Het eerste half uur overheerst verwarring, de tekst raast voort, Sabri Saad El Hamus buitelt over zichzelf heen en kan het ook bijna niet bijhouden, ik wordt hijgend achtergelaten. Er is een koffer kwijt, Marjolijn is weg, en Yasser speelt Yasser, nee Arafat, nee Shylock. Genoeg stof voor drama, maar de lijn is mij volkomen duister. Licht komt in het tweede deel, als de kleedkamer wordt verlaten en de voorstelling komt tot de kern; een man die overal en altijd wordt buitengesloten. En als de laatste woorden klinken, die van Shylock, begrijp ik tot diep in mijn hart dat WRAAK inderdaad het enige mogelijke antwoord is. Wie geslagen wordt zal terugslaan. Helaas slaagt de voorstelling zich er niet in zich volledig te ontworstelen aan het eerste deel, waardoor bij mij toch zeer gemengde gevoelens achterblijven.

Ik vond het een geweldige voorstelling. De tekst en de theatrale situatie zijn in het eerste half uur nogal een tour de force, maar als het perspectief wat coherenter wordt, en je meekijkt door de ogen van een klein jongetje dat samen met z’n vriendjes de arabische liga naspeelt dan krijgt de voorstelling vleugels. En wordt je op meeslepende wijze gedwongen in ieder geval even stil te staan bij de wereld van de immigrant. Het geheel is geestig, energiek on-hollands, en lijkt recht uit ‘t hart te komen.

Tekst van Abdelkader Benali is bont te noemen, springt van hak op tak. Zitten geweldige stukken in, zoals een eindeloze opsomming van epitethon ornansen van Shakespeare, maar heeft weinig spanning in zich. Sabri is een goed ongeleid projectiel, heeft spannende tenen en is geen moment saai. Voorstelling is op geen enkele manier politiek en heeft minder met Yasser Arafat dan met de hoofdpersoon te maken. Dat vond ik jammer, maar een leuk kleedkamer drama erbij is ook leuk.