Een van de knapste, intelligentste, gevoeligste en geestigste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Heerlijk verbaal toneel; de woorden prachtig, vaak onverschillig uitgesproken. Geen moment bombastisch, vermanend of op een andere manier voor de hand liggend.
Vaardig, aangrijpend en soms zo akelig dat je er een wee gevoel in je kruis van krijgt.
Geweien voor acteerprestaties, tekst, ritme, het gedane huiswerk en voor de glasplaat die niet omviel en het pistool dat niet afging.

Ik vond het eigenlijk gewoon slecht, maar tegelijkertijd zo aangrijpend dat dat slechte niet van belang was. Jammer dat die glasplaat al zo doodgeschreven was, als vondst vrij geniaal. De comic relief war FB het over heeft was er bij mij absoluut niet. Dat maakte het al bij al niet aangenamer om naar te kijken. Maar moet dat?

Aha, geregiseerd theater. Ik wil het Duits noemen en het schijnt dan ook een Duitse tekst te zijn. Glasplaat is goed, maar had ik al veel te veel over gehoord. Verder zou ik wel eens een voorstelling die verder ging dan de constatering dat het bestaat en verschrikkelijk is. Een tomaat voor het begin, die technici zijn een stijlbreuk en een tomaat voor de comic-reliefs. En Amsterdam BOVENTITELLEN!

Het gewei - en dat is er eigenlijk een in het kwadraat - is voor de ruit, een groot rechthoekig stuk glas (laten we zeggen 6 x 1,5 m) dat rechtop in de breedte op het toneel staat en voortdurend vastgehouden moet worden door de spelers. Het stuk gaat over incest, het vasthouden van de ruit verbeeldt prachtig hoe ouders en kinderen op elkaar aangewezen zijn - niemand kan de ruit laten vallen. Verder is het een lang exposé over hoe incest werkt (zou werken), de kinderen komen aan het woord, de ouders betogen dat het uit de hand gelopen liefde is. Het werd voor mij niet meer dan ‘dat het eens gezegd werd’. In het spel onbegrijpelijk gefreubel en rare schapen- en andere loopjes over het toneel. En ik versta dat platte Vlaams echt niet.