‘Slachting’ is hier niet onverdeeld gunstig ontvangen. En inderdaad er valt wel wat op af te dingen. Bijvoorbeeld de voorspelbaarheid of de afwezigheid van peilloze diepten.

Maar er staat wel veel tegenover: goeie observaties van het gedrag van OSM, zo nu en dan scherpe teksten met geestige oneliners, het genot van het weerzien van Roos Ouwehand op toneel en de meesterlijke “Alain” die door Marcel Hensema wordt neergezet.

Zo leuk als mijn linkerbuurvrouw - die permanent in een deuk lag - was het wat mij betreft niet. Maar wel hadden we een van de plezieriger avonden van dit seizoen.

Een realistisch toneelstuk, dat heeft nogal z’n beperkingen; zo is Yasmina Reza eigenlijk driekwart van haar stuk bezig met ervoor zorgen dat de personages niet weglopen. Daardoor verdwijnt het heus wel interessante gebouwtje van wat ze te melden heeft achter de enorme hoeveelheid steigerwerk die ze nodig heeft om het overeind te houden. Jammer. Acteurs doen hun best, Marcel Hensema vond ik het sterkst, Tsjitske Reidinga bleef erg vasthouden aan haar Gooise Vrouwen-persona en Roos Ouwehand leek niet helemaal op haar plek - hoewel ik het erg leuk vond om haar weer eens op het toneel te zien.

Jongetje slaat ander jongetje met stok anderhalve tand uit de mond. De ouders komen bij elkaar in het huis van het slachtoffer. En hoe gaat dat dan: ieder heel welwillend, zoekend naar de juiste woorden. Ongemakkelijke stiltes. Dat lossen we wel even als weldenkende volassenen op. Het dunne laagje beschaving vertoont al gauw barsten en dan loopt het snel gierend uit de hand. Het gaat niet meer om de kinderen. In sneltreinvaart worden twee ogenschijnlijk goede huwelijken met grof geweld ontmaskerd. Nogal voorspelbaar, deze loop der gebeurtenissen, maar wel met heel veel plezier en verve gespeeld door een bijna perfecte cast. Gewoon een leuke avond, zonder dat er de volgende dag nog veel is blijven hangen.

Het lag waarschijnlijk weer eens aan mij. Rotdag achter de rug, moe en eigenlijk geen zin. Daarnaast vergeleken met het wel hard lachende publiek was ik jong, geen vader en dus niet in staat om me in te leven in deze beschaafde ouders.

Vanaf het eerste moment dat de twee echtparen het conflict proberen op te lossen (al dan niet met tegenzin) zijn de personages te onbeschoft om ook maar iets constructiefs te bedenken. Dat kijkt niet fijn. Daarnaast zijn de personages te wispelturig, berispen eerst de een, staan dan aan de kant van de ander. Er is op deze manier geen sprake van enig conflict. Ook de innerlijke zieleroerselen zijn niet de moeite waard om je in te verdiepen, want die springen van hot naar her.

Natuurlijk kan je er om lachen. En natuurlijk speelt Marcel Hensema overtuigend een harteloze vader en speelt Tjitske Reidinga de afwezige hysterische vrouw weer goed. Maar het was voor mij allemaal te gemaakt, te vervreemdend om het leuk te vinden.