Tam Tam (2004)

Beetje modieuze en brave regie, maar het werkt wel. Ik kende de plot nog niet en ik vond het oprecht spannend. Kreeg de clou niet helemaal mee, jammer want ik zat helemaal in deze broeierige who-dunnit. Lekkere cast; Koolschijn is geweldig en houdt zowaar z’n kleren aan. Barry Atsma wordt langzaam een echte ster, z’n haar helpt. Fernhout z’n kostuum zit hem wat in de weg, wat Voorberg allemaal aan het doen is weet ik niet. Geweldig gewei voor Alwin Pullinckx die een fantastische vrouw neerzet. Want tja de vrouwen, wat mij betreft trekken ze het niet helemaal. Soundscape is behoorlijk film, maar dat helpt juist bij de thriller-achtige sfeer. Van mij mag en wel meer van dit soort art-house-film-theater gemaakt worden, maar dan ook graag popcorn.

Droomsporen: de titel dekt de lading. Het had een prachtige voorstelling kunnen worden, maar de tekst was te banaal, de plot neigde naar soap. Toch boeide de voorstelling door een lichte regie en uitstekend spel met enkele uitschieters. Zo waren er de prachtige vertolkingen van Elsie De Brauw en Gunilla Verbeke. En bij de mannen schitterden Alwin Pulinckx, Leon Voorberg en Hugo Koolschijn. Alle drie vertolkten ze prachtig de eenzaamheid. Maar de mooiste prestatie was denk ik toch Voorberg die met de rug naar het publiek in een kappersstoel gezeten en met zijn ruwe-bolster-blanke-pit-kop op een videoscherm de schizofrenie en het verlangen van de eenzame brievenschrijver vertolkte. De voorstelling ging dan uiteindelijk toch over iets.

één gewei voor het decor, of toch een deel. de bal-sport zaaltje. hierdoor zouden we het hele verhaal, dat niet zijn clichématigheid ontstijgt zoals Roeland Fernout gehoopt had (zie 020 van deze week), in een andere realiteit kunnen geplaatst hebben. maar daarvoor zou meer nodig geweest zijn. ik wordt erg ongerust na het zien van deze voorstelling. zo ook na de drie zusters van tga dat ik niet zo lang geleden zag. waar is de fantasie van het rijkste gezelschap van nederland gebleven? waar is passie waarmee acteurs de buhne kunnen beschilderen? dit gaat niet over of het regisseurs of acteurstheater moet zijn maar de noodzaak aan rebelsheid (in de goede zin van het woord)met een visie spreekt hier wel uit. bv. sonic boom daar kun je voor of tegen zijn, maar dit maakt de reeds vervlakte kijker apathisch. dit baart mij zorgen.

Dit is zo’n voorstelling waarbij je tijdens het kijken van de ene emotie na de andere valt. De overheersende is irritatie, het is heel veel vorm en zeker het eerste uur is errug langzaam. Maar het is ook een voorstelling die maar door je hoofd blijft spoken. Het plotje? Dun. Maar wat een schitterende acteurs heeft TGA toch in huis. En wat een prachtige regie heeft deze voorstelling. Je hebt die traagheid nodig om uiteindelijk bekaf van de spanning de zaal te verlaten. Na 2 en een half uur zonder pauze (en een pauze had best gekund!) Hulde voor het spannendste gezelschap van het land, ik had een onverwacht prachtige avond.

Oké, het is geen intellectueel hoogstandje of een erg diepgaande voorstelling, maar wel een voorstelling die mij enerzijds aan het dromen zette over de onderlinge verbondenheid van mensen, en die anderzijds de eenzaamheid en het onvermogen van mensen binnen hun moderne relatieperikelen voelbaar maakt. Het fantastische, sprankelend naturelle, en soms ironische, spel en de dynamische regie zorgen ervoor dat clichés – soms op heel subtiele wijze – gemeden worden. Al met al een spannend relatiestuk van deze tijd.

Allereerst over de Tomaat: hoe kan het dat de Tam Tam organisatie zo weinig publiciteit maakt voor zo’n ontzetend mooie voorstelling! Schande (en met name erg zonde…) dat hierdoor de middag voorstelling van 12/02/’04 afgelast moest worden! Verder ook een Gewei voor de organisatie voor het in huis halen van deze voorstelling!
Beklemmend, herkenbaar, ontroerend en wonderlijk. Deze voorstelling wordt door Thomas Oerlemans terug gehaald en is gegroeid. Deze voorstelling mag van mij steeds terug gehaald worden, omdat de elementen van tijd die in de acteur veranderen met zijn personages mooi mee groeien. Ik zie er naar uit om over 30 jaar Olivetti 82 nog maals te zien gespeeld door Thomas Oerlemans (en tussen door het liefst nog enkele keren…).

Nog nagenietend zit ik hier achter mijn computer. Wat valt er te zeggen over een voorstelling als deze? Het was groots. Halina Reijn heeft me nog nooit zo verpletterd, maar de avond behoorde, wat mij betreft, toe aan Janni Goslinga. Wat een wereldwijf! En wat een pracht actrice. Ik was al erg onder de indruk van haar True Love vertolking, maar dit was nog een tikkie fijner. En als ze nou maar nooit meer duffe ernstige delicten hoeft op te lossen komt het helemaal goed met deze vrouw. Pierre Bokma toonde zich meester in onderkoeld spelen, wat in deze bij vlagen hysterische voorstelling schitterend was. Een tomaat voor de stijve plasser van Hans Kesting. Op film welliswaar, maar nergens voor nodig.
Gaat dat zien, allemaal. Ze spelen deze voorstelling geloof ik nog tot 2012.

in één woord fantastisch! was echt helemaal onder de indruk. wat was de muziek goed gekozen en in de voorstelling verwerkt. dit soort kwaliteit wil ik vaker in het theater zien!