Het is verassend om in het regie geweld wat door Nederland raast opeens een voorstelling te zien die je op West End of op Broadway zou kunnen zien. Een well-made play op een secure en bloedstollende manier gespeeld.
Het gegeven van een schrijver die verstrikt raakt in zijn eigen verzinsel in een dictatoriale samenleving werd in dit stuk buitengewoon goed uitgewerkt. Een lekkere thriller bij het gesubsidieerde toneel: hoevaak maak je dat mee?
Hulde voor de acteurs die dit staaltje hoge school acteren uit hun mauw leken te schudden met een speciale pluim voor Tijn Dokter. Wel vond ik het jammer dat alle acteurs een “huilmoment” hadden; ik vond dat wat veel in 2 en een half uur. Zoveel huilende mannen kom ik in een heel decennium nog niet tegen!
Maar goed; ga ze zien die snotterende kerels. Ze spelen een rete-slim stuk op een prachtige manier.

Lekker, een stuk over vrouwenonderdrukking. Of echte liefde? Na zaterdag weet ik het niet meer, maar dat geeft niet. Het is toch weer onvoorstelbaar wat voor concept van Hove op dit stuk geplakt heeft. En het klopte wat mij betreft als een bus. Dit is een naargeestige maar buitengewoon komische Feeks waar veel zaken lijnrecht tegenover Shakespeare geplaatst worden, en toch maakte het op mij een hele “echte” indruk.
Reijn en Kesting zijn onweerstaanbaar samen en de cast vol lekkere mensen is een genot om naar te kijken. Het enige wat op mijn zenuwen werkte was de vreselijke lounge-dreunen het eerste half uur. Maar verder was dit gewoon weer een topvoorstelling van het spannendste gezelschap van het land.

Er zullen wel heel wat tomaten gegooid worden de komende week (is dit nou het gesubsidieerde toneel, te plat, een gezelschap als TGA dat zich hieraan waagt, waar is de hand van Rijnders etc. etc.); maar mag ik toch opmerken dat ik een paar keer heel erg hard heb moeten lachen? Het stuk wat Ederveen bedacht (er staat “idee” in het programmaboekje….) is eigenlijk niet meer dat een uit de hand gelopen aflevering van 30 minuten. Het stuk duurt alleen anderhalf uur en dat is wat lang. Veel grappen zijn te leuk terwijl ze de handeling en het drama (wat wel degelijk aanwezig is)wel erg ophouden. Kill your Darlings zou ik zeggen.
Het acteerverschil tussen Admiraal en Ederveen is enorm; de laatste lijkt zijn rol geen moment echt serieus te nemen en blijft wel erg hangen in de Annie M.G. verkleedfase. Admiraal daarintegen speelt een loeder van een vrouw op een tedere en absoluut geloofwaardige manier. Ik heb met bewondering naar hem zitten kijken. Gallis zorgde voor een sfeervol Joop van der Ende achtig decor. Raymonde de Kuyper was gewoon weer heerlijk Raymonde de Kuyper.
Het was allemaal niet hoogstaand en geweldig, maar ik heb me anderhalf uur prima vermaakt. Alleen al Joop Admiraal met een kaasplankje die redt wat er te redden valt is een reden om toch maar een kaartje te kopen.

Een tour de force van Nanette Edens. Wat een beheersing en wat een fenomenale actrice is dit. Niets dan lof; ik heb met open mond zitten kijken af en toe.
Maar dan het stuk…..ik heb steeds maar zitten twijfelen tussen: meesterwerk en topzwaar misbaksel. Ik neig enigzins naar het laatste na een nachtje slapen. Dat neemt niet weg dat er enkele onvergetelijke momenten in zitten: de opsomming van medicatie zal ik niet licht vergeten.
De opening van stilte was ongemakkelijk, mede door de buitengewoon vervelende zaal. Kunnen mensen zich niet meer concentreren tegenwoordig? Je zal daar staan als eenzame Nanette met die hele monoloog nog voor je en er barsten mensen in gelach uit? Verder: 2 mobiele telefoons (GGGRRRR) en als klap op de vuurpijl de technicus wiens telefoon stoorde op de geluidsinstallatie (dus een beltoon tijdens de finale!!!)
Ik schaamde me een beetje, maar had toch een mooie, maar pijnlijke avond.

Het gebeurt me niet vaak dat een voorstelling van Thange me koud laat. Het enige wat ik steeds maar dacht was: knap hoor. En wat leuk: het decor is opblaasbaar. En kijk eens wat een leuke kleertjes.
De tirade van Bernard zat me eerlijk gezegd na 40 minuten tot HIER (en nu wijs ik mijn keel aan)

Even een musicaluitstapje. Tommy is op Broadway en West End altijd 1 van mijn favorieten geweest. Dus met (te) hoge verwachtingen afgereisd naar de Rai.
De voorstelling is voor kenners een teleurstelling: de enscenering is in vergelijking met de Broadway productie wel ERG mager (daar vlogen de decorstukken je om de oren; hier schuift er vooral veel lullig heen en weer), de regieopvattingen zijn wel erg kort door de bocht (blote borsten bij the Acid Queen?? Tommy met een gitaar???), maar dat neemt niet weg dat er muzikaal veel te smullen valt. De band speelt strak en goed en er wordt over het algemeen redelijk gezongen (al is het onbegrijpelijk dat de vader ZO SLECHT zingt).
Het blijft een sensatie om rock muziek in het theater op zo’n overweldigende manier te beleven.
De Rai verkoopt bij de ingang grote krakende zakken jamin snoep. Als dit de start van een trend is ga ik huilen.

Een fijne voorstelling op basis van een nog fijner boek. En wat is het Rozentheater mooi geworden!
De voorstelling duurt 2.15 uur zonder pauze, maar vliegt voorbij. Een uitstekend acterende band stuwt het tempo op en het is heerlijk om Sylvia Poorta volledig los te zien gaan als trailer trash moeder in een te klein geel outfit. Alle vier de acteurs vond ik heel goed. Het eerste half uur is even zoeken naar de personages tussen al die techniek (er zijn geen coulissen, alle kabels van computers, instrumenten, televisies zijn zichtbaar), maar meer en meer blijkt er een mooie poetische tekst schuil te gaan achter al dit acteer en muziekgeweld.
En tja: 16+? Jazeker. Maar zeker ook voor 99-.

Gisteren de eerste try out van Wanja gezien en TGA had een moeilijke avond. En ik ook. Het gegooi met tomaten en geweien hou ik dan ook nog maar even voor me, want deze voorstelling is duidelijk nog niet “af”. Olivier Provily heeft gekozen voor een extreem soort naturel waarbij de acteurs zeker in de eerste twee bedrijven nauwelijks bewegen. Het tempo ligt extreem traag en dat is een enorme gok op het immense podium van de Stadsschouwburg.Zeker als er behalve een schitterende achterwand niets meer dan 4 lelijke houten stoeltjes staan en de actuers dus niets hebben om zich achter te verschuilen. De voorstelling kwam daardoor voor de pauze nauwelijks een moment ECHT de zaal in, en dit resulteerde in weglopende bezoekers, veel gedraai en gezucht, verveeld gekuch en iemand die nog bijna stikte en met veel kabaal probeerde zachtjes de zaal te verlaten. Ik vocht tegen de slaap, maar zo’n kwartier voor de pauze (de voorstelling duurde 3.15 uur) brak er langzaam iets door van de potentie die deze voorstelling zeker heeft. Waar hele volksstammen zich op garderobe stortten besloot ik dan toch maar te blijven en zag na de pauze een veel overtuigender ensemble. En uiteindelijk zat ik dan toch weer met een “Tsjechov-buik”, zo’n wee gevoel van treurnis en gemiste kansen (en dan heb ik het over het stuk, niet over de regie).
Het is vooral de avond van Gunilla Verbeke die Sonja hartverscheurend eenvoudig speelt. Barry Atsma had wat mij betreft wel wat pittiger gekund, maar dat komt misschien ook door de briljante Toneelhuis voorstelling die maar door mijn hoofd spookte. Leon Voorberg als Wanja was misschien nou net weer wat te pittig bij zijn uitbarsting, maar ik vond het prettig om deze acteur eens echt op de voorgrond te zien. Saskia Temmink had prachtige momenten, maar was lang niet overal even overtuigend.
Kortom: het evenwicht ontbreekt nog totaal. Mijn medeganger zei vooraf nog: “Als ze maar niet weer zo gaan schreeuwen als bij de Drie Zusters”. Gisteravond had er wat mij betreft wel ieta meer geschreeuwd mogen worden. Ik merk net dat Moose mij verplicht tomaten te geven! Komen ze dan symbolisch…..

Slechts 1 woord spookte door mijn hoofd na afloop van deze voorstelling: WAAROM? Dit stuk van von Kleist is ongetwijfeld een meesterwerk uit de wereldliteratuur, maar waarom moet ik met dit gedateerde sprookje worden lastiggevallen? Bijna 2 uur heb ik in opperste verwondering zitten kijken naar een verkrampte voorstelling waarin TGA alles uit de kast haalde om er maar geen ouwbollig sprookje van te maken. HELAAS: het is een ouwbollig sprookje geworden. Prachtige acteurs staan voor joker in een soort bijeengeraapt kledingconcept (sprookjeskleren gecombineerd met punk en riddergedoe???), het decor bestaat uit een tapijt op de vloer wat in delen omhoog wordt gehezen (???) en iedereen staat maar enorm zijn of haar best de doen de prachtige volzinnen nog enigzins overtuigend over het voetlicht te brengen.
Ik vond het dus niet zo veel, maar heb toch een aantal fijne momenten gehad,. Zo was het een genoegen om Marieke Hebring te zien uit pakken in een scene van 5 minuten (en dat is het dan….), Majon Brandsma zette een prachtige Prinsjesdagrol neer en Renee Fokker was het loeder dat je nodig hebt in zo’n voorstelling.
Maar blijft de vraag: WAAROM? Rijnders heeft zijn best gedaan er een luchtige voorstelling van te maken en slaagt daar ook wel in, maar wat moeten we ermee? Ga zelf maar kijken, want om mij heen hoorde ik toch ook mensen verzuchten dat ze het prachtig vonden…..maar ik was het niet met ze eens.

Een musical hoort hier eigenlijk niet, dat weet ik wel, maar deze voorstelling is het waard om onder de aandacht te brengen. Eigenlijk is het een wonder dat v.d.Ende dit uitbrengt, want als er een Sondheim show is die diep wordt veracht door het “gewone” musicalpubliek dan is het deze wel. Zowel in New York als in Londen heb ik tussen zuchtende en draaikonterende mensen gezeten die dit hevig dramatische verhaal van de lelijke vrouw en de mooie man diep haatten en niet weg liepen omdat ze nu eenmaal veel geld hadden betaald.
Sondheim is mijn held omdat hij nooit voor de makkelijke weg kiest. Hij neemt een onmogelijk verhaal (Woody Allen-achtige sketches voor Company, het leven van Seurat voor Sunday in the Park with George etc…) en schrijft wondermooie muziek waar nauwelijks een “liedje” in te vinden is. Maar altijd weet hij mij emotioneel diep te raken met prachtige melodieen.
De voorstelling viel in Osdorp heel wat beter dan in New York of Londen. Blijkbaar heeft de publiciteitsmachine goed gewerkt, want mensen wisten wat ze te wachten stond. Geen vrolijke avond, maar met volle overtuiging gezongen en geacteerd melodrama. Vera Mann is sensationeel als Fosca, Stanley Burleson was misschien iets te verkouden voor vocale kracht en Pia Douwes heeft door haar moeilijke rol wat minder kans te stralen dan je zou willen, maar doet met het materiaal wat mogelijk is.
Simpel decor wat helaas wel na de eerste scene haperde (lijkt me een nachtmerrie voor de acteurs, puliek net warm en dan het licht aan….gelukkig was daar later niets meer van te merken), PRACHTIG licht en een supporting cast die met overgave speelde, maar LELIJK marcheerde (kom op mannen, OEFENEN!)
Iedereen die belangstelling voor muziektheater heeft zou dit meesterwerkje moeten zien, zoveel Sondheim wordt er niet gespeeld in Nederland.