Mooie en soms hilarische voorstelling over een clown die tegen zichzelf in bescherming moet worden genomen. Als het slapstick gehalte zijn hoogtepunt heeft bereikt, volgt er een rare plot-twist. De voorstelling wordt er niet speciaal leuker van maar wel interessanter. Knap gedaan. Extra gewei voor de clown. Ik haat clowns namelijk, maar deze vond ik echt geniaal goed: tragisch, vals, gek en ontroerend tegelijk.

Veel Bad-Karma van te voren in het verschrikkelijke Akademietheater, maar de voorstelling maakte alles goed! Wat een mooie spelers verzamelt Lotte van den Berg toch altijd en wat durven ze lelijk en menselijk te zijn. De zintuigen werden weer volop aangesproken, waardoor er een extreme concentratie en verstilling (ha ha) ontstond. (Grappig hoe slecht deel van publiek daartegen kan: ongemakkelijk gekuch, veel wiebelen). Behalve visueel adembenemend, waren sommige scenes bijna te heftig om bij te wonen. Speciaal gewei voor Lucia Meeuwsen, nee onzin, voor iedereen een speciaal gewei, wegens KLOTEN.

Okay, dit was dus een behoorlijk briljante voorstelling. Symbiose van GEWELDIGE tekst (P. Pourveur begrijpt ALLES, heel prettig), enorm cool toneelbeeld en goed in elkaar geschoven drieluik (met leuke acteurs, in hele leuke blousjes). Het muzikale intermezzo, hoewel beetje een stijlbreuk door gedoe met versterkt geluid, sloot wat mij betreft perfect aan bij het eerste deel, dat heel duidelijk ging over ‘verlangen’ en het zoeken naar zingeving (contact, liefde, god, de oorspong, het paradijs, whatever). De monoloog waar Koole mee eindigde, ging er ook over, maar dan op een extreem fysieke manier. Emotioneel slopend was het. Mooi hoor. Huilen moest ik ervan.

Afgaand op de titel dacht ik dat deze voorstelling ook iets met mijn eigen lichaam zou doen. Nou nee. Nooit werd het ongemakkelijk, pijnlijk of spannend. Weinig gedurfd. In de eerste scène staat een actrice voor op het podium. Ze kleedt zich uit en begint haar lichaam te omschrijven, van haar voeten tot haar hoofd. Als ze hier nou minstens een uur voor uitgetrokken had i.p.v. 10 minuten was het wellicht interessant geworden. Zelfde geldt voor de tweede scène waarin de acteurs in een soort heartbreakhotel-achtige setting aan verschillende tafels eenzaam zitten te dineren en in slecht Frans met elkaar proberen te converseren. Laat dat dan gewoon 2 uur duren. 1 gewei voor potentieel interessante scènes, 3 tomaten voor alle inspringspelletjes die volgden. Deed me erg denken aan mijn improvisatielessen 15 jaar geleden op de jeugdteJAterschool.

Deze voorstelling en ik waren niet ‘in tune’ met elkaar. Het zal een kwestie van smaak wezen, want de rest van de zaal vond het heel grappig. Ik kon niet lachen om Van den Eijndens midlife-crisis, verpakt in de metafoor van een homofiele hond die terugverlangt naar het zwervers bestaan. Ik vind een midlife-crisis een van de oninterressantse thema’s ter wereld. Koop een motor of begin een affaire met een leuke stagiare, maar val mij er niet mee lastig.

Deze voorstelling heeft het NOS journaal gehaald en krijgt dus bij voorbaat al een gewei! Hoe vaak is er theater op het nieuws? Verder vond ik deze Turkse tragedie over eerwraak mooi in elkaar zitten. Het verhaal wordt verteld door de zoon, die de daden van zijn vader probeert te begrijpen. Vader was speelbal van de familie en worstelde, net als Orestes, met de hem opgedragen taak. Een familiegeschiedenis vol leugens, bedrog, haatdragerij, verkrachting, geweld, moord en demonisering en devaluering van vrouwen. Het is niet misselijk wat de revue passeert. Ik vond het best shockerend en aangrijpend. Wel een tomaat voor de lelijke videokunst.

Help, mijn broer had het onzalige idee om met zijn verjaardag naar Boom Chicago te gaan. Ik haat stand-up comedy en alles wat daar mee te maken heeft: theatersport, de vervelende Lama’s, improvisatie-gezeik, flauwe grappen ten koste van mensen uit het publiek bah bah bah. Toch maar mee gegaan. ‘Dan ga ik maar heel veel drinken’, dacht ik. Gelukkig was mijn cynische familie mee om opmerkingen te maken in de trant van ‘Ah, acteurs die in Amerika niet aan de bak komen’ etc. U begrijpt, het viel allemaal best wel mee. De interacties met het publiek waren niet van een bijster hoog niveau, maar de vier acteurs waren charmant en enthousiast en hadden een paar leuke sketches zoals een persiflage op 24 en het VideoDagboek van Anne Frank. Verder wel erg flauw zeuren over dat i-pod’s en internetcommunities de eenzaamheid van de mensch alleen maar vergroten. Wat een onzin. Lang leve mijn beeldschone i-Pod en lang leve al mijn vriendjes die ook hele mooie i-Pods hebben.

Ja… hier werd ik dus een beetje depressief van. Niet zozeer door het stuk of door de Barre Landers, maar meer omdat ik het 9 jaar geleden ook al in de Snijzaal zag. 9 jaar geleden! Het hakte er in bij mij en ik kreeg last van ‘Ik ben oud en overleden’ gevoelens. Het lukte me niet meer om m’n aandacht bij het stuk te houden. Ik verviel in droevige contemplatie en ging ook bij de Barre Landers opzoek naar tekenen van aftakeling (rimpels, grijze haren, verloren onschuld, dat soort dingen). Tomaat voor mezelf en al mijn sombere gedachtes. Gewei voor ‘t Barre Land omdat ze durven terug te kijken en te herdefiniëren.

Zo’n 100 jaar geleden was Onder Controle mijn Mug-ontmaagding. Ik vond het briljant. En eigenlijk vind ik de Mug nog steeds briljant. Veel geweien voor Joan. Blij dat ze weer terug is op het toneel. Ook een gewei voor haar ‘inner monologue’ over rampgedachtes. Die heb ik ook vaak. Gewei voor de tekst, met een lollig café-plot (vier stamgasten lullen over het wij vs. zij gevoel) waarbij de acteurs voortdurend uit hun rol stappen om elkaar als Marcel, Frank, Michiel en Joan kritisch onder de loep te nemen. Op onnavolgbare Mug wijze natuurlijk: schaamteloos, hilarisch, confronterend, ontroerend, met een super dunne lijn tussen oprecht en persiflage. Lange leve het zelfonderzoek, Lang leve de Mug.

De terrorist is helemaal terug in dit nieuwe millenium. Osama, Volkert, Mohammed B, u kent ze wel. Niet heel raar dat er in het theater wordt teruggegrepen op oldschool terroristen. Maar 3 voorstellingen over Ulrike Meinhof tegelijkertijd vind ik wel heel bizar! Ik wil ze graag allemaal zien. De voorstelling van Anna Rottier weet helaas niet echt te overtuigen. Er wordt mij ‘een zoektocht naar vrouwelijk geweld’ belooft, maar ik vind er niet veel van terug. Elsje de Wijn als gevangenisbewaarder en Mariette Zabel als Ulrike zijn mooi om naar te kijken maar hun confrontaties worden nooit echt interessant of spannend. De tekst is een beetje mat. We horen Meinhof voornamelijk klagen dat ze geen rolmodel wil zijn en dat ze geen moordenaar is. Nou, en dat is het dan. Jammer. Dat ik niet van soundscapes hou, helpt ook niet echt mee. En de hele eendimensionale decorverwijzing naar onze kapitalistische wegwerp consumptie maatschappij vind ik een beetje flauw. Toch een geweitje voor de acteurs, en voor de publieksopstelling met belachelijk fel licht. Heel gevangenis / executie-bijwoon achtig.