Eerlijk gezegd kan ik me niet meer herinneren dat ik ooit een voorstelling zag waarbij ik aan het eind (al was het maar uit beleefdheid) niet applaudiseerde.
Nu was het zover.
Het liefst had ik echte tomaten gegooid.
De tekst-althans de vertaling-was ongeloofwaardig; het acteren zeer ver onder de maat (zelfs een eminence grise als Jacques Commandeur ging hopeloos ten onder); de regisseur (Jos Thie, onthoudt die naam)moeten ze verbieden ooit nog een voet in een repetitieuimte te zetten: hij heeft geen weet.
Daarbij verzuipt alles in een stortvloed van techniek: bewegende beelden op de witte vloer, muziek, fluittonen, alle kleuren licht die je kunt bedenken, enz.
We wisten niet wat we er van moesten denken tot er een juffrouw onder onze (speciaal gebouwde) tribune vandaan kroop en gilde: “hij heeft diarree”. Dat was het! De hele lange voorstelling was één grote sloot diarree.
Kortom: niet gaan zien!

Leuk begin in de foyer, verrassend zo’n vechtpartij vlak voor je voeten. Veel spelplezier, ook boven in de theaterzaal, maar toch…
We werden overspoeld met “toeters en bellen”; grapjes en trucjes van de regisseur. We dachten echt: een aardige amateurvoorstelling, een leuke avond, maar niet meer dan dat. Tot bijna aan het einde van de voorstelling een monoloog van Saskia Temmink je weer op scherp zet: de taal van Shakespeare: zo mooi, zo “eenvoudig” gebracht dat het een lust voor oog en oor was. Acteren op niveau!
Ergo: een gewei voor Saskia Temmink; een gewei voor de rest van de energieke cast die er ook niets aan kon doen dat de dubbeldubbelrollen soms erg op een vervelende vorm van kindertoneel begonnen te lijken en een tomaat voor de regisseur de ons inziens moet leren haar toeters en bellen thuis te laten en de tekst het werk te laten doen.

Het moet al jaren geleden zijn dat we zo’n verschrikkelijke voorstelling zagen. Plat, schreeuwerig, humorloos, een combinatie van mislukt kindertoneel en o-o-wat-zijn-we-toch-leuk-cabaret.
Dat gewei is voor de heren pianisten die met zowel Mozart als Strawinski ons er nog juist van weerhielden om weg te lopen.

In de loop der jaren heb ik al meerdere pogingen zien mislukken om dans en humor samen te brengen. Doorgaans delfde de humor het onderspit. Ik wist dus niet beter dan dat die twee zaken onverenigbaar waren. Tot gisteravond in Bellevue. Het Hans Hof Ensemble is er met de voorstelling “Geluk” in geslaagd om mij met tranen in de ogen van het lachen een prachtige dansvoorstelling te laten zien.Tal van verrassende vondsten en grappen werden in hoog tempo over het publiek uitgestort. Vaak was er zoveel tegelijk te zien dat je niet wist waar te kijken. Een aanrader! Zonder iemand van het ensemble te kort te willen doen: een supergewei voor Shintaro Oue,die ons als danser en komiek menig traantje kostte.