Het was even raar toen de voorstelling al begon en het zaallicht aanbleef. Maar toen dat langzamerhand toch werd gedimd, werd ik meegenomen in het verhaal van Novecento. Zeer goed verteld door Porgy Fransen en met weinig middelen toch een mooie sfeer weten neer te zetten. De geweien voor de manier waarop het verteld wordt en voor het feit dat ik er helemaal in meeging. De tomaat voor de matig tot slechte beelden en ook geluid. Op enkele momenten was het functioneel, maar het sloeg eigenlijk nergens op.
Er moeten meer van dit soort troubadours door het land trekken en ons vermaken en/of ontroeren met dit soort nieuwe mythen en verhalen.

Porgy is fantastisch. Het verhaal is geweldig. Dat éne stukje muziek is virtuoos. Het decor is leeg en leidt geen moment af. De staande ovatie is deze keer eens echt verdiend. Mensen, ga dit zien.
Gezien in het LAK theater in Leiden

Porgy Franssen is natuurlijk een heerlijke acteur om aan het werk te zien. Hij viert zijn 25-jarig toneeljubileum met een solo bij Orkater en koos daarvoor een tekst van Alessandro Baricco. Novecento is het verhaal van een vondeling die op een schip wordt gevonden en zich ontwikkelt tot gevierd jazzpianist, zonder ooit het schip te hebben verlaten. Merkwaardig dat Franssen zo viel voor deze tekst. De dramatische ontwikkelingen zijn niet bijzonder en het verhaal is simpelweg niet sterk. Geweien voor de subtiele regie van Dirk Groeneveld en het spel. Met een andere tekstkeuze had Franssen vast een glorieuzer jubileum gehad.

Oei, wat een smeerlapperij. Ik ken de tekst als een eerlijk verhaal over oceaanstomers, machinekamers, schroeven en moeren en snoeiharde, meedogenloze muziek (jawel, er bestaat ook jazz zonder de fatterige slapjanus-connotaties van de grachtengordel-intelligentsia). Om ‘Novecento’ met goed fatsoen te kunnen spelen moet je houden van Detroit en kakken op Montmartre.
Staat daar Franssen als een soort kopie van Adriaan van Dis te zemelen over ‘Parijs’ en de ‘boulevard van Nice’! ‘Novecento’ (van Baricco), is een tekst die best kan rocken als je hem met een flinke schaar en een pritt-stift te lijf gaat. De Nederlandse vertaling zuigt overigens dooie geiten vanwege precies het soort kitscherige romantiek waar ook deze voorstelling verschrikkelijk last van heeft.
In deze voorstelling wordt een speelstijl en een dictie gebruikt, die je eigenlijk alleen verwacht nog terug te zien in theaterhistorische TV-series. Het was, echt waar, af en toe net de stem van het polygoon-journaal.
Franssen speelt tegen de achtergrond van een diascherm, waarop aquarellen van de oceaan geprojecteerd worden, maar dan zo vaag en in zulke gemene kleuren dat je d’r scheel van gaat kijken. Om het geheel af te toppen wordt gedurende de hele voorstelling een ‘soundscape’ afgespeeld met onnozele, illustratieve neuzelgeluidjes als zeemeeuwen en het geluid van de branding.
Novecento, pianist der oceanen (och, och, och, de titel alleen al!) is het theatrale equivalent van een huilend zigeunermeisje. Jakkes.

Kitsch. Al wat niet echt van sentiment of niet werkelijk artistiek is, maar pretendeert het te zijn.

De klapper van de Verleiding. Porgy Fransen laat zien waar toneel om draait. Geen toeters en blazen als decorstukken, nee, een paspop en een kruk, dat is alles wat deze man nodig heeft om iedereen anderhalf uur sprakeloos te laten zijn. Hij begint ingetogen aan deze monoloog, maar gaandeweg wordt zijn expressie steeds sterker, wat ervoor zorgt dat je als toeschouwer tot het einde toe geboeid blijft, iets dat bij monologen toch niet echt makkelijk is. En wat een uitstraling heeft deze acteur. Wellicht dat het een van de toeschouwsters op de eerste rij teveel werd, die daardoor even een pauze moest nemen aan de zijkant van de zaal. Gaat dit zien.

Een monoloog waar ik van begin tot einde geboeid naar heb zitten luisteren en kijken. Franssen is een uitstekend verhalenverteller en gewoon een hele goede acteur, fijn om naar te kijken. Het publiek in de boerenschuur zat er dicht op, maar dat deert hem helemaal niet, integendeel. Het verhaal intrigeert en blijft hangen in de geest.