Conny Janssen maakte Sparring Partners voor het Orgelpark. Zo’n drie weken geleden zag ik het daar, op een zondagmiddag. Een heel mooie produktie, grotendeels verlicht door daglicht, in een aansprekende ruimte. Live muziek.
Nu dezelfde voorstelling in het theater gezien. Het vermoeden dat deze beduidend aan kracht zou inboeten wordt niet bewaarheid. Integendeel. Geen afleidend daglicht, geen storend publiek in je blikveld, en zelfs de muziek op tape maakt nu een krachtiger en dramatischer indruk.
De prachtige duo’s en trio’s die Janssen tevoorschijn tovert lijken soms van spanning barstende beeldhouwwerken. De wal van rubber snippers die eerst als een dreigende grens aanwezig is, wordt gaandeweg door de dansers gesloopt in een fraaie dramatische opbouw.
Na dit moois volgt er, anders dan in het Orgelpark waar we een muzikale toegift kregen, nog een tweede deeltje (15 minuten). En dat is behoorlijk vervelend.
Want als je het hoogtepunt hebt gehad wordt de rest alleen maar uitzitten. Er wordt nog wat met de snippers gerommeld, die liggen er toch nog. Veeg er maar met je voet een cirkel of een vierkant in. Nog een paar beweeglijke oefeningetjes. Wat piepjanknorgeluiden, pardon, muziek erbij. En we hebben weer een choreografie volgens Ronals Wintjens, de sparring partner van Conny Janssen.
Jammer dat een krachtige voorstelling zodoende als een nachtkaars uitgaat.