Dacht ik dat ik naar ‘Kom maar bij het vrouwtje’ zou gaan, kreeg ik er na de pauze ‘Op dagen van scherp licht’ bij. Een bijzondere ervaring. Speelt Nelissen zonder ook maar een moment te overdrijven een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd, na de pauze is hij een volkomen geloofwaardige cafébaas die droomt van poezie en muziek in zijn zaak. Wat Nelissen doet met zijn stem, met minimale gebaren, poppen en niet te vergeten met de twee scherpe teksten is van grote klasse. Vooral ‘Op dagen van scherp licht’ is - vooruit maar - van een adembenemende schoonheid. De wijze waarop Nelissen het publiek de kans geeft om het verhaal in te vullen door geleidelijk aan de geschiedenis prijs te geven, getuigt van groot vakmanschap. Niet alleen het verhaal dat zo tragisch is en de hoofdpersoon daarentegen zo dapper, maar ook het besef dat je iets uitzonderlijk moois meemaakt, brengt tranen in de ogen.

Gerti is een vereenzaamde schooljuffrouw. Ze vertelt ons over haar verregende vakantie op de Veluwe, haar belerende zus met puberende zoon en haar grote liefde van vroeger. Servaes Nelissen geeft op adembenemende wijze gestalte aan Gerti. Met subtiele gebaartjes, onopvallende kleding en kleine stembuigingen wordt Gerti’s isolement griezelig tastbaar. De wetenschap dat ze in het leven de boot gemist heeft, schuift ze mopperend van zich af, wat haar lot nog schrijnender maakt. Zelfs slaagt Nelissen er in een vrijscène plastisch te beschrijven, zonder dat het plat wordt en zelfs komisch is. Zó helder, zó licht en zó treurig. Dat zie je maar zelden!

Tsja, een eenzame onderwijzeres van middelbare leeftijd met twee katten, thuis. Saai leven. Saaie voorstelling ook. Stap er eens uit, vrouw, ga wat leuks doen, desnoods iets geks - maar ga niet drie kwartier lang naspelen dat er een heel leven lang niets gebeurt. En hoewel knap gedaan (waarvoor geweien), is het erg jammer (van mijn geld, mijn tijd en ook mijn goeie zin) dat dit op de parade moet voorvallen, net als ik er een kaartje voor gekocht heb.
Verder prima avond gehad, trouwens.

Alweer een juweeltje van Servaes Nelissen, die zelfs in een te klein tentje op een te luidruchtige Parade van een heel klein gegeven een grootse voorstelling maakt. Servaes schetst met scherpe aandacht voor het detail, via fijnzinnig spel op de vierkante millimeter een mooi portret van een onderwijzeres op leeftijd. Herkenbaar? In ieder geval prachtig gespeeld en gemaakt.