Sommigen ( zie bijvoorbeeld www.8weekly.nl : “Donderwolk”) zijn ronduit enthousiast over deze nieuwe van Orkater. Ik niet.

Fysiek theater, jawel. Grotesk werk van Michaux, jawel. En vakkundig werk van Porgy Franssen en de anderen, jawel. Maar het verhaal van dit hallucinerende gezinshoofd, tevens bully, en zijn gezin, blijft net zo ver weg als de tijd waar hun bric ? brac meubilair vandaan lijkt te komen.

Nee, ik zag veel en veel beter van Orkater.

In deze serie bizarre schetsen over een bijzonder gezin is zoveel tegelijk te zien en te horen dat je keuzes moet maken waar je aandacht op te richten. Op dat lieflijke lied dat een dochter zingt of toch maar op pa die ma naar een andere wereld probeert te helpen. Op de verrassende teksten van Henri Michaud (toch eens wat van hem gaan lezen) die voor Porgy Franssen gefundenes Fressen lijken of de intrigerende muziek van Michel Banabila. Op de niet aflatende stroom beelden die op de wanden wordt geprojecteerd of het prachtige fysieke spel van Ria Marks. Hilarisch, spannend, schrijnend, het zit er allemaal in. Maar wel heel veel.