Enigzins angstig naar de Stadsschouwburg; 6 uur Ayckbourn; kan dat wat zijn? De meest gespeelde auteur van het soort amateurtoneel waar ik niet echt van hou…..
De avond vliegt voorbij. Prachtig ensembletoneel met allemaal geweldige actuers. Iedereen heeft zijn of haar moment, ik heb gelachen, was ontroerd en moet mijn mening over Ayckbourn bijstellen, dit is een prima stuk waar misschien toch een deel teveel in zit. Ik ga niet teveel verklappen over de razendknappe constructie, maar aan het einde had ik het wel een beetje gehad en de actuers volgens mij ook. Het lijkt me ook uitputtend om deze voorstelling te spelen; niets is lastiger dan teksten die in wezen nergens over gaan, maar toch essentieel zijn voor de opbouw en het ritme van de voorstelling. Topmomenten voor mij: eten in deel 1; het spel uitleggen in deel 2 en een geweldige dronkenmansscene in deel 3.
Dit is hap-slik-weg toneel op een hoog niveau. Ga dit zien en neem je moeder, grootmoeder, zwager en tante mee die nooit begrijpen dat je naar van dat moeilijke gesubsidieerde tonnel gaat. Ze zullen misschien even moeten wennen aan de vormgeving (ik word wel een beetje moe van de kale wand van de Stadsschouwburg, mag daar niet weer eens een doekje voorhangen? Scheelt ook zo in de verstaanbaarheid)maar zullen daarna genieten van een flitsende voorstelling.
Wel van tevoren kroket halen bij de FEBO, het eten in de stads is wel lekker, maar duur voor weinig!

Ik kan mij eigenlijk moeilteloos aansluiten bij de andere moosers: wat een prachtige voorstelling is dit. Je moet ervan houden, zo’n winderig fjorden drama, maar mijn hemel wat wordt er hier fantastisch theater gemaakt. Als in een trance beleef je de verschrikkelijke gebeurtenissen in dit spookhuis, je zit opgesloten, kan niet weg en er is nauwelijks lucht om adem te halen.
Is Ibsen gedateerd? Ach misschien, maar je bent hier wel getuige van een meesterlijk psychologisch drama waarbij je intens medelijden krijgt met de personages. Het tempo is zo tergend traag dat je het eerste kwartier denkt dat je de 3 uur en 3 kwartier niet door gaat komen, maar op een wonderlijke manier wordt je meegezogen het stuk in. Acteurs die zo geconcentreerd en gestileerd spelen en je uiteindelijk toch zo ontroeren verdienen niet meer dan het maximale aantal geweien. Hulde voor de heer Tanghe (is die man er wel eens een avond niet?) Leve de Paardenkathedraal!

BBBBRRRRRR. Wat een misser is dit. Op papier ziet het er zo mooi uit: regie van Rijnders, Alex Klaassen, Peter Blok, Annet Malherbe… Ik weet niet wat ze staan te doen in dat spuuglelijke enorme decor, maar een beetje eenduidige voorstelling komt er niet uit. Dit waren zonder enige twijfel de langste anderhalfuur uit het theaterseizoen. Wat een verspilling. Was het nou een klucht? Een opera? Een musical? Ik ben er niet uitgekomen. Grootste makke is het script wat van gezwollen zinnen aan elkaar hangt. Malherbe moet uiteindelijk het woord “koeienkut” in de strijd werpen (waarvan ik me afvraag of Ferron dat heeft bedacht) om de voorstelling iets van Orkater-achtige luchtigheid te geven. Triest. Het première publiek om mij heen viel (waarschijnlijk door de vele roseetjes op het terras…) bij bosjes in slaap. Dit moet een gouden tomaat worden wat mij betreft.

Ik zag de voorstelling eerst in een try out in de Stadsschouwburg. Behoorlijk dramatische avond: Pierre Bokma die duidelijk nog zoekende was, een totaal gebrek aan ritme en ik moest wel erg wennen aan de radicale bewerking. Maar nu, tijdens een voorstelling in Hoorn leek de boel behoorlijk op zijn plek te zijn gevallen. Er was rust, er was spelplezier en vooral: er waren bijna 20 minuten uit. De vwo5 klas waarmee ik de voorstelling bezocht (ja…ik ben zo’n ckv-weg ermee docent…) heeft ademloos zitten kijken, en na afloop liepen de discussies hoog op. En ik heb stilletjes zitten te genieten van de sfeer, de muziek, de dans… Gewoon fijn. Dat het decor halverwege de voorstelling naar beneden stortte gaf niet. En tenslotte: Goslinga! Goslinga! Goslinga!

Okay Moosers, hier is nou eens zo’n voorstelling waarbij je van tevoren denkt “zal wel aardig zijn”, maar eruit komt met een buitengewoon grote glimlach om je lippen. Show is een fantastisch geschreven stuk en er wordt lekker vet en comedie achtig gespeeld. Buitengewoon scherp en met aanstekelijk plezier op de planken gebracht. Voor mij een ideale besteding van zo’n duffe zondagmiddag. En wat jammer dat ik hem niet eerder zag zodat ik jullie allemaal kon toeroepen dat je dit MOET GAAN ZIEN! Maar je hebt nog de kans tot aanstaande zondag. Trui mee, want het Werktheater is koud.

Nog nagenietend zit ik hier achter mijn computer. Wat valt er te zeggen over een voorstelling als deze? Het was groots. Halina Reijn heeft me nog nooit zo verpletterd, maar de avond behoorde, wat mij betreft, toe aan Janni Goslinga. Wat een wereldwijf! En wat een pracht actrice. Ik was al erg onder de indruk van haar True Love vertolking, maar dit was nog een tikkie fijner. En als ze nou maar nooit meer duffe ernstige delicten hoeft op te lossen komt het helemaal goed met deze vrouw. Pierre Bokma toonde zich meester in onderkoeld spelen, wat in deze bij vlagen hysterische voorstelling schitterend was. Een tomaat voor de stijve plasser van Hans Kesting. Op film welliswaar, maar nergens voor nodig.
Gaat dat zien, allemaal. Ze spelen deze voorstelling geloof ik nog tot 2012.

Dit is zo’n voorstelling waarbij je tijdens het kijken van de ene emotie na de andere valt. De overheersende is irritatie, het is heel veel vorm en zeker het eerste uur is errug langzaam. Maar het is ook een voorstelling die maar door je hoofd blijft spoken. Het plotje? Dun. Maar wat een schitterende acteurs heeft TGA toch in huis. En wat een prachtige regie heeft deze voorstelling. Je hebt die traagheid nodig om uiteindelijk bekaf van de spanning de zaal te verlaten. Na 2 en een half uur zonder pauze (en een pauze had best gekund!) Hulde voor het spannendste gezelschap van het land, ik had een onverwacht prachtige avond.

Deze voorstelling in Rode Bioscoop op het Haarlemmerplein in Amsterdam is en van de bijzonderste die ik ooit heb gezien. De Vlaamse Hautekiet laat het verhaal horen van Godfried de ongelukkige als een rasverteller en heeft mij voortdurend verblufd door zijn muzikale vondsten. Hij bespeelt in z’n eentje wel 20 instrumenten en illustreert zo zijn verhaal op een zeer verrassende wijze. Ik heb van begin tot eind op het puntje van m’n stoel gezeten, behalve om eraf te rollen van het lachen. Uniek in Nederland!

Een musical over een ramp, je moet er maar mee moeten komen dit seizoen. Maar de planning van vd Ende werkt jaren vooruit, dat snap ik ook wel.
Op Broadway zag ik een paar jaar geleden een wat koele, steriele show met een opera-achtige enscenering die me, geheel onverwacht, raakte als een mokerslag Maar hier hebben we heer Habbema die van Anatevka nog een glitter spektakel wist te maken (bah!). Met angst en beven nam ik dus plaats in Carre, maar al snel werd ik betoverd door de fenomenale muziek van Yeston. En er gebeurde een klein wonder. De heer Habbema heeft zich weten in te houden. Het drama werkt.
Hulde voor een hecht ensemble, wat misschien in de pre-premiere stress IETS te vet acteerde (en dan zat ik op de Galerij-de kaarten zijn onbetaalbaar), een fantastish orkest EN hulde voor vdEnde die deze zeer dure en bepaald niet commerciele show naar Nederland haalde.