Nederland overstroomt. We moeten vluchten en Hongarije is bereid ons allemaal op te nemen. Wat vinden wij van de Hongaren, wat vinden de Hongaren van ons. Het materiaal in een notendop voor de voorstelling Holland Tsunami. Moet wat van te maken zijn, denk je. Had je gedacht, want de uitwerking mist alles wat theater zo de moeite waard maakt. Geen creativiteit, geen verbeelding, geen spanning, sporadisch humor, geen vonken, helemaal niks. Ellenlange teksten worden uit het keurig met gele stift gemarkeerde script simpelweg voorgelezen. Degene die dat doet, doet dat zo saai mogelijk en met een loodzwaar (hongaars?) accent, zodat het slechts met moeite te volgen is. Daar tussendoor slaapverwekkende filmpjes, hapjes en drankjes die rondgedeeld worden en een EO-achtige gitarist-zanger die je het liefst weer achter zijn postzegelverzameling zou willen zien. En net als je denkt: ik stap op, ze gaan maar verder zonder mij, blijkt de “voorstelling” afgelopen.

Dat was verreweg het mooiste moment van de avond.