Met 50 middelbare scholieren zat ik daar in dat kitscherige theater ademloos 3,5 uur naar de meest indringende beelden van Halina Reijn en anderen te kijken. Bloot, kaal, razendsnel schakelend van de ene naar de andere emotie met mooi gebruik van de videocamera en muziek. Leerlingen die nog nooit theater hadden gezien waren sprakeloos van zulks indringends. Het naakt op en neer springen van ‘die man van het Klokhuis’ maakte ze niet eens giechelig. Helaas moest ik mijn tranen bedwingen om als een echte juf de lln. weernaar huis te begeleiden.

Rouw siert Electra vond ik een voorstelilng die vanaf de eerste minuut boeide. Vantevoren ging ik ervan uit dat de voorstelling te lang zou duren om de hele tijd te kunnen boeien, maar dit viel zeer zeker erg mee! Positief vond dat ik me enigszins goed heb kunnen voorbereiden op het stuk. Achtergrondinformatie, de verhaallijn en informatie mbt de hoofdrolspelers waren duidelijk op papier / dvd gezet. Dit zorgde ervoor dat de voorstelling goed te volgen was en dat vantevoren al wat inzicht was in de onderlinge relaties van de hoofdrolspelers! Een zeer geslaagde, boeiende avond!

Wat is Janni Goslinga gegroeid in haar rol zeg! Tijdens de eerste voorstellingen, ruim drie jaar geleden, nog erg vlakjes. Nu, in de laatste week van de herneming, heel overtuigend. Natuurlijk, de dubbelrol van Hans Kesting als oplossing voor het vertrek van Pierre Bokma blijkt heel geslaagd. En het enigszins kuisen van de vrijscène is een goede en functionele beslissing. Want nu zeurt daar tenminste niemand meer over. Toch is het vooral het uitstekende spel van Janni Goslinga waardoor de voorstelling vanavond veel evenwichtiger lijkt dan in november 2003. Ja, lijkt. Ik ben voorzichtig. Herinneringen kunnen bedrieglijk zijn. Want is de slotmonoloog van Halina Reijn nou echt zoveel minder intens als toen? Hoe dan ook, na meer dan tachtig voorstellingen en meer dan veertig minirecensies (een record op Moose neem ik aan) is het bijna voorbij. Morgen de laatste voorstelling. Vandaag neem ik alvast het gif maar mee, dat Lavinia op een verkreukeld papier de zaal ingooit. Als herinnering.

Mijn vriendin en ik vonden de voorstelling (via Buzzer) heel bijzonder. Heftige emoties, functionele decors die goed werden gebruikt, extra dimensie door het gebruik van multimedia, het verveelde echt geen moment! De sex-scenes waren even wennen, op tv is 1 ding, op toneel is dat toch ff anders, maar toch hoorde het er gewoon bij! Extra bewondering voor Halina Reijn die gewoon heel die 3 uur op toneel heeft gestaan, wat een uithoudingsvermogen en dan die emoties spelen, echt superrrr.

Dinsdagavond in Eindhoven naar Rouw siert Electra geweest. Met dank aan Buzzer voor de vrijkaarten.

De voorstelling zelf was erg goed. Simpel decor, creatief met multimedia erbij en erg overtuigend gespeeld.

Het mooie was dat alle spelers hun fouten hadden en dat je toch met allemaal iets van sympathie voelde. Geen zwart-wit goede of kwade personen.

Lichamelijk was het een erg expliciete voorstelling. Een nadeel was de lengte. Omdat de dialogen lang, heftig en snel waren en de voorstelling zo’n 3h duurde, koste het aardig wat energie. Maar alles bij elkaar een goed gespeelde uitdagende voorstelling en de moeite waard om te gaan zien.

De afgelopen jaren is een ware golf tot stand gekomen van toneelstukken met een onderwerp dat aan de klassieke oudheid ontleend is: maar liefste twéé Oresteia’s – de ene van theatergroep ‘De Appel’, de ander van het ‘Nationaal Toneel’ –, een Phaedra en diverse Elektra’s, waaronder de bezochte voorstelling van de ‘Toneelgroep Amsterdam’. Waar andere theatergroepen zich in hun opvoeringen van klassieke drama’s hebben proberen te onderscheiden door middel van een extreem lange speelduur (De Appel) of een uitbundig decor (Nationaal Toneel), speelt Toneelgroep Amsterdam in deze opzichten op het eerste gezicht een ‘normale voorstelling’ – wat positief genoemd kan worden: de opvoering is dusdanig krachtig dat voornoemde kunstgrepen alleen maar af zouden leiden. De kracht van het stuk zit hem naast de uitstekende acteurs – de hysterische schreeuwerigheid die vaak kenmerkend is voor Nederlands toneel ontbreekt vrijwel geheel – in het plot (dat uit 1930 dateert): het klassieke verhaal van Elektra is naar een min of meer contemporaine context vertaald. Dit leidt tot een boeiende en bij wijlen verrassende voorstelling. Het acteerwerk is zoals gezegd over het geheel genomen uitstekend, hetzelfde geldt voor het multifunctionele, multimediale decor. De voorstelling weet met deze elementen de aandacht van het publiek goed vast te houden. Het enige werkelijke minpunt dat genoemd kan worden is de soms wel erg expliciete verbeelding van seksuele handelingen: kan men zich bij het naakt rondlopen van enkele van de acteurs op het toneel hoogstens afvragen wat de functie hiervan binnen het stuk is (het lijkt er toch op dat het vooral om de naaktheid zelf gaat), het expliciet tonen van een fellatio – zij het in een filmpje – is ronduit onsmakelijk én onnodig. Deze explicietheid was er waarschijnlijk mede de oorzaak van dat enkele bejaarde bezoekers de schouwburg in de pauze verlieten.

Vrezend voor een avond met veel hipheid in combinatie met saaiheid werd deze Buzzer aangenaam verrast door de voorstelling. In een woord; Heftig!
Andere woorden:
origineel gebruik van meerdere media
goede hoofdrolspelers
boeiend
dramatisch
Een aanrader!!!