Om de zoveel tijd komen de leuke idioten van Bambie en het Hans Hof ensemble bij elkaar om een voorstelling in elkaar te flansen (op zondag). Die spelen ze vervolgens een keer (ook op zondag) voor een publiek dat boft. Ik bofte, want toen ik zondag de zaal inliep stond er aan de zijkant een man met een ongelofelijk grote hoed de drums te beroeren en naast hem een tweede man met zichtbaar genoegen op een cello te hengsten. En het werd alleen maar leuker. Er werd gedanst en gesprongen dat het een lieve lust was en iedereen was heel grappig modieuze nonsens aan ‘t verkondigen. Zo stopten twee acteurs een microfoon in hun mond en gingen vervolgens wijnvlekken op de grond becommentariëren als ware het een abstract schilderij. Maar het leukst was toen er een zeer fraaie actrice op mijn schoot sprong (voor mij alsnog onbekende redenen) en mijn gezelschap naast me uitgenodigd werd om polaroidfoto’s van het geheel te maken. Ik krijg jeuk op de verkeerde plekken van publieksparticipatie, maar dit was uitermate lollig. Het was kortom een zeer vrolijk ratjetoe van leuk vondsten en op het eind was er ook nog eens keer een lijk. De voorstelling is namelijk gebaseerd op een film. Hierbij de onthulling om welke film dat ging: dat was BlowUp (witte broeken!) van Antonioni. Een tomaat voor het feit dat er een mooie bakelieten telefoon sneuvelde. Dat deed pijn.