Het verhaal over Samir de kickbokser die martelaar wordt heeft mij niet zo kunnen vermaken als eerdere producties. Te veel cliché’s, te flauw, te voorspelbaar. En omdat de aandacht niet gevangen werd gehouden door het verhaal viel me nu ook op hoe lelijk er gezongen werd bij de nogal eenvormige muziek. Nee, het enige lichtpunt was voor mij Rogier Schippers, die met één blik een hele zaal weet in te pakken. Zonder hem was de voorstelling geen gewei waard.

Jongetje slaat ander jongetje met stok anderhalve tand uit de mond. De ouders komen bij elkaar in het huis van het slachtoffer. En hoe gaat dat dan: ieder heel welwillend, zoekend naar de juiste woorden. Ongemakkelijke stiltes. Dat lossen we wel even als weldenkende volassenen op. Het dunne laagje beschaving vertoont al gauw barsten en dan loopt het snel gierend uit de hand. Het gaat niet meer om de kinderen. In sneltreinvaart worden twee ogenschijnlijk goede huwelijken met grof geweld ontmaskerd. Nogal voorspelbaar, deze loop der gebeurtenissen, maar wel met heel veel plezier en verve gespeeld door een bijna perfecte cast. Gewoon een leuke avond, zonder dat er de volgende dag nog veel is blijven hangen.

Een bizarre voorstelling. Niet zozeer vanwege het verhaal: vrouw heeft alles opgegeven voor haar huwelijk, niet alleen haar carrière, maar zelfs haar voornaam en zit nu na vijftig jaar huwelijk “opgesloten” met een tirannieke mensenhater.

De vervreemding komt vooral door de regie en vormgeving van Ahlbom. De grens tussen droom en werkelijkheid wordt regelmatig gepasseerd door onvewachte gebeurtenissen zoals een tv-presentator die door het beeldscherm heen stapt, een buurvrouw die haar hart uitsnijdt en het achterlaat, een plotseling invallende herfst met neerstortend blad en later zelfs drie bomen, een kopje op tafel dat een eigen leven begint te leiden, enz. Soms wordt dat wat veel. Maar gelukkig is daar dan Lenie Breederveld die onze aandacht blijft vasthouden met haar aanwezigheid, haar blikken, haar manier van lopen, haar verzet tegen de architect.

In deze solo speelt Woudenberg het verhaal van de jood Hatty Waterman, die door een bizarre samenloop van omstandigheden niet door de Duitsers wordt afgevoerd, maar onderduikt en de oorlog overleeft. De voorstelling bestaat eigenlijk uit drie delen. In het eerste deel maken we kennis met de familie Waterman, met de hoofdpersoon Hatty en de omstandigheden waarin zij leefden. Doordat Woudenberg hier soms nog erg naar de juiste toon lijkt te zoeken en de indruk geeft nog niet genoeg afstand te kunnen nemen van het verhaal, is dit niet het meest boeiende deel. Maar goed, daar is het een try-out voor, het een en ander moet nog indalen. In het tweede deel wordt het persoonlijke van het verhaal losgelaten en krijgen we een geschiedenisles te horen. Allerlei feiten uit de oorlog worden nog eens gememoreerd en iedereen die iets van die tijd weet zal weinig nieuws horen. Als geschiedenisleraar kan Woudenberg zo aan de slag, maar in deze voorstelling lijkt dit stukje een vreemde eend in de bijt. Na de pauze is het verhaal weer heel persoonlijk en wordt het verteld zoals alleen Woudenberg dat kan: meeslepend. Zelfs de taal is anders: zinnen worden vaak tot telegramlengte ingekort zodat de voorstelling een enorme vaart krijgt. Tot het ontroerende einde aan toe.

In een heel klein huisje, waar je je nauwelijks kunt bewegen, krijgen de spelers van Bambie het voor elkaar ons een scala aan scenes voor te schotelen die alles te maken hebben met (soms vertraagde) beweging. Na een wel erg traag begin wordt er geflirt en gevochten, er wordt bij herhaling uit het raam gesprongen, waarna er gewoon weer gedanst wordt en Maigret een oui of non wil horen. Bij tijd en wijle hilarisch en met zoveel details dat je het vaker zou moeten zien om echt alles gezien te hebben.

Zeer gemengde gevoelens. Aan de ene kant: wat een mislukt middelbareschoolgedoe. Eerst al die tot vervelens toe geblèrde liederen en later bijvoorbeeld die scene tussen kus en monoloog. Echt strontvervelend. Het publiek (opvallend veel jongeren) lachte zich geheel ongans. Hoe meer er gekotst, gescheten en geboerd werd, hoe leuker men het vond. Aan de andere kant: Halina en Hans: volmondig ja. Halina, prachtig sterk en toch heel kwetsbaar. Jammer van die voetbalsupporter-entourage.

Wie nog weet hoe leuk het is een nieuw stripboek in één adem uit te lezen zit bij Het Vervolg goed. Regisseur Hans Trentelman heeft van “Kaatje” een oog- en oorstrelend stripverhaal op ware grootte gemaakt. De strak geregisseerde spelstijl versterkt de vaak hilarische tekst van Alex van Warmerdam. Dit in een prachtig grijs toneelbeeld (die oude strips waren ook niet in kleur) en daarbij een virtuoos spelend blaaskwartet.

Een warm bad van anderhalf uur. Mèt een stripboek.

Nederland overstroomt. We moeten vluchten en Hongarije is bereid ons allemaal op te nemen. Wat vinden wij van de Hongaren, wat vinden de Hongaren van ons. Het materiaal in een notendop voor de voorstelling Holland Tsunami. Moet wat van te maken zijn, denk je. Had je gedacht, want de uitwerking mist alles wat theater zo de moeite waard maakt. Geen creativiteit, geen verbeelding, geen spanning, sporadisch humor, geen vonken, helemaal niks. Ellenlange teksten worden uit het keurig met gele stift gemarkeerde script simpelweg voorgelezen. Degene die dat doet, doet dat zo saai mogelijk en met een loodzwaar (hongaars?) accent, zodat het slechts met moeite te volgen is. Daar tussendoor slaapverwekkende filmpjes, hapjes en drankjes die rondgedeeld worden en een EO-achtige gitarist-zanger die je het liefst weer achter zijn postzegelverzameling zou willen zien. En net als je denkt: ik stap op, ze gaan maar verder zonder mij, blijkt de “voorstelling” afgelopen.

Dat was verreweg het mooiste moment van de avond.

Ja, het was weer een feestje. Een heel uitbundig feestje bovendien. We vierden met z’n allen de ondergang van Nederland, verzwolgen door het water. Koningin Amalia was er weer en een hoogzwanger Zeeuws Meisje. De swingende band plus een gelegenheidskoortje zorgden voor de juiste sfeer en met name Rogier Schippers nam weer de vertederende en hilarische momenten voor zijn rekening.

Een prachtige, scherp geschreven komedie over rouwverwerking. De manier waarop het gespeeld werd was mij net allemaal een beetje te. Met voorop Monique Kuijpers die ik na de eerste hysterische uitval al niet meer geloofde. Weldadig daarentegen het spel van Reinout Bussemaker. Wat een ongelooflijke maar zeer aanwezige rust temidden van alle gedoe. En zijn lachbui was er een voor in het boekje. Onnavolgbaar.