Vijf dansers, de een technisch nog meer perfect dan de ander. Live muziek erbij. Dat moet dan wel een voorstelling opleveren waar je nog even over napraat. Niet dus. De dansers gedragen zich als levenloze poppen die een emotieloze choreografie dansen.Echte duetten bijvoorbeeld zijn er niet. Altijd is het zo dat de ene danser de andere een been of arm laat verplaatsen dan wel de stand van lichaam of hoofd verandert. Tussen de dansers is er geen enkele spanning. Daar tussendoor nog wat gesproken filosofische humbug en ach, om enige variatie aan te brengen laat de choreograaf de violiste zich liggend voortbewegen over de rollende lichamen van de dansers. Alles blijft bedacht en erg afstandelijk. En daar verandert de muziek van John Cage geen sikkepitje aan.

In een (soms te) lange toneelmarathon vertelt De Appel ons het verhaal van Odysseus en zijn avonturen op weg naar huis na de val van Troje. Imponerend aan deze voorstelling zijn vooral de lengte en het indrukwekkende, weidse decor. Een elftal acteurs neemt de meer dan tachtig rollen voor zijn rekening. Is er nu meer te zien of te beleven dan in een voorstelling van gemiddelde lengte? Nee. Er wordt door de spelers wel vrij veel verteld zonder dat er veel te zien is, dus die gedeelten kun je de ogen sluiten en is het net radio. Zij het hier en daar wat minder verstaanbaar. Gelukkig zijn er enkele acteurs die soms een scène van een paar minuten spelen waar je dan weer een half uur op kan teren. De meest in het oog springende is zonder twijfel Sacha Bulthuis. Of ze nu een voedster, slavin of onsterfelijke nimf speelt, ze zorgt voor prachtige momenten. Ze laat ons lachen en ontroert ons.

Een spetterend dansfeestje op de Parade. In reprise blijkt Shot nog steeds een dansvoorstelling die perfect past op een festival.
In Shot worden de dansers als het ware vanuit de hoeken de vloer op gecatapulteerd. Daar ontstaan duo’s en solo’s die niet alleen het technisch kunnen van de groep etaleren, maar door het stralend enthousiasme van de dansers duidelijk een meerwaarde krijgen.

In deze serie bizarre schetsen over een bijzonder gezin is zoveel tegelijk te zien en te horen dat je keuzes moet maken waar je aandacht op te richten. Op dat lieflijke lied dat een dochter zingt of toch maar op pa die ma naar een andere wereld probeert te helpen. Op de verrassende teksten van Henri Michaud (toch eens wat van hem gaan lezen) die voor Porgy Franssen gefundenes Fressen lijken of de intrigerende muziek van Michel Banabila. Op de niet aflatende stroom beelden die op de wanden wordt geprojecteerd of het prachtige fysieke spel van Ria Marks. Hilarisch, spannend, schrijnend, het zit er allemaal in. Maar wel heel veel.

Conny Janssen maakte Sparring Partners voor het Orgelpark. Zo’n drie weken geleden zag ik het daar, op een zondagmiddag. Een heel mooie produktie, grotendeels verlicht door daglicht, in een aansprekende ruimte. Live muziek.
Nu dezelfde voorstelling in het theater gezien. Het vermoeden dat deze beduidend aan kracht zou inboeten wordt niet bewaarheid. Integendeel. Geen afleidend daglicht, geen storend publiek in je blikveld, en zelfs de muziek op tape maakt nu een krachtiger en dramatischer indruk.
De prachtige duo’s en trio’s die Janssen tevoorschijn tovert lijken soms van spanning barstende beeldhouwwerken. De wal van rubber snippers die eerst als een dreigende grens aanwezig is, wordt gaandeweg door de dansers gesloopt in een fraaie dramatische opbouw.
Na dit moois volgt er, anders dan in het Orgelpark waar we een muzikale toegift kregen, nog een tweede deeltje (15 minuten). En dat is behoorlijk vervelend.
Want als je het hoogtepunt hebt gehad wordt de rest alleen maar uitzitten. Er wordt nog wat met de snippers gerommeld, die liggen er toch nog. Veeg er maar met je voet een cirkel of een vierkant in. Nog een paar beweeglijke oefeningetjes. Wat piepjanknorgeluiden, pardon, muziek erbij. En we hebben weer een choreografie volgens Ronals Wintjens, de sparring partner van Conny Janssen.
Jammer dat een krachtige voorstelling zodoende als een nachtkaars uitgaat.

Een vader die zijn dochter obsessief beschermt tegen de boze buitenwereld, maar daarin natuurlijk niet slaagt. Stof genoeg om een bij tijd en wijle hilarische voorstelling van te maken. Dat heeft dan met name te maken met Yahya Gaier. Zijn verschijnen als imaginair vriendinnetje is al heel leuk. Zijn dans als wegwillende buurjongen is een feest om naar te kijken. En vermomd als pizzabezorger-over-the-top zorgt hij voor absurde momenten. Die hadden er voor mij nog wel wat meer in gemogen.

Een reünie is doorgaans iets voor masochisten, vind ik. En in die mening ben ik vanavond weer eens gesterkt door Aluin.
In Hotel Midlife komen de leden van een voormalige popband na twintig jaar nog eens bij elkaar om nog één keer op een festival te schitteren.
Alles goed? Alles prima, joh! Maar inmiddels….
Het bijeenzijn wordt alsmaar treuriger en wij als publiek, wij blijven maar lachen. Hoe schrijnender en ongemakkelijker het wordt, hoe gretiger we lachen.
De spelers van Aluin houden ons een lachspiegel voor, een met heel vervelende barstjes.
Gelukkig kan Gabby Bakker erg mooi zingen, dat houdt ons nog wat op de been na afloop.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Joke Tjalsma. Zoals zij een dementerende vrouw speelt, prachtig.
Wat moet je nog meer van deze voorstelling zeggen? Ja, Beppie Melisssen is gewoon goed. Jammer dat ze altijd maar één ding laat zien: dat wat ze zo goed kan. Dus een verrassing, nee.
Maar zet Tjalsma op een stoel, of laat haar ergens in de ruimte staan of voortschuifelen, de wereld om haar heen niet meer begrijpend en je blijft gefascineerd kijken.
Maar dat is kennelijk niet voldoende: er moeten karrevrachten toeters en bellen bij. Wij mogen onze fantasie niet gebruiken. De beelden worden ons in een niet aflatende stroom door de strot geduwd. Die twee acteurs die de kleinkinderen spelen, dan wel de fantasieën in Joke’s hoofd: laat die jongens ergens anders leuke dingen doen. Nu word je alleen maar afgeleid en mag je zelf niet meer nadenken. Jammer. Die twee geweien zijn alleen voor Tjalsma. En van de tomaten mag de rest een salade maken, regisseur Rijnders voorop.

Michael Frayn schreef begin tachtiger jaren “Noises off”, een klucht waarin we in drie bedrijven de teloorgang kunnen zien van een groep die een onvervalste klucht speelt.
We volgen het theatergezelschap dat een generale draait (die nogal de mist in gaat), een zoveelste voorstelling gezien vanachter de coulissen (mooi bewegingswerk) en tenslotte een van de laatste voorstellingen waarin erg veel geïmproviseerd en geschmierd moet worden om het stuk tot een eind te brengen.
Inmiddels hebben al een aantal groepen het stuk hier op de planken gezet en dit met wisselend succes.
Ditmaal een Vlaamse groep en ook hier werd weer duidelijk hoe moeilijk dit stuk te spelen is. Het eerste bedrijf duurt grofweg een uur en het viel op hoeveel bezoekers geeuwend de pauze in gingen. Dat eerste bedrijf was ook niet echt leuk. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat sommige acteurs het broodnodige tempo niet hoog genoeg konden houden, waardoor het stuk slecht te verteren werd.
Na de pauze zat de vaart er veel beter in. Wij kregen de kans om eens lekker ongegeneerd te brullen van het lachen. En inmiddels waren we misschien al wat meer gewend aan het Vlaams…

Het schilderij hangt er al jaren. Al generaties. Natuurlijk is het mooi, hoewel er mensen zijn die zeggen dat je er wat somber van wordt, al die donkere tinten. Toch echt wel kunst uit een andere eeuw. Dan komt restaurateur Keesen (die doet toch alleen maar moderner werk?) en neemt het onder handen.
En plots blijken we een kunstwerk in huis te hebben waar de kleuren vanaf spatten, waar alle details weer zichtbaar zijn, waar ook de jongere generatie weer met plezier naar kijkt.
Toegegeven, sommigen vinden de dieptereiniging van onze Tscjechov wel erg rigoreus uitgevoerd, maar wij niet. Wij hebben nog wel het een en ander hangen dat aan een opknapbeurt toe is.
Zal ik Keesen nog eens bellen?