Een ode aan Judith Herzberg is nooit verkeerd en dat zij in samenwerking met deze Duitse collega’s haar trilogie ‘leedvermaak’ afschreef verdient een gewei. Maar de ode overlaten aan deze acteurs was dan weer een minder idee. Ver weggekropen achter de lijst van het toneel spraken ze traag en in een enkel ritme. De hele voorstelling was een aaneenschakeling van scenes in een tempo dat als onverstoorbare goederentrein doorkachelt, zonder op of om te kijken, het tempo te veranderen, laat staan áán te komen.
En dan een extra tomaat voor het absoluut te kort aan zuurstof in de stadsschouwburg! Ik hoop van harte dat er ventilatiesystemen op uw verbouwings-verlanglijstje voorkomen.