Het Theaterfestival (2000)

Grote zaal jeugdtheater, ik ken dat alleen maar van Frank Groothof. Dit was ook voor de grote zaal en de hele voorstelling lang stelde ik me voor dat de schouwburg gevuld zou zitten met kinderen in plaats van zenuwachtige theatermakers vlak voor een prijsuitreiking. Ik denk dat de tent was afgebroken. Nu al moest het publiek bulderen van het lachen. Zelden zoveel grappen op het toneel gezien en gehoord. Het was niet alleen leuk, maar ook ernstig en wrang. Erg mooie kostuums ook en oja een goede band. Hoera! De weinig feestelijke prijsuitreiking erna stak heel schril af.

Had nog nooit iets van Sarah Kane gelezen, laat staan uitgevoerd gezien. Waar moet ik beginnen? Mooie, droeve, wrede tekst. Prachtacteurs. Retestrakke regie. Knap ruimtelijk concept. En de compassie in de overgangen tussen de acteurs. Tomaat voor de postmoderne flutuitvoering van ‘Crave’.

Dat wat er op het toneel gebeurde boeide niet (behalve de hypno-lator) dus: ogen dicht en luisteren. Als hoorspel wel geslaagd, maar moet ik daarvoor naar een Stadsschouwburg afreizen?! Opnieuw: één blik voor schouwburg (ik haat ze, echt, heel intens) en één gewei voor de ventilator. De rest liet me nogal siberisch en dus weiger ik categorisch meer moeite te doen.

Ik had het niet verwacht, maar ik vond dit een prachtige voorstelling. Veel techniek, maar alles functioneel. Van die geurtjes werd ik soms niet lekker, maar dat hoorde er vast bij. Mooie muziek, ik was zelfs echt geroerd; ik heb ook wel eens iemands fiets geknuffeld. Gut, Ivo kan toch wat!

Hè hè, eindelijk. Een voorstelling die spel, tekst en dans naast elkaar zet, uit elkaar trekt en zo samenbrengt dat alle lossen delen samen meer zeggen dan: “kijk es, dit is dekonstruktie.” Postmodern vakmanschap.

Saai, saai, saai! En ook snap ik niet waarom dit alles. Ik ben dus géén dans vrouw, dat breekt me wel vaker op. Ik vind dit dus niet transparant of helder. De tekst staat centraal, jaja, maar de tekst gaat toch ook ergens over! De laatse twee bedrijven krijgen een geweitje, de waren erg grappig. Maar opgezette raven die aan genitaliën zitten te pikken, please, make it go away!

het is misschien lekker opluchtend om met tomaten te smijten maar als je echt naar deze voorstelling kijkt kan je er niet om heen en zijn er niet genoeg geweien.

In de reprise dan eindelijk gezien en HR kan schuddebuiken wat ze wil maar wat hier gebeurt is niet alleen om te lachen. Op geniale wijze (want voorbij het stereotype) wordt ragfijn uit de doeken gedaan wat in relaties gebeuren kan. Ja, ik voelde me aangesproken! Ja, dat is goed! Ik ben geen ander mens geworden en ik zal branden als mijn ziel gereinigd is, maar voor de prijs van een flesje Oxysept 1 ben ik weer even anders gaan kijken. Twee geweien dus door den Dirk, twee voor de acteurs en één voor de technici die ook niets aan die zenders konden doen. Één tomaat voor de Stadsschouwburg - daar ga ik een gewoonte van maken.

Vrolijke zang en dans en een goed verhaal. Zeker dat iedereen hiervan geniet. Jammer dat ik deze voorstelling in Het Theaterfestival zag, zodat er maar 10 kinderen in de zaal zaten ofzo. Mooie en slimme vormgeving, maar toch… ik heb het allemaal al eens eerder gezien.