Laat ik eerlijk met u zijn; ik ben tegenwoordig geen fan meer van de twee acteurs. Ik ben eigenlijk alleen maar gegaan omdat ik het kaartje gratis kreeg omdat ik twee andere Orkater-voorstellingen ga bezoeken. Goed. Ik dwaal af. De voorstelling vond ik te lang duren. Er zaten wel erg goeie stukken in, en het einde vond ik erg mooi (met de zakken). Ook was de muziek heel erg goed (vooral uit de film In The Mood For Love). En het licht-ontwerp waardeerde ik ook zeer. En toch al die tomaten. Tja. Ik vond veel ook gemakkelijk. En ik moet nog steeds wennen aan “geen-tekst”. En Titus Tiel. Jammer. Ik heb ‘m beter gezien, en ik hoop ‘m volgend jaar beter te zien in Eiland.

Nederland is goed in mime. Dat blijkt duidelijk uit deze voorstelling. Met de kleinste middelen wordt er dus zonder tekst een prachtige wereld gecreëerd, waarin man en vrouw elkaar ontmoeten, kennen en verliezen.
Titus Tiel Groenestege lijkt wel een beetje overgeconcentreerd, maar dat maakt Ria Marks helemaal goed.
En ik was helemaal overtuigd dat het een goede voorstelling was, toen er papieren zakken als licht gebruikt werden en even later naar beneden kwamen tuimelen!
Misschien dat er hier en daar nog wat meer rust genomen had moeten worden, maar das maar een bijzaak.

Zonder woorden brengen Titus Tiel Groenestege en Ria Marks de levensloop van een echtpaar op treffende wijze in beeld. Van de gepassioneerde ontmoeting, de terreur van het huwelijk, tot de wederzijdse afhankelijkheid jaren later. Superieur spel van beiden, waarbij Ria Marks net iets meer imponeert. Mooi aangekleed, prachtig slot.