Strakke, vlekkeloos uitgevoerde voorstelling geeft prikkelend inkijkje in het Lynchiaanse multiversum van Jakop Ahlbom. Hart uitsnijden is beste scène van het seizoen tot nu toe, Marijke Schermer schreeft een gesstige, maar ook scherpe tekst (hier lukt het wel), en Aat Ceelen en Leny Breederveld blijken naast hun Carver-repertoire over onvermoede diepte te beschikken. Toch, het beklijft minder goed dan Vielfalt, dat zinsbegoochelender was.

Een oude vrouw wordt genadeloos geconfronteerd met de verkeerde keuzes die ze in haar leven en in haar huwelijk heeft gemaakt. Aat Ceelen zet heel knap (en herkenbaar) een mopperende oude architect neer, Leny Breederveld zorgt ervoor dat de vrouw niet alleen sneu is maar ook grappig en een beetje vals op zijn tijd. Breederveld is de ster van de avond.

Op tweederde kantelt de voorstelling: de buurvrouw zingt in haar onderjurk een onbegrijpelijk lied en er komen opeens jonge boompjes uit de lucht vallen. Huh?? Daar raakt Jakop Ahlbom me kwijt. Dat bloedend hart dat wordt opgeborgen in een tupperwarebakje is ijzersterk, die bladeren en die boompjes zijn gewoon raar. Decor is prachtig en sommige effecten ook maar na verloop van tijd beginnen die wel een beetje te vervelen.

Een bizarre voorstelling. Niet zozeer vanwege het verhaal: vrouw heeft alles opgegeven voor haar huwelijk, niet alleen haar carrière, maar zelfs haar voornaam en zit nu na vijftig jaar huwelijk “opgesloten” met een tirannieke mensenhater.

De vervreemding komt vooral door de regie en vormgeving van Ahlbom. De grens tussen droom en werkelijkheid wordt regelmatig gepasseerd door onvewachte gebeurtenissen zoals een tv-presentator die door het beeldscherm heen stapt, een buurvrouw die haar hart uitsnijdt en het achterlaat, een plotseling invallende herfst met neerstortend blad en later zelfs drie bomen, een kopje op tafel dat een eigen leven begint te leiden, enz. Soms wordt dat wat veel. Maar gelukkig is daar dan Lenie Breederveld die onze aandacht blijft vasthouden met haar aanwezigheid, haar blikken, haar manier van lopen, haar verzet tegen de architect.

Hij een oude, verongelijkte, bazige, egoistische en vergeten architect. Een prachtige Aat Ceelen.

Zij (Leny Breederveld, goed als vrijwel altijd)een fysicus met speciale aandacht voor causaliteit, die, vanaf de dag van de bruiloft, van toewijding aan de grillen van haar man, een carriere heeft gemaakt.

Het wordt haar geleidelijk aan duidelijk dat zijzelf de causaliteit van de verkeerde keuzes heeft geleefd.

Via keukenkastjes als doorgeeftluik van het geheugen, een jonge hartchirurge die haar eigen hart uitsnijdt en die aan haar ter bewaring geeft en vooral haar man die, niet alleen door het voortdurend kwijt zijn van bril en gehoorapparaat, er blijk van geeft zich van de wereld te willen afzonderen, komt zij alsnog tot het besluit het huis, het huwelijk, de gevangenis te verlaten.

Het is verrassend, tintelend, bijna vrolijk toneel met prima tekst (Marijke Schermer) over de treurigheid van menselijke relaties.

Wel klinkt doordat een ‘gemengd dubbel’( oud echtpaar staattegenover jong echtpaar) heel in de verte ‘who is afraid of Virginia Woolf’ mee.

Niettemin: een prima avond toneel.