Romeo En Julia koppelen aan de tango ligt eigenlijk voor de hand. Geen enkele theaterscéne illustreert zo de fysieke aantrekking tussen een jongen en een meisje dan de balscène uit Romeo en Julia. Geen enkele dans vertolkt hetzelfde zo treffend dan de tango.
Mafalaani laat de Capuletti-familie vertolken door tango-dansers. Tebaldo wordt zelfs vertolkt door 2 broers die tonen dat de tango ook virtuoos kan zijn.
Maar omdat dansers niet spreken, zeker niet als ze uit Zuid-Amerika komen, krijgt Romeo het gewicht van de voorstelling. Pierre Bokma is misschien moeilijk voor te stellen als een pril verliefde puber maar om de onrust en de onmacht waaraan Romeo ten prooi is, te vertolken blijkt hij uitermate geschikt. Wie deze website volgt weet dat we het niet zo voor Bokma hebben maar hij levert vakwerk af, dat kunnen we niet ontkennen.
We hebben het wel voor Kesting die hier voor de commentaar zorgt. Schitterend terug.
Deze productie wordt soms slachtoffer van het mooie concept. De tango verdrukt het drama. De tegenstelling tussen de beide families komt op de achtergrond. Het raakt je allemaal nauwelijks. Maar de tango maakt veel goed.

Romeo en julia is toch het meest romantische verhaal denk ik, wat er bestaat. Bij Toneelgroep Amsterdam was dat dan ook het geval, alleen had ik wel dat ze dansende acteurs hadden moeten nemen, want het spel viel nu een beetje weg in de dans.
Maar voor de rest was het spel ook verbasend goed, en ja ik als danseres viel val mijn stoel van die dansscene’s.
Vooral die twee spaanse heren die als ze dood gaan opstaan uit de dood en een dansscene weggeven waar je u tegen zegt.
Ik vond het een parchtige voorstelling en heb me aangenaam vermaakt die avond.
Ik geef 1 tomaat voor het feit dat Julia nu een beetje weg werd gedrukt door het feit dat ze haar teksten hadden weggelaten omdat het een Argentijnse is, en bijna geen Nederlands spreekt. Maar naast dat vond ik het een voorstelling die ik nooi zal vergeten, met name door de spetterende dansen die erin zaten! GEWELDIG! maar ik geef 5 hertjes omdat ik het helemaal geweldig vond!

Romeo en Julia… een aangrijpend, tragisch en romantisch verhaal. Dit in combinatie met de sensuele passievolle tango zou een succesformule moeten zijn. Helaas.
De tango was schitterend, maar bleef wat eentonig. De teksten waren goed, maar raakte me niet. Het probleem zat ‘m denk ik in de grote scheiding tussen dans en spel. Met acterende dansers of dansende acteurs had de voorstelling een hoger niveau bereikt. Mijn complimenten voor Romeo die door zijn teksten nog enigzins verslag deed van zijn hartstochten en een aardige danspas waagde. Jammer genoeg bleef hij eenzaam aan de top, want zijn geliefde Julia bleef door haar gebrekkige spel niet meer dan een zeer gewaardeerde danseres, zonder enig besef van haar rol.
Toch een leuke avond gehad, met dank aan de schitterende decor werking en de fascinerende dans. De boodschap van de grootse romantiek, het intense verdriet en de liefde die meer betekent dan het leven kwam echter niet naar voren en dat was een groot gemis.

Gewei voor de keuze van de tango als metafoor van de liefde/passie.In Spanje waren we onlangs in een gewoon café toeschouwer van een tangodansend paar, de hartstocht, intensiteit, puurheid en kracht die daarvanuit ging had ik gehoopt weer aan te treffen. Wat een teleurstelling. Deze gelikte kunstjesdoenerij was geen toevoeging.Wat een treurnis om het hele stuk lang naar gedoe te moeten kijken.Totaal theater, muziektheater, performance? Met een deels slechtverstaanbare Romeo?
Ik houd echt van een andere visie op een klassiek drama, maar heb me nu erg verveeld en was blij dat het stuk niet twee en een half uur duurde zoals in de flyer stond. De uitdrukking: ‘voor spek en bonen’ kunnen we veranderen in: ‘er voor engel rondlopen’

Een te oude Romeo, een huilebalk als liefdesengel en een hippie-priester, brengen het riscio met zich mee dat de voorstelling Romeo en Julia een karikatuur wordt. Gelukkig komt het zo ver niet (gewei), zeker door het spel van Bokma (gewei), en pakt met name de vondst om de Tango een centrale plaats te geven heel goed uit (gewei). Alleen die rondscharrelende huilebalk, ook nog eens perfect (dat wil zeggen tenenkrommend) gespeeld door Adelheid Roosen (tomaat), vormt een voortdurende bron van ergernis tijdens het stuk (tomaat).

Ik las op de site van TGA dat Ola M. ter voorbereiding o.a. naar Verona is afgereisd. Mijn eerste vraag; Waarom? Was deze voorstelling minder geweest als ze gewoon thuis d’r huiswerk had gedaan? Ik denk dus van niet.
Er gebeuren heel interessante dingen in deze voorstelling, spel- en beeldtechnisch, en met het origineel in het achterhoofd en de toevoeging van tango schiet deze “montage” voorstelling zeker z’n doel niet voorbij (ik beeld me Julia’s teksten wel in, ze hoeven niet zonodig uitgesproken te worden, zolang ze er maar “zijn”. t Blijft spannend zo). Gewei. Zijn Bokma en Klever “te oud”? Die vraag is academisch; in de situatie van de voorstelling beleefde ik het niet als zodanig, alhoewel Klever’s “rap” weinig toevoegde aan mijn beleving of gevoel van noodzaak (Tomaat).
Korte samenvatting van mijn beleving; tangomoord op Mercutio; prachtig, Bokma’s keer op keer fijne opkrabbelen en weer neerge-tangood worden; samen een gewei. Jammer; de te ver doorgevoerde lijn van relativering, met als hoogtepunt het einde wat geweldig wordt ingezet door de dood van R en J, wat ‘n vondst (gewei), en daarna weer volledig ontkracht wordt door de Lazarus-truc in de vorm van een feestje achterop het toneel (tomaat). Die relativering “waar komen we vandaan en waar gaan we naartoe” wordt in deze code mosterd na de maaltijd. Dat truukje hebben we al eerder gezien, en iets meer aan de verbeelding overlaten zou in deze geen kwaad hebben gekund.
Ola, wees niet bang om af en toe wat grimmigheid te laten bestaan (want ontstaan doet het zeker), het geeft meer belevingsdiepte, net zoals het licht dat af en toe fel en open is en soms groezelig, alsof je door ‘n lang niet gewassen raam kijkt. Laat ons “meer” willen, het hoeft niet allemaal zo’n afgeronde vertelling te zijn. Net zoals we niet per se hoeven te weten wat Julia zegt, haar zijn en intenties zijn duidelijk; dat maakt het juist interessant.
Was ik bijna nog Engelheid “Intermezzo” Roosen vergeten te vermelden… Sja. Ze deed het niet goed of slecht, het is een regie- en interpretatiekeuze en binnen die context alle lof. Het had de plank volledig misgeslagen als ze omwille van de climax opeens geintroduceerd was als symbolisch personage dat als een soort deus ex machina de onafwendbare eindjes aan elkaar komt knopen (het is en blijft een tragedie, mensen), maar dit als een soort onheilspellende Cupida op- en afgaan is het toch ook niet helemaal. Waarom niet alleen een verschijning aan het begin en aan het einde? Wat DOET ze daar de rest van de tijd? Tomaat. Ach, het zou hoe dan ook een kunstgreep blijven. En eigenlijk vat dat deze voorstelling als geheel niet slecht samen; een hoop grepen, vaak raak, soms volledig, pijnlijk “mis” door onevenwichtigheidskeuze in “wat vertellen we wel en wat vertellen we niet”, waarna we net als Bokma weer op moeten krabbelen. Gemengde gevoelens dus, maar ik kijk hoe dan ook uit naar de gecondenseerde “Hamlet”.

Een energieke voorstelling met een gedreven Pierre Bokma die zijn Romeo bravoure en hartstocht meegeeft. Christina Palha is een ontroerende, gepassioneerde Julia, die haar gebrek aan kennis van de Nederlandse taal weet goed te maken met gedanste emotie. De voorstelling is een geslaagde mix van acteren en dansen, heeft een mooi decor en een verrassend einde. Alleen engel Adelheid zweeft wat doelloos rond op het toneel. Het zij haar vergeven, wat kan ze prachtig grienen.