Het decor was veelbelovend. Zodra het orkest op kwam wist ik het eigenlijk al…dit gaat geen goede voorstelling worden.Luid piepend en brommend brachten zij muziek ten gehore. De verhaallijn was moeilijk te volgen, ook door het vele gezang en latijnse uitspraken. En af en toe Mozart die weer een verhaal in het duits sprak. De intro was te lang, het verhaal kwam pas opgang toen ik al een idee had van “wat zal ik zometeen eens gaan drinken na de voorstelling” Veel toespelingen op de sexualiteit tussen Dorabella en de anderen(behalve Leporello ) Wat ook wel ging vervelen. Waldemar was dan wel weer leuk met zijn blauwe maillot en rode lippenstift. Maar een pop aftrekken op het podium vond ik dan weer te ver gaan..(Hij acteerde wel een beetje overgedramatiseerd) 1 gewei voor de mooie kuiten van Waldemar!

Het was een ontiegelijk slechte voorstelling, omdat die pastoor met hout ging slaan op het podium. Daardoor brak een stuk hout en vloog een centimeter langs mij hoofd.

Muzikaal misschien een aardige voorstelling, maar verder een beetje rommelig. Persoonlijk vind ik dat de muziek iets teveel de overhand had en de tekst van zowel de liederen als de dialogen niet bijster sterk is. De tekst mag dan misschien op de melodie passen, maar slaat bij regelmaat als een tang op een varken. Ik weet niet wat ik precies met deze voorstelling aan moet. Het is zeker geen serieus stuk met hoogdravende boodschap, maar ook weer geen klucht.

Na lezing van de voorgaande recensies hier en in kranten, viel het me alleszins mee. Decor & licht waren prachtig - die gekromde houten planken! Dubbel gewei. De muziek sprak me dan weer niet zo aan, wat al te veel piep-kraak, ‘gewoon’ simpeler bij Mozart blijven mag best. Acteren was naar behoren, met name Annet Malherbe! Ook gewei.
Maar het verhaal kon niet bekoren. Ik ken de samenvallende lotgevallen van de heren Mozart en Casanova niet, wat denk ik voor meer publiek bij deze toch laagdrempelige voorstelling geldt, en dan is het vooral een weddenschap tussen drie kerels om trouw a/e vrouw. In 1 uur 40. Er had voor mij best meer tijd genomen mogen worden om de personages en hun samenkomst te verduidelijken. Die knecht van Casanova - wat kwam die doen?
Twee tomaten daarom voor de beperkte inhoud die mij werd geboden. Te weinig tijd & verhaal.
Een prettige voorstelling met prachtige beelden en een ‘apart’ geluid. Maar er zit zoveel meer in…

Om met het goede nieuws te beginnen; de acteurs doen hun best en slagen er bij tijd en wijle wonderwel in zowel letterlijk als figuurlijk overeind te blijven in deze draak van een voorstelling. Gewei.
Verder schieten tomaten tekort. Het eerste dat door me heengaat is; zonde van het geld. Dat kan de bedoeling niet zijn. Wat worden we dan geacht mee te nemen van deze voorstelling? Behalve dat hout en theaterlicht een mooie combi is. Wisten we al. Dit is echt een schoolvoorbeeld van “Laten we een aantal lagen over elkaar heen monteren, dan wordt het vanzelf kunst”-voorstelling waarvan er anno 2004 dertienhonderd in een dozijn gaan. Zet daar nog eens de soundtrack van een (achtkoppig, zoals trots op de poster vermeld staat) a-symfonisch orkest overheen cq onder en voila, theater wordt weer elitair en zelfs die elite zal niet tegen elkaar durven toegeven dat ze geen idee hebben waar het over gaat. Goede wijn behoeft geen krans, nietwaar? De sticker “Rijk aan betekenis” die over deze ellende zit geplakt laat zich immers niet ontkennen… Inderdaad. Niet waar.
Wat een rommel.

Een zesje, dus net niet
Om maar eens met de deur in huis te vallen: Orkater’s nieuwe voorstelling viel mij tegen. Een te hoge verwachting was de reden. Wat wil je met een voorstelling gevuld met een aantal van Nederlands beste acteurs? Maar dat een cast niet garant kan staan voor een goed (muziek)stuk bewijst Hoe Mozart Casanova sloeg.
Het eerste wat opvalt is de muziek (logisch bij muziektheaterstuk). De muziek is erg pretentieus en is een allegaartje van jazz en klassiek. Niet erg lekker in het gehoor liggend zeg maar. Daarnaast zijn de teksten rommelig en onzinnig diep. In de liedjes worden zinnen afgeraffeld. Wat klinkt dat Nederlands toch beroerd in een aria. Bovendien zijn goede acteurs niet altijd goede zangers, want niet iedereen is gezegend met een stemgeluid als Klaasen. Annet “Mus” Malherbe komt zowel qua postuur als stemgeluid nog het meest in de buurt van een operadiva.
Toch verdient de voorstelling als geheel nog net een voldoende omdat het acteerwerk van Spijkers, Blok en Malherbe veel goedmaakt. Daarnaast heb ik hartelijk moeten lachen om de nichterige Saturday Night Fever poses van Mozart en om de zinspeling: “Ik ben geraakt door een Mozartkogel” (je weet wel, die chocoladeballen uit Wenen).

Ik weet niet zo goed wat ik met dit soort voorstellingen aan moet. Ik zie het. Het verhaal is wel leuk, maar geen ‘classic’. Peter Blok altijd goed. Decor mooi. Muziek mooi. En toch mist er iets. Jammergenoeg.
Allereerst begin ik een beetje een haat/liefde verhouding te krijgen met Annet Malherbe, die vond ik in dit stuk maar een irritante verschijning. Ik denk dat het grootste blok (geen familie van) waarover ik val het verhaal is. Dat was wel aardig, maar ook weer niet. Maar misschien moet ik het nog ‘ns nalezen. Misschien was het verhaal beter tot z’n recht gekomen in de oorspronkelijke, drie en een half uur durende versie. En die grappen, dacht ik met ‘Eindspel’ van ‘t Barre Land alles wel gehad te hebben met flauwigheden, komen de Ferronnetjes nog even om de hoek zetten… Maar goed, zoveel smaken, zoveel grappen.
Toch: leuk avondje uit, wat ik wel weer moest bekopen met een cd en een tekstboekje. Orkater leeft. Dat wel.