Enkele jaren geleden zag ik van deze groep “Niets is echt moeilijk”, een Parade-voorstelling waarin naar hartenlust flink buiten de lijntjes gekleurd werd. Wat een desillusie om nu “Kringloop” te zien. De voorstelling die verhaalt over drie mannen en een flink aantal boeken mist elk greintje fantasie. Nergens heb ik de drie heren kunnen betrappen op zelfs maar een aanzet tot iets waarvan je even rechtop in je stoel gaat zitten. Saai en zouteloos.

Er kwam aan het eind maar één gedachte bij me op: wat een treurnis als je hiermee je boterham moet verdienen.

De openingsvoorstelling van Julidans, het derde deel van een trilogie over de romantische liefde, schept hooggespannen verwachtingen, vooral na het tweede deel dat vorig jaar nogal de aandacht trok (Un peu de tendresse, bordel de merde!) Het begin is nog erg spannend. Achttien blote Cupido’s staan te roepen achter een doorzichtige wand en willen kennelijk de vloer op. De spanning achter de wand loopt flink op en daarmee ook de spanning bij het publiek in de dan nog verlichte zaal.Wat als die horde niet alleen de vloer overspoelt maar ook ons?

Als de troep de vloer bereikt en daar een berg kleding, stoelen en diverse attributen bestormt, is de spanning snel verdwenen. Minutenlang wordt er gerend, gevochten om spullen uit de berg en vooral geschreeuwd. Er wordt heel veel geschreeuwd. Niet alleen dan, maar meerdere malen tijdens de voorstelling.

Al die naaktheid gaat op den duur vervelen, het voegt vaak niets meer toe. Het werkt alleen nog bij de man en de vrouw die gedurende de hele, te lange, voorstelling pogingen doen om een paar te worden. Dan is er heel soms een kort moment van schoonheid, dat vaak weer teniet wordt gedaan doordat de vrouw geluiden maakt alsof ze een tenniswedstrijd op Wimbledon speelt. Voor de rest zie ik vooral veel springen en vallen, begeleid door veel geschreeuw, wordt Kontakthof van Pina Bausch “geciteerd”, zoals dat heet en roept een man dat hij een “fucking zebra” is. Daarbij nog de nodige erg flauwe grappen en zo krijg je die kleine twee uur wel vol. Jammer.

Op een open plek tussen vervallen panden op een oud industrieterein speelt Toneelgroep Maastricht een komedie: Een Pompstation van Gildas Bourdet. Een moeder en drie dochters bewonen een pompstation langs een inmiddels doodlopende weg. Klandizie blijft uit. De enige monteur sleutelt aan een auto die hij hoe dan ook weer aan de praat wil krijgen. De achttien jaar geleden verdwenen vader duikt plots weer op en zet de verhoudingen op scherp. Je verveelt je tijdens het grootste deel van het stuk net niet, maar dat is het dan ook. Het laatste half uur ontaardt het kluchtige verhaal in een aantal wilde capriolen met rondscheurende auto’s, een motor en een pick-up-brommer en dan wordt het pas echt leuk. Dat je toch nog een heel aardige avond hebt is vooral te danken aan de Belgen in de cast die, hoe groot ze ook spelen heel naturel blijven. Het spel van met name Katrien de Ruysscher en Ton Ternest redt het stuk.

Drie jonge dansers en een gitarist/zanger. Liederen van Brel, Shaffy en zelfs Toon Hermans komen voorbij. Soms rustig, soms uptempo. De dans blijft nagenoeg hetzelfde: alleen maar snel, breed, heftig, met vaak breakdanceachtige bewegingen. En dat gedurende het hele deel voor de pauze. Op een gegeven moment heb je het wel gezien,de uitputting, en begint het voortdurende luidkeelse gehijg je te storen.

Na de pauze de bekende gezichten van de groep en daarbij de vrolijkmakende energie van de songs van Nina Hagen. Tim Persent laat horen dat een tekst van haar (ich bin dein Hund) pure poëzie kan zijn. De ster van de avond is andermaal Heather Ware. Strak, energiek en gefocust danst zij La Hagen. Een bruisend feest voor oog en oor.

Dan wordt een man de vloer opgetrokken en even later volgen er uit het publiek nog negen. Zij dansen als een groepje congresgangers dat nog even de plaatselijke disco bezoekt. Even lekker helemaal los, jongens. Wel gerepeteerd, dat is te zien, maar verschrikkelijk om naar te kijken. En vooral als je je net gelaafd hebt aan een topper als Ware.

Doodzonde om een voorstelling zo te laten eindigen.

Dit is niet de eerste Jakop Ahlbom die ik zie, maar voorlopig wel de laatste. Na enkele producties herken je steeds vaker de geijkte Ahlbomtrucjes en -grappen. Ook in deze voorstelling zijn weer tal van acrobatische hoogstandjes te zien zoals salto’s en sprongen door ramen , deuren, wanden en zelfs een schilderij. Technisch allemaal zeer indrukwekkend, maar meer dan dat is het niet. Het blijft een plat schouwspel.

Wat een moralistisch, drakerig stuk. En dan heeft de regisseur er nog flink wat dingetjes ingestopt om het geheel toch wat luchtiger te maken. Want het is natuurlijk niet niks: man wordt verliefd op geit. Nou, de zaal schatert het regelmatig uit en dat bevordert m’n irritatie flink. Want al die regievondsten maken het verhaal alleen maar ongeloofwaardiger.

Voorbeeld: vriend komt een tv-interview maken met hoofdfiguur. Na de bekentenis over de verhouding met de geit loopt vriend boos weg maar laat zijn professionele camera gewoon staan. Handig, want zo kan er later door een ander worden ingezoomd op een pasfoto van de geit en dat zien wij dan weer op een groot scherm. Lachen!

Nog een voorbeeld: zoon van zeventien zit regelmatig in zijn kamer boven, soms drumt hij of draait hij zijn muziek. Bij een hoogoplopende ruzie vliegt hij naar boven, zet daar flink luid een Schubertlied (!) op en rent vervolgens weg. En zo heeft pa weer een loopje om de muziek uit te zetten. Tja, anders wordt het zo’n stuk met pratende hoofden, hè. Zoon komt trouwens later terug met een stropdas om z’n hoofd. Kom er maar eens op.

Nou vooruit, nog één voorbeeld. Vader en zoon zijn in een nogal intieme omhelzing (die trouwens zomaar uit de lucht komt vallen) en daar komt vriend binnen. Ik weet niet of hij nu toch eindelijk die camera komt halen, maar zijn mond valt letterlijk open. Theater van de Lach. En ‘t werkt: het publiek giert het uit.

Jammer om acteurs van kaliber als Ria Eimers en Bert Luppes in zo’n vervelende productie te zien.

De natuurlijke, speelse lichtheid waarmee deze Kersentuin opent is een feestje: moeiteloos laat je je door de personages meevoeren. Totdat Monique Kuijpers opkomt en dat speelt wat zij nu al seizoenen speelt: Monique Kuijpers. Dat betekent dat regelmatig de onderkaak zakt, waarna een serie krijsende, ongearticuleerde klanken de ruimte in wordt geslingerd. Haar spelstijl lijkt navolging te vinden: ook Rick Paul van Mulligen uit zich regelmatig in bekkentrekkerij en woordloze klanken. Als later zelfs Wim Bouwens zeer onnatuurlijk staat te stuiteren als hij het landgoed gekocht heeft ben je al lang afgehaakt.

Jammer van het prachtige kleine spel van met name de drie jongere actrices, maar deze Kersentuin verdient niet anders dan zo snel mogelijk te worden omgehakt.

Zestien dansers bewegen zich in een niet aflatende stroom van links naar rechts over het toneel. Door kleine kostuumwisselingen lijken het er aanvankelijk nog veel meer te zijn. De manier van voortbewegen en de snelheid daarvan verschuift langzaam. Eerst op handen en voeten, rollend, draaiend, kruipend, schuivend. Het moment dat de eerste danser gewoon rechtop lopend oversteekt komt bijna als een schok. Fascinerend is het te zien hoe eenzelfde beweging door elke danser met minieme verschillen wordt uitgevoerd. De geluidsband, een zeer geleidelijk aanzwellende en afnemende dreun, versterkt het effect van de eindeloze voortgang. Soms is het net alsof de toneelvloer in tegengestelde richting schuift. Je kunt in deze voorstelling van alles zien, er allerlei filosofische betekenissen aan hangen, maar ik vind het gewoon een ode aan de schoonheid van het voortbewegen.

Wat een feestje! De uptempo inloopmuziek brengt het publiek in de juiste stemming en gretig naar wat komen gaat. Als de heren eenmaal op de vloer zijn, niet door een deur die zogenaamd niet open wil, maar door met een bijl een gat in het decor te hakken, kan de sfeer bijna niet meer stuk. In een hoog tempo volgen grappen, scenes en prachtige, soms driestemmige zang elkaar op. De overgangen zijn naadloos. Er is weinig verstilling in deze voorstelling, maar dat wordt vanavond niet gemist. Wat een feestje!

De ingrediënten voor deze voorstelling zijn vier vrouwen, een aantal zwepen en publiek rondom.

Er wordt bewogen en gezwiept in een wat meditatieve sfeer. Het duurt geruime tijd voor de eerste zweepslag prachtig nazingt in de hal op het industrieterrein. Vanaf dat moment knallen de zwepen vaker. De bewegingen worden wat meer dans als er wat vrolijke, ritmische muziek ingegooid wordt. Het publiek wordt er soms verleidelijk bij betrokken. Af en toe wordt er ook vervaarlijk dichtbij gezwiept en geknald zodat je de neiging krijgt jezelf door je rugleuning heen te duwen.

Duidelijk zichtbaar is e grote hoeveelheid energie die erin gestopt wordt, maar het resultaat is mager en niet heel erg interessant. De wandeling terug naar de bewoonde wereld door een hier en daar schaars verlicht industrieterrein prikkelt de fantasie meer.