me gewoon even druk over maken, jongens dit kan echt niet hoor. Waar moet ik beginnen; bij het muffe thema, de bejaarde muziek, de suffe moraal? Of moet ik beginnen bij de volkomen rood op rood platte dramaturgie? Apen, rotsen, house, pillen, orgies … Kom op hé; dat is allemaal zo jaren negentig! Mmm, is Hans Kesting dat dan ook? Zou kunnen, maar ik geef hem nog het voordeel van de twijfel (om hem kon ik nog lachen met z’n Efrika). Al die acteurs konden er trouwens ook niets aan doen. Jongens ga in Godsnaam met z’n allen een weekje naar Café del Mar en drink cocktails. Dat kost vast nog minder geld dan deze drol en daar heeft iedereen een hoop meer plezier van.

‘t Ziet er bij tijd en wijle adembenemend uit en ik was ook zo nu en dan geroerd. Toch ook fijne tomaten voor sex met moeder, Freudiaanse thema boeide niet. Eigenlijk boeide een heleboel niet aan alle problemen van deze man, dus gewoon nog een tomaat. Wel extra gewei voor prachtige laatste scene! En waarom zaten er niet veel meer mensen in de zaal?

Hele jonge acteurs, die te enthousiast spelen om de tunnelvisie van psychiatrische patienten geloofwaardig te maken. Kleren zijn hippig, de vloer in kleurige linoblokken. Ah welnee, dit zijn geen moeilijke gevallen, maar gewoon pubers. Dood, liefde en leven, tja het is een hele opgave en daar komen ze dan ook achter. Door de hoge metafoordichtheid let je meer op de taal dan op de communicatie tussen personages als er al een conflict was. Tekst van Mathijssen zit vol met kinderlijke bespiegelingen op de liefde en uiteindelijk komt het goed. Tja, dat klopt voor alle pubers. Maar op toneel graag suicidalere gevallen als Romeo en Julia.

Jaja, dus dit is dan dat toneelstuk waar ik al mijn hele bewuste leven over hoor. Waarom nu? Waar gaat het over? Je vraagt het je af. Nu, omdat het toen niet kon, lijkt het enige antwoord. Gewei voor de regie, Johan je kan rustig verder gaan met je leven; Es ist volbracht. Het decor was van af waar ik zat (achterin zaal) mooi, maar wel wat saai. Gewei voor Peter Tuinman, die enorm goed op hakken liep rond te tutten. Tomaat dan weer voor Marie-Louise Stheins, die ik wel goed maar erg voorspelbaar vond. Het geheel ziet er af en toe wat te R. Wilsoniaans uit, wat te belangrijk en dan vliegt het over me heen. Maar het stuk was helder en de relaties tussen alle personages duidelijk. De dwerg was inderdaad een dwerg, maar meer dan een curiositeit werd het niet. Vooral omdat hij als enige versterkt was, bleef hij er erg buitenstaan. Maar voornamelijk blif je denken, wat moet dit vroeger een goed stuk geweest zijn.