Het Theaterfestival (2004)

Volgens Martin Schouten, de curator van het theaterfestival, vindt Bernard Van Eeghem op zijn eentje het theater weer uit.
Nou moe, zo’n vaart loopt het niet. We hebben nog weirdo’s hun ding weten doen zonder zich veel af te vragen of het publiek er wel enige voeling mee zou hebben.
Hier is het evenzo, het zit allemaal vol symbolen en tekens waar je kop noch staart aan krijgt.
Wat betekenen die maskers? Waarom die hoge hakken en op het einde de verkleedpartij? En wat bedoelt hij met ……? Je kan zo nog een tijdje doorgaan.
En toch zit je, eens de aanvankelijke verwondering en zelfs irritatie is weggeëbd, geboeid en vertederd te kijken naar dit hoogtspersoonlijk freewheelen van een bizare persoonlijkheid. Het is ook nooit bedoeld om er de grote zaal mee in te trekken, laat staan op het theaterfestival te staan, moet je maar denken. En in de categorie experimentele voorstellingen hadden we slechter kunnen treffen.

De laatste voorstellingen van Dood Paard waren, op zijn zachtst gezegd, niet je dat. Maar met deze voorstelling staan ze er terug.
Rob De Graaf heeft duidelijk een mooi afgerond stuk willen schrijven en is daar tot zekere hoogte in geslaagd. Relatie-problemen in de middenklasse, we hebben er al zo vele gezien op de planken, maar dit verdient zeker zijn plaats, ook al gaat het op het einde wel de melige toer op.
Dood Paard houdt de aandacht gaande en de vaart erin met elementen zoals een lingerie-modeshow of een regelrechte kruisiging. Elementen die er wat zijn bijgesleurd maar toch de voorstelling voorzien van genoeg peper om het allemaal boeiend en pittig te houden.
De vier acteurs laten zich goed gaan, het spelplezier druipt eraf, maar weten toch genoeg maat te houden.
Of dit nu behoort tot de 8 meest belanghebbende voorstellingen van het seizoen is een andere vraag. Daarvoor komt het toch iets te kort. Dood Paard is terug met een voorstelling die in het verlengde ligt van hun eerste Theaterfestivalselectie uit 1997 “Wie…”. Dood Paard heeft (eindelijk) een evenwicht gevonden tussen eigentijdsheid en tijdloosheid. Het boeit van begin tot einde. Maar ons echt verrassen of ons met verstomming slaan doet het nu ook weer niet.

Een man staat op het toneel en vertelt van zijn overleden moeder, zijn writer’s block en de reis die hij maakte, de wijn die hij dronk, en of het daar goed fietsen was. Ondertussen tekent hij zijn belevenissen op een groot wit doek. De twee dames op het toneel veranderen van inspeciënten in miss Belgiës.
Een intieme, zeer persoonlijke voorstelling die zeer tot de verbeelding spreekt. Terecht genomineerd voor het Theaterfestival!

Voor de tweede maal gezien, vorig jaar en nu tijdens het Theaterfestival. Een juweel, deze bewerking van Lessings ‘burgerlijke tragedie’uit 1772. De deugdzame Emilia zal in het huwelijk treden met een al even goede graaf. Wanneer de jaloerse prins hiervan hoort, smeedt diens vileine maarschalk een plan om het huwelijk te verijdelen. Alles gaat mis en dat leidt naar een grandioze finale op muziek van Macy Gray. De zo geestige bewerking, de kostuums, het eigenzinnige gordijn, het past allemaal precies. De acteurs zijn voortreffelijk, maar Warre Borgmans als maarschalk Marinelli is een klasse apart. Elke beweging, elke blik of stembuiging is raak. Hoe gemeen is hij, wat een kruiper door alleen zijn jasje over het bepoederde hoofd te trekken. Beter kan het niet.

Ongeveer een week geleden ben ik naar Rouw siert Electra geweest en nog steeds denk ik met puur genot terug aan het stuk. Wat een spektakel. De acteurs, de decors en het gebruik van interactieve-media maakte dit alles tot wat het was, een prachtvoorstelling.
Nog nooit heb ik zoveel concentratie en talent bij acteurs on stage gezien. Janni Goslinga heeft mijn hart gestolen met haar prestaties en natuurlijk Halina, Hans en Pierre schitterde zoals altijd.
Het was wel een zwaar en lang stuk, maar toch was die 3 uur absoluut niet lang. Ik heb me geen moment verveeld.
Ik kan gewoon nog steeds niet onder woorden brengen hoe mooi ik deze voorstelling vond en hoe krachtig de dialogen op mij overkwamen (wat een emotie).
Veel nut heeft deze recensie niet, maar goed.
Toneelgroep Amsterdam GA ZO DOOR!
tot in het nieuwe seizoen !

Heel erg mooie intieme voorstelling. Volstrekt eigen en wars van trends etc. vertelt Jef Van gestel precies datgene wat hij wil vertellen en dat levert verademend helder en zuiver poetisch theater op. Heel ontroerend en verfrissend.