En toch wil ik nog iets schrijven over deze voorstelling. Waarom? Omdat het de meest indrukwekkende voorstelling is die ik heb gezien tijdens dit nog maar net begonnen en nu al barre toneelseizoen. Ook al was het een reprise-voorstelling. Wat een prachtig spel; van alle acteurs, maar vooral van Thomas Thieme van wie ik veel meer wil zien. En het is waar. Ik heb een derde van de voorstelling niet kunne verstaan, maar door de absolute overtuiging waarmee de voorstelling gemaakt is, zijn zelf die scenes me bij gebleven.

Onzin op grote schaal. Eurosoep. Pretentieus gewouwel. King Lear is king Lear en dit geëxperimenteer met grapkens en grollekens, een liedje hier een danske daar draagt heus niet bij tot het “schrijnend” resultaat waar hier zo graag mee wordt gekokketeerd. Perceval recycleert truuks die hij jaren geleden met de Blauwe Maandag Cie meesterlijk hanteerde dankzij de acteurs. Nu zien we slechts kopieën van de meesters van weleer.

Wat een merkwaardige avond was dit. Ik vond het een erg mooie, ontroerende voorstelling. Prachtig spel van Thomas Thieme, mooie gedachten over wat geheugen, logica en trouw is. Wat ziekte in een familie kan doen. De andere helft van de zaal had besloten dat ze naar een cabaret-voorstelling zaten te kijken en moesten om alles gieren van de lach. Komt dit door Jan Bijvoet en ‘De Krippel’, komt dit omdat het zaterdagavond was? ‘k Heb geen idee, maar het was niet mijn ideale publiek beste BV. Tomaten voor de lachers en voor die mobiel die maar af bleef gaan.

Gezocht: ideaal publiek. Ingangseis: grondige kennis van het begeleidende boekje (een snelle Beckermann-analyse is niet voldoende!); perfect Nederlands-, Duits- en Franstalig; in het bezit van een grondige behoefte aan kontenknijperij; schuwt niet het experiment; kan zonder helderheid; woonachtig in Vlaanderen, Nederland of Duitsland (vergroot het afzetgebied en biedt tevens de mogelijkheid subsidies aan te vragen bij meerdere ministeries); voorliefde voor plastic flora is een pré.

Indrukwekkende voorstelling waarin de waanzin, maar vooral de liefde waarmee die waanzin in dit geval wordt omringd, wordt verbeeld. Het verhaal van Lear en dat van een verwarde oude man zijn twee werkelijkheden die naast elkaar overeind blijven. Lear wordt omringd door narren, waarvan met name Wim Opbrouck erg geestig is. Maar wat het meest bijblijft is de ongelooflijk grote liefde van bijna alle personages voor de Lear-figuur. Indrukwekkend.

Ja ik snap dus helemaal niet waarom deze voorstelling stelselmatig de grond ingeschreven is. Ik heb nog nooit de waanzin zo indrukwekkend op het toneel gezien. Met flauwe grappen, zonder knipogen. Een oude man verliest zijn verstand, en waant zich King Lear. Je ziet hem verdrinken, af en toe boven spartelen. En ondertussen zie je dus King Lear, en z’n gevolg, al hadden daar wel een paar bijverhalen weggelaten mogen worden. En z’n kinderen die met hem moeten dealen. En dan de plankscene. Die gaat de geschiedenis in. Ik moest huilen. Zo.