Het wordt langzamerhand een beetje afgezaagd met al die vele geweien die ik geef, maar deze voorstelling knalde toch echt wel de schouwburg uit! Jezus wat is Gijs scholten van Aschat tocg goed, donders! Het gemak dat hij heeft op het toneel, hij speelt alsof het allemaal heel normaal is. Ook de rol van Ariane Slueter was echt mooi om te zien. De rollen van Roef Ragas en Marie-louise steins waren echt om te knuffelen, hoe schattig nerderig koppel dat is!!!!!!! ahhahahahaha. Ik dacht eerst bij Roef Ragas nou dat zal wel een afgezaagde ik probeer mijn broer te evenaren maar echt is zat verbaasd te kijken.
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen:…….Sprakenloos!……..

Allereerst bewondering voor de acteurs, speciaal voor Gijs Scholten van Aschat en Marie-Louise Stheins die een extra dimensie aan hun rol geven, wat bij Ariane Schluter en Ariane Schluter iets minder het geval is. Het stuk zelf is voor de pauze geestig en interessant maar naarmate de avond vordert is het zeker na de pauze aan de lange kant en verflauwt de aandacht wat. Relatiedrama’s vormen tenslotte ook een genre dat we eigenlijk nu wel kennen. Daarvoor een tomaat. Desalniettemin een aanrader.

Met deze voorstelling ging dan eindelijk de langverwachte wens die ik omtrent theater koester in vervulling. Een wens die mij, vaak tegen beter weten in, steeds weer naar de schouwburg drijft. De wens dat hetgeen ik die avond ga zien mij tot op het bot zal raken, zal optillen, meevoeren, neersmakken, uiteen zal doen vallen om me vervolgens hulpstukken aan te reiken waarmee ik een herziene wereldvisie in elkaar kan sleutelen en dat er dan toch nog een onoplosbaar gelijkend en dus verontrustend raadsel blijft hangen om thuis verder op te kauwen.
Het stuk zelf is verschrikkelijk; het onrecht dat mensen elkaar aandoen vanuit een onvermogen tot overgave aan een ander. Ego’s die geen gelijke naast zich dulden, de macht niet willen delen. Omdat ze de fout maken te denken dat het hebben van macht een hoger goed is dan onderwerping. Ariane Schluter is fantastisch als de getergde, verscheurde, radeloze en wanhopig contact met haar man zoekende vrouw. Haar man, Gijs Scholten, is een grote wandelende verscheurdheid die zijn vrouw kleineert en mishandelt en zo bij haar de tranen opwekt die hijzelf al jaren niet meer kan produceren. Mooi vond ik de scene waarin Marie-Louise Stheins, de benedenbuurvrouw, Gijs Scholten voor even tot iets menselijks weet te transformeren, tot een bijna kinderlijke vreugde die verdwijnt op het moment dat zijn echtgenote hem terug wil, en hij naar haar terugsluipt. Roef Ragas is aandoenlijk als de vrij nuchtere benedenbuurman die plots de homo-erotische fantasieen van zijn bovenbuurman over zich heen krijgt. Topstuk!

Een relatief lang stuk, dat van begin tot eind boeiend weet te blijven. Deels door de spanning in het verhaal, maar vooral door de de meer dan voortreffelijke acteerpresties. Vooral Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat zijn magnifiek op dreef als het totaal overspannen echtpaar Katharina en Frank. Hun buren worden treffend neergezet door Marie-Louise Stheins en Roef Ragas. Pittige teksten worden afgewisseld met fysiek vertoon een schuivend decor, dat met de relaties ten onder gaat. Een gewei voor alle vier de acteurs/ actrices. Een extra gewei voor Gijs Scholten van A. voor het uitspreken van teksten terwijl hij op de grond ligt met Roef Ragas en een salontafel op zijn buik. Een zesde gewei voor licht en geluid die nu eens echt iets toevoegen en voor een fantastische theateravond. Chapeau.

Op de lange terugweg uit Hoorn kon ik bepalen wat overwoog: de bewondering of de teleurstelling. Eerst de tweeledige teleurstelling. Namelijk allereerst de indruk dat brave orthodoxie het stijlkenmerk van NT lijkt te zijn en ten tweede de vaststelling dat het Albeenummer van geconcentreerde haat-liefde relaties tussen twee paar echtelieden nu toch langzamerhand helemaal afgekloven is. Maar toch overheerst uiteindelijk de viervuldige bewondering voor de prestaties van beide actrices en de twee acteurs. Erkende sterren natuurlijk, maar dat maken ze dan ook waar. Ondanks Lars Noren fascineerden Frank en Karina en hun onderburen me steeds meer. En Johan Doesburg zag en dacht dat dat goed genoeg was.

Een fijne traktatie, een heerlijke theater-avond! Het fijne van de regie-opvatting van Doesburg is dat hij de zware dramatische kant heeft laten liggen en voor de lichtheid gekozen heeft waarmee tegelijkertijd de ondraaglijkheid van de relaties zichtbaar en voelbaar wordt. Tegen het einde begon de voorstelling wat te trekken maar dat deed niks af aan de rest. Fenomenaal acteerwerk van alle vier, waarbij Gijs Scholten van A. de uitblinker was. Technisch geweldig, gedurfd grotesk en een fantastische timing! Een aanrader! (ook voor de mensen die minder vaak gaan is het een toegangkelijke voorstelling) Rufus

Een briljante voorstelling. De acteurs zijn echt briljant en spelen ijzersterk. Zonder uitzondering. De sfeer die wat “larger than life” was, paste erg goed bij het stuk. Ik ben sowieso gecharmeerd van het werk van Norén, en dit is geen uitzondering. Al moet ik zeggen dat er verhaaltechnisch weinig lijkt over te blijven, en het blijft bij een serie confrontaties. Op de laatste zin na, natuurlijk, die er misschien wel toe gaat leiden dat ik de voorstelling nogmaals zal bezoeken.
Op het eind werd het allemaal wel een beetje te traag, maar ook hier werd dat goedgemaakt door de laatste zin. Het decor was prachtig, de belichting ook erg goed getroffen.
Het is een stuk dat ik iedereen aanraad om dit jaar te bezoeken!