Het Theaterfestival (2002)

Aha, geregiseerd theater. Ik wil het Duits noemen en het schijnt dan ook een Duitse tekst te zijn. Glasplaat is goed, maar had ik al veel te veel over gehoord. Verder zou ik wel eens een voorstelling die verder ging dan de constatering dat het bestaat en verschrikkelijk is. Een tomaat voor het begin, die technici zijn een stijlbreuk en een tomaat voor de comic-reliefs. En Amsterdam BOVENTITELLEN!

Hoera een groep die de Ierland-verheerlijking door de autobanden versnipperaar draait. Ik zie dat graag. Maar vond ik het niet grappig. Volgens mij is dit de voorstelling waar het Nederlands-Belgisch smaakverschil lekker naar bovenkomt. Geweldige bewerking, geconcentreerd acteren maar wel eenzijdig, je raakt er op uitgekeken. Het kan de avond zijn geweest maar het spelplezier lijkt iets versleten.

Of het een al dan niet goede voorstelling was, heb ik niet begrepen, een dikke tomaat voor het irritante muziekje dat de stemmen van de acteurs steeds oversteeg, waardoor ze nog harder zitten roepen dan ze al deden. en nog zo eentje voor het vreselijke nederlands-limburgs accent, dat 60% van de keren niet verstaanbaar was. Ook niet echt een pluim voor de vertolkingen. een gewei voor de enkele keer dat er een glimlach opkwam.

Hè nou, wat zijn kindervoorstellingen zonder kinderen stom! Een groot blik tomaten voor de lege zaal. Een speciaal gewei voor de bitchy actrice die het nu echt helemaal alleen moest doen en weinig tot geen feed-back kreeg van die zaal. Ik kan dus ook niet echt beoordelen hoe deze voorstelling is, want ik kan me zo voorstellen dat kitkunderen dit heel leuk vinden. De Belgische kinderziel leek me iets te teer voor dit geweld, vooral voor hun ouders eigenlijk. Die ik dan weer vriendelijk toeknikte als ze geschrokken rond zich heen keken. En dat het grote voordeel van volwassen zijn is, dat je met iedereen kan tongzoenen, is natuurlijk waar.

Een ode aan Judith Herzberg is nooit verkeerd en dat zij in samenwerking met deze Duitse collega’s haar trilogie ‘leedvermaak’ afschreef verdient een gewei. Maar de ode overlaten aan deze acteurs was dan weer een minder idee. Ver weggekropen achter de lijst van het toneel spraken ze traag en in een enkel ritme. De hele voorstelling was een aaneenschakeling van scenes in een tempo dat als onverstoorbare goederentrein doorkachelt, zonder op of om te kijken, het tempo te veranderen, laat staan áán te komen.
En dan een extra tomaat voor het absoluut te kort aan zuurstof in de stadsschouwburg! Ik hoop van harte dat er ventilatiesystemen op uw verbouwings-verlanglijstje voorkomen.

Prettig losse voorstelling, Discordiaans bijna met die tekstboekjes in de hand (wie had dat ooit gedacht van Ger Thijs). De tekst is meer een politieke zedenkomedie dan echt scherpe satire; het beeld van Den Haag is nu al gedateerd. Overigens goed om Barbara Pouwels weer eens op het toneel te zien.

Geweldig geestige verhandeling over 3 buitenaardse wezens die op zoek zijn naar een veertje in de volumeknop. Goed spel door Niek van der Horst en zijn collega’s. Prachtig Lijnenpatroon op de vloer en ook de schotten blijken zeer functioneel. Blijkbaar houden de beste makers voor jongeren juist geen rekening met wat er van hen verwacht wordt, maar doen ze waar het om gaat: theater maken!

Zij voldoet aan alle eisen om een door kunstliefhebbers gewaardeerde voorstelling te zijn. Voorspelbaar dus.
Gebracht door een generatie kunstenaars die ongeacht het genre (beeldende kunst, muziek, theater) zich erg bewust is van haar kunstenaarsschap en vandaaruit cool op het toneel staat, en zo de oude barrière tussen zaal en publiek in stand houdt en niet het lef heeft of in staat is deze extreem te vergroten of opzij te zetten. Interessant om over na te denken voor mij.
Absoluut zeer knap gecomponeerd, waarbij de muziek, het ritme, het samenbrengen van abstractie en concreetheid in performance waren wat ze volgens de normen van dit genre theater moesten zijn. Wat mij aan het denken zet over de verschillende generaties makers en het verloop van tijd cq het tijdsverschil tussen het vermoeden van wat men wil maken en het daadwerkelijk neerzetten van hun parel door een groep: als er al een andere generatie, een ander genre stilletjes aangeschreeuwd komt. Maar dan krijg je nog wel je Theaterfestivalprijs.
Ik heb gekregen wat ik vaag verwachtte, en dat zal menig theaterkijker blij maken.

Je zit toch vooral naar Esther Gerritsen te luisteren. Wel leuk van vormgeving en zo, maar toch niet helemaal wat ik verwacht had.

Ik vond het eigenlijk gewoon slecht, maar tegelijkertijd zo aangrijpend dat dat slechte niet van belang was. Jammer dat die glasplaat al zo doodgeschreven was, als vondst vrij geniaal. De comic relief war FB het over heeft was er bij mij absoluut niet. Dat maakte het al bij al niet aangenamer om naar te kijken. Maar moet dat?

Natuurlijk, er wordt fenomenaal gespeeld, als is dat al een te groot woord. Meer verteld, of gesproken. Maar voor het overige, wat is de meerwaarde t.o.v. Elementaire Deeltjes? En als je een voorstelling selecteert voor Het Theaterfestival die voor het grootste deel bestaat uit een locatie, moet je die dan op een andere locatie spelen? Ik heb van de inbreng van de Tehcnische Univerisiteit van Eindhoven niks gemerkt. Dramaturgentheater pur sang.

Wat een tai-chi groep was dat zeg. Zeikerds.
Dat is de ongenuanceerde reactie op de voorstelling. Genuanceerder is dat het een aardige voorstelling is omdat je zo goed kunt zien wat ‘werkt’ en wat niet ‘werkt.’ Onconventioneel dansen door dansers die niet tot de top behoren werkt bijvoorbeeld niet, maar in vertraging van kostuum wisselen vooraan op het podium, hoe saai het ook klinkt en hoe stompzinnig het ook is, werkt wel.
Toch slechts een tomaat omdat het een theaterfestivalvoorstelling betrof.

Alleen al het aanleren van deze volgbare onnavolgbare taal verdient een gewei. Beetje jammer dat het verhaal wat slap is en door de hoeveelheid humor een eigenlijk best serieus te nemen thema ondersneeuwd wordt, maar misschien zegt het wel wat dat ondanks dat het stuk ruim anderhalf uur lang heeft kunnen spelen zonder een moment mijn aandacht te verliezen. Prachige kostuums en bewegingsmechaniek van alle spelers. Dit is echt theater om te genieten, te vergelijken met de Leenane Trilogie die vorig jaar het festival domineerde.

Ik ben wat mild omdat ik lekker gegeten had, die avond en een zonnig humeur had. Ik heb regelmatig moeten giechelen om deze voorstelling, die eigenlijk niet deed wat hij beloofde, namelijk laten zien wat een man doormaakt die in een seconde alles verliest wat hij belangrijk vindt. Ik vind dat een aardig concept en zat me best te verheugen.
De man vertelt het verhaal en is daarbij niet ongeestig. Ze speelden leuke muziek, maar er kon eigenlijk maar een goed zingen, ze deden aardige dansjes maar er konden er maar twee echt goed dansen, en riepen zo nu en dan dat ze konijnen waren zonder dat helemaal honderd procent duidelijk werd waarom.
Toch was het grote zilverfolie luchtkussen dat ze door de zaal lieten zweven een leuke vondst en trok de man die vertraagd een blauw pak aantrok, uiteindelijk een inderdaad gaaf blauw pak aan. Zo nu en dan knalde er wat, en er draaiden lichtjes rond en er werd gebruld en gedaan dat het een lieve lust was. O ja, en God liep ook nog over het toneel. Je kon al met al duidelijk zien dat het kunst was.
In die wetenschap heb ik mijn tevreden buikje snorrend van plezier naar het dichtsbijzijnde glaasje advokaat gedragen.
Gewei voor de verteller en zijn tekst, delen met het kussen en blauwe pak. Tomaten voor de holle pretentie, het vluchtgedrag en het nalaten te verklaren wat die konijnen met de hele zaak van doen hadden.

De tekst blijft nog steeds erg geestig. Het krijgt zelfs iets nostalgisch. Het gaat over een tijd waarin je politici er nog van kon verdenken bezig te zijn met een politiek spel, met gekonkel en lange termijn. Ger Thijs is natuurlijk geweldig, vooral zijn liefdesverklaringen zijn komisch. ‘t Kon nog scherper, maar ik vind het een prettig genre; de politieke farce. Ik ben voor meer.

Het eerste half uur overheerst verwarring, de tekst raast voort, Sabri Saad El Hamus buitelt over zichzelf heen en kan het ook bijna niet bijhouden, ik wordt hijgend achtergelaten. Er is een koffer kwijt, Marjolijn is weg, en Yasser speelt Yasser, nee Arafat, nee Shylock. Genoeg stof voor drama, maar de lijn is mij volkomen duister. Licht komt in het tweede deel, als de kleedkamer wordt verlaten en de voorstelling komt tot de kern; een man die overal en altijd wordt buitengesloten. En als de laatste woorden klinken, die van Shylock, begrijp ik tot diep in mijn hart dat WRAAK inderdaad het enige mogelijke antwoord is. Wie geslagen wordt zal terugslaan. Helaas slaagt de voorstelling zich er niet in zich volledig te ontworstelen aan het eerste deel, waardoor bij mij toch zeer gemengde gevoelens achterblijven.

Prachtig, prachtig, prachtig. Wat een schitterende voorstelling. Een feest van herkenning, een aangenamen keenismaking. Een liedjesprogramma pur sang, zonder pretentie. Ik ben verliefd op Esmé Bos. Op haar stem dan. Gaat dat zien. Ik hoop dat het nog veel te zien zal zijn…

Minder goed dan een jaar geleden, maar nog steeds hilarisch. De Expo-zaal is te groot en alle doeken van de wereld helpen geen zier. Kwam moeizaam op gang, maar ging des te beter en smeuiger door. Tot diep in de nacht heeft men onder het genot van veel te veel drank nog de Paradox besproken. Zo zie ik dat graag, Vive la Discussion! Tomaat voor de Expo en de stoeltjes naast het kneuterige publieksopstellinkjes.

Toch wel lieve voorstelling over olifanten. Het begint verwarrend, met een chaotisch verteld kinderverhaal, maar aan het eind breit Platel alle lijntjes mooi aan elkaar. Verder heeft het niet zoveel om het lijf, maar wat wil je van een voorstelling voor kleuters. Maar dan toch geselecteerd… Lastig.
Ik ben benieuwd hoe het dit soort voorstellingen gaat vergaan als jeugd- en volwassenenjury gefuseerd worden…

Goed gemaakte, pretentieuze maar onderhoudende VPRO-crap, deze documentaire. Hagiografisch en anekdotisch, met een fout soort nostalgie naar een theater dat nooit is geweest. Optreden van Gijs SvA en Pierre B is tenenkrommend. Het stuk over Actie Tomaat is dan ineens weer helder en ingehouden. Binnenkort op uw televisie; u bent gewaarschuwd.

Een van de knapste, intelligentste, gevoeligste en geestigste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Heerlijk verbaal toneel; de woorden prachtig, vaak onverschillig uitgesproken. Geen moment bombastisch, vermanend of op een andere manier voor de hand liggend.
Vaardig, aangrijpend en soms zo akelig dat je er een wee gevoel in je kruis van krijgt.
Geweien voor acteerprestaties, tekst, ritme, het gedane huiswerk en voor de glasplaat die niet omviel en het pistool dat niet afging.

Tekst van Esther Gerritsen begint sterk, maar halverwege lijkt het alsof ze ermee klaar was. Tweede helft is dan ook nogal voorspelbaar en netjes. Verder vond ik dat er nogal naar geacteerd werd, maar dat zal wel een keuze geweest zijn. Fijne muziek, dat wel.

Het probleem bij deze vorstelling is eigenlijk heel eenvoudig: enscenering en tekst liggen zover uit elkaar dat volkomen onduidelijk is waar het nu eigenlijk over gaat. De voorstelling mist de structuur, focus en richting die de tekst duidelijk wel in zich heeft. In plaats daarvan: veel uitvergroot spel, dansjes, muziekjes, liedjes. Dat alles op een energie. En dat is saai.

Gezocht: ideaal publiek. Ingangseis: grondige kennis van het begeleidende boekje (een snelle Beckermann-analyse is niet voldoende!); perfect Nederlands-, Duits- en Franstalig; in het bezit van een grondige behoefte aan kontenknijperij; schuwt niet het experiment; kan zonder helderheid; woonachtig in Vlaanderen, Nederland of Duitsland (vergroot het afzetgebied en biedt tevens de mogelijkheid subsidies aan te vragen bij meerdere ministeries); voorliefde voor plastic flora is een pré.

Hier wordt ik dus gewoon heel blij van. En dan kan het me niks schelen of de dramaturgie helder was, het spel inlevend, het decor inzicht biedend in de psychologie van de personages of de keuzes van de regisseur. Gewoon lekker kijken en klaar.
Het fijnste van Het Theaterfestival, maar dat zal wel ijdele hoop zijn zekers?

Wat een merkwaardige avond was dit. Ik vond het een erg mooie, ontroerende voorstelling. Prachtig spel van Thomas Thieme, mooie gedachten over wat geheugen, logica en trouw is. Wat ziekte in een familie kan doen. De andere helft van de zaal had besloten dat ze naar een cabaret-voorstelling zaten te kijken en moesten om alles gieren van de lach. Komt dit door Jan Bijvoet en ‘De Krippel’, komt dit omdat het zaterdagavond was? ‘k Heb geen idee, maar het was niet mijn ideale publiek beste BV. Tomaten voor de lachers en voor die mobiel die maar af bleef gaan.

Wat een lieve en mooie voorstelling. Vormgeving en regie halen het maximale uit het draaischijf-toneel. Met zeer veel liefde voor detail (de geur van uien en worteltjes die uit de kokende pannetjes de zaal in drijft) en gevoel voor wat al honderd jaar werkt in het theater. Een heerlijke ‘Jan Klaasen achter je’-voorstelling, die ook nog over iets gaat. En dat voor best wel kleine kinderen. Erg goed.

Veel van de hilariteit van de pies- en poephumor ging verloren in een zaal vol volwassen. Maar er was des te meer ontzag voor de poppen waar Mathieu Güthschmidt zich met alle liefde door laat wegspelen. Decor en soundtrack hadden iets te veel gedoe, waardoor het soms wat flodderig was. Maar verhaal was glashelder en tja die poppen, die zijn echt geweldig.

Wat een stom idee om deze voorstelling in de Stadsschouwburg Amsterdam neer te zetten! Zeker een leuk grapje over lage en hogere cultuur ofzo. Het schijnt de hit van de Parade te zijn geweest, maar ik vond het erg ouwbollig. Flauw en met weinig kloten. Doe het dan echt bloot.

Onzin op grote schaal. Eurosoep. Pretentieus gewouwel. King Lear is king Lear en dit geëxperimenteer met grapkens en grollekens, een liedje hier een danske daar draagt heus niet bij tot het “schrijnend” resultaat waar hier zo graag mee wordt gekokketeerd. Perceval recycleert truuks die hij jaren geleden met de Blauwe Maandag Cie meesterlijk hanteerde dankzij de acteurs. Nu zien we slechts kopieën van de meesters van weleer.

En toch wil ik nog iets schrijven over deze voorstelling. Waarom? Omdat het de meest indrukwekkende voorstelling is die ik heb gezien tijdens dit nog maar net begonnen en nu al barre toneelseizoen. Ook al was het een reprise-voorstelling. Wat een prachtig spel; van alle acteurs, maar vooral van Thomas Thieme van wie ik veel meer wil zien. En het is waar. Ik heb een derde van de voorstelling niet kunne verstaan, maar door de absolute overtuiging waarmee de voorstelling gemaakt is, zijn zelf die scenes me bij gebleven.