Ik kwam, zag en was weer overrompeld. Eerlijkheid gebied dat het onderwerp me a priori niet aansprak: Eenieder een comeback! Als 40+ vrouw (Aluin wrijft het zout in de wond) "struggle” ik behoorlijk voor “life” om mijn baan, ergens ver onder het glazen plafond, (boeiend) te houden. Struisvogelpolitiek dus: ik wil gewoon niets met midlife sores van doen hebben.
Dat ik toch ging? Vorig jaar wilde ik naast de Mary Stuart van het Nationale Toneel graag een alternatieve interpretatie ervan te zien. Flabbergasted was ik. Ik viel als een blok voor Aluin; onvoorwaardelijk …
Voor de haan drie maal kraaide, heb ik hen (bijna) verraden. In de Toneelschuur brochure heb ik Aluin om eerder genoemde redenen over het hoofd gezien. Tot ik nors hun website afsurfte: of ze nog wel eens in Haarlem komen? In allereil geboekt.
Ondanks mijn ontgoochelende gedrag, ik blijf erbij: Aluin is een must. Een heerlijk stelletje artiesten dat meer dan een avondje-uit biedt: het is luchting, maar jeukt oncomcorftabel en laat een spoor achter. (ja ik houd nu eenmaal van ongemakkelijke tiltes, want die vallen er – heerlijk gevoel voor timing). Grijp uw kans: “Hotel Midlife” heeft nog wat kamers vrij!

(Ik ga ervan uit dat de lezer van deze recensie op de hoogte is van de inhoud van deze voorstelling, dus dat laat ik maar even buiten beschouwing)

Mijn verwachtingen waren hooggespannen. In de media had gestaan dat Hotel Midlife een vervolg was op de hitvoorstelling Putlucht, die ik in 2003 heb gezien en wat ik een hilarische voorstelling vond. Helaas, Aluin heeft mijn verwachtingen niet weten in te lossen met Hotel Midlife. Ten eerste vond ik de raakvlakken met Putlucht wel heel summier. Daarnaast kwam het geheel op me over of het nog niet af was. De voorstelling begint sterk met een flashback naar vroeger: een optreden van de popgroep in vol ornaat in jaren '80-sferen. Daarna de ontmoeting tussen de groepsleden, jaren later. Lekker catchy dialoogjes, hoog tempo, leuke grappen, precies zoals we van Aluin kennen. Daarna kakt de boel in als slagroom uit een spuitbus. De zogenaamde vertwijfeling die toeslaat tussen de groepsleden, met zwijgende scènes en wringende confrontaties, halen enorm de vaart uit het verhaal zonder de diepgang te brengen waar ze waarschijnlijk wel voor bedoeld zijn. Hierdoor dwaalden mijn gedachten af. En dan is het ineens afgelopen. Jammer, ik had er echt (veel) meer van verwacht.

Een reünie is doorgaans iets voor masochisten, vind ik. En in die mening ben ik vanavond weer eens gesterkt door Aluin.
In Hotel Midlife komen de leden van een voormalige popband na twintig jaar nog eens bij elkaar om nog één keer op een festival te schitteren.
Alles goed? Alles prima, joh! Maar inmiddels….
Het bijeenzijn wordt alsmaar treuriger en wij als publiek, wij blijven maar lachen. Hoe schrijnender en ongemakkelijker het wordt, hoe gretiger we lachen.
De spelers van Aluin houden ons een lachspiegel voor, een met heel vervelende barstjes.
Gelukkig kan Gabby Bakker erg mooi zingen, dat houdt ons nog wat op de been na afloop.